|
< terug
Ezeltje rek je (1)
"We mogen hem zelf uitkiezen heb ik gehoord."
Leen gluurde met een grijns die van haar ene oor naar het andere liep. Van de drie was zij het meest zelfverzekerd. Als ze iets wou ging ze er zonder omwegen op af. Het was ook nu al zeker dat ze 'haar' ezel in het vizier had. Haar lange haren had ze voor de gelegenheid hoog opgestoken, zodat haar gezicht wat kon bruinen, had ze gezegd.
"Wel, ik vind dat ze er wat magertjes uitzien," merkte Karolien verontrust op.
Zij was de zachtste, meer het zorgzame type. Een echte moeder kloek, zeg maar. In haar buurt werd je altijd optimaal verwend. Vroeger, op school, werd ze voortdurend gestangd omwille van haar lange gestalte; toch bleef ze iedere keer de zachtheid zelf.
"Zie je dat?"
Ze wees naar de ezel die het dichtst bij stond, "Geen zadels maar getufte tapijten?"
"Ai," bromde Sanne, "dit gaat pijn doen," haar handen tussen de benen drukkend.
Zij was de vrijgezel onder hen. Na vier keer samenwonen had ze dan toch besloten om een vijfde poging tijdelijk te parkeren.
Al sinds hun studententijd waren ze met elkaar verbonden. En ja, natuurlijk had hun vriendschap turbulente wendingen gekend maar ze bleef, ondanks alles, altijd overeind. Dit jaar losten ze een, ondertussen, grijze belofte in: samen op vakantie, onder de zon en zonder wederhelften.
Met tien anderen hadden ze zich verzameld. Uitgelaten stonden ze, nu, gedrieën te giebelen aan een afgebakende piste van een ezelmanege ten zuidwesten van het Spaanse Salou. Afwachtend in het mulle zand gaapten de dieren hen afwezig aan. Met een knarsend geluid zwenkte het metalen draaihek open en kris kras door elkaar holde ieder naar de ezel die ze in gedachten hadden.
"Deze is voor mij," zei Karolien lief en huppelde opgewekt naar een ezel die met zijn rug half tegen de omheining hing. Moeiteloos ging ze op het dier zitten, "moet ik niet klimmen," sprak ze tevreden.
"Gelukzak," kreunde Leen terwijl ze op het hekwerk kroop, "ik kan die van mij haast niet op."
Sanne's uitverkorene werd net voor haar neus weggekaapt en met een versneld pasje benaderde ze een exemplaar dat nerveus heen en weer stond te wiegen. Behoedzaam vatte ze de teugels en probeerde het dier te bestijgen maar na iedere inspanning keerde hij, of zij, de tegengestelde kant op, "Sta verdorie eens een minuut stil!" riep ze na een tijdje narrig.
Met wat hulp van de menner lukte het haar uiteindelijk en stond ook zij paraat.
Na wat kreten, heen en weer gegiechel en wat tikken van de menner schoten de liggende ezels recht. Het zand stoof de lucht in om er in wolken te blijven hangen. Zo te zien zat de doorgang versperd omdat enkele ezels er zich tegelijk doorheen wrongen.
"Ola, ola! Wacht eens even!" klonk het plots.
Leen keerde zich wat moeilijk om en met half toegeknepen ogen probeerde ze doorheen het fijne stof te kijken dat maar langzaam terug naar beneden warrelde.
Ze grijnsde alweer, "Problemen Karolien?" grinnikte ze. Daarbij tikte ze op Sanne's arm die zich op haar beurt omdraaide.
Karolien's ezel zat nog precies op dezelfde plaats waar ze hem bestegen had. Het dier weigerde resoluut om ook maar één millimeter te verroeren. Een beetje kordaat nu gaf de ezelmenner een paar tikken tegen de billen en uiteindelijk kroop het dier dan toch recht.
"Hahaha! Lukt het Donna Quichote?" schaterde Sanne, "Die had je rechtopstaand net zo lekker kunnen inpalmen hoor!"
De twee gierden van het lachen. Het was een vreemd zicht. Met haar één meter achtentachtig bengelden Karolien's voeten een tiental centimeter van de grond.
Karolien bekeek hen met haar eeuwige zachte blik, "Wacht maar jullie..."
feedback van andere lezers- manono
Het leest heel vlot. Een vrolijke, vakantiesfeer.
En er komt meer, hoop ik. - hettie35
Sluit mij bij Manono aan, mooi gedaan
groetjes Hettie - GoNo2
Knap beschreven!
|
