Volg ons op facebook
|
< terug
Leven?
Hoe tragisch dit verhaal ook mag zijn. Ergens zit er een beetje waarheid in en ergens kan gelijk wie zich hiermee vergelijken. Want hoe je het ook draait of keert het leven blijft een dagelijks gevecht. Ook voor degenen die niet depressief of levensmoe zijn.
Wat je nu te lezen krijgt is de levensloop van een jonge vrouw van ongeveer 29 jaar. 29 jaar is dé leeftijd om volop te leven, volop te genieten. En dat deed ze ook, tot voor kort.
Het begon allemaal een klein jaar geleden. Ze ondervond dat er bijna dagelijks wel iets was waarover mensen haar aanspraken. De meest uiteenlopende dingen weliswaar, maar ze waren er. Neem nu bijvoorbeeld die dag in april vorig jaar. Dat was de dag waarop iemand haar zei 'Amaai, op die achterwerk van u kunt ge ook kaarten he?'. Eerst trok ze zich daar niet van aan met het gedachte dat mensen met verstand zo'n dingen gewoon aan zich voorbij laten gaan. Maar toen er nog een opmerking volgde van een verschillend persoon begon ze na te denken. Door haar iets kleinere gestalte was het moeilijk om haar gewicht te behouden. Niet dat een meter achtenvijftig extreem klein is, maar het is een feit als je groter bent je gewicht meer verdeeld zit.
Ze begon op haar voeding te letten, zorgde voor wat meer beweging in haar leven, zo voelde ze dat ze op z'n minst iets ondernam aan die opmerkingen. Maar daar bleef het niet bij. Een volgende opmerking was dat ze wel wat haren verloor. Haar lange bruine haren waren altijd netjes verzorgd, daar stond ze op, toch werden er haren van haar gevonden. Inderdaad toen ze er zelf begon op te letten vond ze af en toe een haar. Meestal in de badkamer. Nu begon ze op haar voeding te letten, bewoog meer en lette er nauwkeurig op dat nergens geen haren meer van haar zouden blijven liggen.
Op haar werk ging alles een tijd zeer goed. Ze werkte er ondertussen meer dan 2 jaar. Maar ook daar begonnen de opmerkingen te komen. Over kleine foutjes in brieven, over haar geschrift die eigenlijk niet zo goed leesbaar was, over hoe ze verschillende dingen moest leren combineren om tot een goed en nauwkeurig eindresultaat te komen. Dus nu moest ze op haar gewicht letten, haar haren keurig houden, brieven 3 keer herzien, haar geschrift aanpassen, duizendpoot zijn doorheen verschillende taken. Eigenlijk begon het op dat punt een obsessie te worden. Want ze vond die opmerkingen altijd terecht!. Natuurlijk was iedereen juist en moest zij zicht aanpassen. Want zij was degene die telkens opnieuw haarzelf moest verbeteren.
Door haar eigen 'zijn' zodanig bij te werken had ze niet veel geen tijd meer voor vrienden. Niet dat ze veel vrienden had, want de weinigen die ze vertrouwde hadden nu elk hun eigen leven, met hun eigen problemen. Full-time werken, een gezin onderhouden en haarzelf iedere dag opnieuw creëren werd een obsessieve bezigheid.
Maar blijkbaar nog niet goed genoeg want er volgenden nog opmerkingen. Nog waren de dingen niet zoals ze moesten zijn voor de buitenwereld. Ergens kon ze er niet genoeg meer over praten denk ik. Want om te praten moet je kunnen vertrouwen, en vertrouwen moet je verdienen. Ze deed toch een poging bij familie, maar haar woorden werden niet begrepen. Alsof ze alles eigenlijk te veel opblies. En om het nog erger te maken kwamen daar ook opmerkingen.
doofheid en blindheid van mensen rondom haar hebben de doorslag gegeven. De perfectie die ze moest onderhouden werd te zwaar en ze kon het leven zoals het was niet meer dragen. Ze bereidde iets voor die nu wel perfect ging zijn. Zowel voor haar, als voor de mensen rondom haar.
Haar afscheid.
feedback van andere lezers- tessy
Heel moeilijk om hier fb.op te geven, maar zoals ik bij je gedicht reeds zei, perfectie is niet haalbaar, daar moet niemand naar streven.
En afscheid nemen van mensen rondom haar omdat ze denkt dat zij daar beter van worden is al helemaal de meest verkeerde gedachte die ze kan koesteren, ik ken mensen die afscheid namen omdat ze dachten dat de omgeving er beter van zou worden, en zag dan wat een peilloos verdriet dat afscheid bij de dichte omgeving teweeg bracht. En dit voor de rest van hun leven.
LilyMayParker: ik begrijp je reactie lieve Tessy. Mijn zelfbeeld is zo laag dat ik eraan moet werken, de ene dag gaat het al beter dan de andere...
liefs
Nathalie
xxxx - manono
Opmerkingen van andere mensen die je leven beheersen... doofheid en blindheid van mensen...het raakt me diep want ik herken het direct.
Het enige wat ik hier kan zeggen: schrijf, schrijf, schrijf
3kg papier is zeer oké. Jij bepaalt de regels en je hebt van niemand lessen te ontvangen. Meer kan ik hier niet zeggen.
LilyMayParker: dank je Manono, dat is lief - hettie35
Ik sluit mij bij Manono aan schrijf en schrijf steeds opnieuw
dat werkt alszachte balsem op hart.
groetjes Hettie
LilyMayParker: thanx Hettie voor je mooie reacite
liefs
Nathalie
xxx - Liesje
Lieve Nathalie,
ik lees al een tijdje niet meer, maar omwille van één of andere reden werd ik tot jouw verhaal aangetrokken.
De woorden die je schrijft zijn heel herkenbaar! Na pesterijen werd ikzelf iemand die streeft naar perfectionisme. Zelfs op deze manier dat ik het slachtoffer werd van het chronisch vermoeidheidssyndroom. Nog steeds trek ik me elke opmerking persoonlijk enorm aan, maar ergens hoor ik steeds luider een stemmetje die zegt dat dit niet hoeft en ik ook mezelf kan en moet zijn.
Ik wou dat ik je op één of andere manier meer zelfvertrouwen kon geven! Jouw schrijven overtuigt me van het feit dat je een schitterend, prachtig iemand bent! En een kilo meer of minder... Ikzelf weeg 125 kilo, terwijl ik een tweetal jaar terug mager was. Surf gerust even naar http://liesbethf.spaces.live.com/. Het is een groot verschil tussen vroeger en nu, maar het belangrijkste is hoe we ons diep binnen in onszelf voelen en ik zeg het je... Je bent zeker meer als de moeite waard!
Knuffel,
Lies
PS: je mag me ook altijd mailen, als je nood hebt aan een babbel of een luisterend oor!
LilyMayParker: hoi Liesje, je feedback is echt een duwtje in mijn rug, ik dank je hiervoor en ook alle anderen die mijn verhaal lazen. Ik geef je mijn e-mail door lilymayparker@live.be en surf zeker eens naar je site
liefs
Nathalie
xxx - GoNo2
Wens je veel succes en geluk toe!
LilyMayParker: thanx Gono2
liefs
Nathalie
xxxx
|
