Volg ons op facebook
|
< terug
stukje uit mijn roman PUBERSTORY:
Michel en de dochter van de burgemeester
Wanneer Michel toekomt, is de danspartij al volop aan de gang. Hij ziet vele van zijn dorpsgenoten waggelend rondlopen onder de bomen, dronken van het bier dat overvloedig gratis wordt bedeeld. Ineens heeft Michel geen zin meer om te dansen. De zachte muziek, de maan die door de boomkruinen piept, die hele zomeravond, ja alles, is in tegenspraak met het dronkenmansgelal op de dansvloer.
Mijmerend slentert hij door de grote tuin van de burgemeester. Aan de vijver gekomen, zet hij zich neer op een boomstronk. Dromend staart hij naar zijn spiegelbeeld op het watervlak. De maan staat hoog aan de hemel. En plots is er een tweede spiegelbeeld naast dat van hem. Het is het beeld van een jonge vrouw, gekleed in een roze jurk. Ze is heel wat jaren ouder dan Michel. Hij schat haar midden de twintig. Michel aarzelt. Zal hij haar aanspreken? Dan beroert de vrouw het gladde wateroppervlak met haar hand. En weg zijn de spiegelbeelden. Haar stemt klinkt vriendelijk en vertrouwd, wanneer ze zegt:
"Het is hier mooi, nietwaar? Ik kwam hier dikwijls, toen ik klein was en verdriet had. Ik ben Maria-Helena. Hoe is jouw naam?"
De jongen kijkt nu in de mooie, grote ogen van de volwassen vrouw. Hij begrijpt dat ze de dochter is van de burgemeester. Een beetje bedeesd antwoordt hij:
"Noem mij maar Michel. Ja, het is hier goed vertoeven. Hier immers kan ik nadenken en naar geluk verlangen, zonder te worden gestoord. Kon ik maar altijd hier blijven. Werd het toch maar nooit dag."
De jonge vrouw glimlacht meewarig. In haar ogen leest men de drang naar het onbekende. Met weemoed in haar stem zegt ze:
"Ja, soms is men bang voor de komende dag. Soms zou men willen, dat de tijd stil blijft staan. Ik heb dit ook gekend. Toen ik terugkeerde naar mijn ouderlijk huis, dacht ik mijn verdriet vergeten te zijn. Maar ik heb mij vergist. Het was verkeerd hier terug naar toe te komen. Mijn vader viert feest omwille van mijn terugkeer. Ikzelf ben het feest ontvlucht. Voor mijn vader komt dit alles goed uit. Hij is blij van mij terug te zien en bovendien kan hij de bevolking even verwennen, wat mooi is meegenomen met het oog op de komende gemeenteraadsverkiezingen. Maar zal ik ooit hier kunnen blijven? Hier waar zovele herinneringen mij besluipen! Maar jij, Michel, je bent nog zo jong. Wat doet jou zoveel pijn?"
Michel zucht. De jonge vrouw kijkt hem nu recht in de ogen. Haar blik schenkt hem vertrouwen, nodigt hem uit tot spreken. Maar hoe de onrust die hem kwelt onder woorden brengen? En opnieuw tuurt hij in het donkere water. Hij ziet opnieuw hun spiegelbeeld. Hij voelt hun verlangens, hun hoop en de wil tot leven. Maar tevens ervaart hij opnieuw de vele ontgoochelingen.
Hij schrikt op uit zijn gedachten, wanneer Maria-Helena vraagt:
"Is het zo moeilijk om er over te spreken?"
Hij haalt de schouders op. En terwijl hij spreekt worden zijn ogen vochtig.
"Tot wat dient het allemaal? Ik ben immers voor alles te jong. Het is mijn verjaardag vandaag. Ik ben achttien geworden. Binnen enkele dagen moet ik opnieuw naar school. Het einde van mijn humaniora nadert. Maar wat heb ik niet moeten opofferen! Terwijl mijn kameraden 's avonds hun vriendinnetjes mee uitnemen en het geld verteren dat ze in de loop van de dag verdienden, zit ik tussen vier muren op mijn kamertje en studeer. Aan een toekomst bouwen, noemt men dat. Maar ik ken die toekomst niet. En intussen heb ik wroeging, omdat mijn ouders zich dood moeten wroeten om mijn studie te betalen. Ik ook zou wel eens pret willen maken. Ik ben ook jong. Maar ik heb niet zo veel geld. En mijn ouders moeten zich nu al zo veel ontzeggen. Ik zou rust willen vinden en vrede, maar ik ben onrustig. Er is in mij een drang, die me voortstuwt naar een nog niet gekende bestemming. Ik wil iets bereiken, iemand worden. Maar ik twijfel er aan of dit wel goed is. Ik zou gelukkig willen zijn, maar mijn jeugd gaat voorbij zonder dat ik weet hoe gelukkig zijn aanvoelt. Mijn vader is tevreden met zijn lot. En ook mijn moeder klaagt niet. Maar ik, ik zoek en ik weet niet wat ik zoek. Alleen hier, in het donker en in de stilte, kan ik tot rust komen. Wanneer ik naar de sterren kijk en wanneer ik de weerspiegeling van de maan in het water zie, dan voel ik mij één met elk van die sterren en dan ken ik rust. Maar morgen! Morgen is dit weer voorbij en is er een nieuwe dag!"
"Maria-Helena luistert aandachtig naar de ontboezemingen van de jongen. Ze begrijpt best wat hij bedoelt en ze wil hem best troosten. Maar hoe kan men iemand gelukkig maken die zich eenzaam voelt? Hoelang al is ze zelf alleen? Is ze niet naar haar dorp teruggekeerd om de eenzaamheid te doorbreken? Maar haar dorp is veranderd. De mensen zijn anders geworden. Misschien is zij zelf veranderd en kan ze niet meer diezelfde gevoelens terugvinden, welke ze als kind heeft gekend. Ja, dat zal het zijn: ze is te volwassen geworden om die tuin en dat dorp, waar ze als kind zo gelukkig is geweest, met dezelfde kinderlijke naïviteit te kunnen benaderen. Wellicht doet ze er beter aan om naar Parijs terug te keren.
Dan gaat haar aandacht opnieuw naar Michel. Hij heeft opgehouden met praten en staart droevig in het niets. Wat is hij nog naïef voor zijn leeftijd! Met haar hand wist ze de tranen van zijn wangen. Dit doet hem blozen. Hij glimlacht dankbaar. Dit doet haar even haar eigen zorgen vergeten. Hij is immers nog zo jong! Pas achttien: nog een echte adolescent. Hij heeft nog een hele toekomst voor zich. En hij begrijpt niet, dat zijn enig ongeluk het ongeduld is, waarmee hij naar de volwassenheid verlangt. Hij heeft nog niets verloren; hij heeft nog geen offers moeten brengen. Hij mag voor de toekomst nog op alles hopen.
Michel is verlegen omdat hij zijn hart heeft uitgestort en omdat hij heeft eweend. Jongens horen niet te wenen, zeker niet als ze achttien zijn geworden. Om zich opnieuw een houding te geven zegt hij:
"Nu heb ik warempel zitten wenen als een klein kind."
De jonge vrouw moet nu lachen. Geamuseerd zegt ze:
"Wat geeft het? Wenen is toch de beste remedie tegen ons verdriet. Wij mensen zijn niet zo sterk en gevoelloos als we wel willen doen geloven."
Even is het stil, voor ze verder spreekt:
"Luister, jongen, jij bent niet de enige die zich ongelukkig voelt. Ieder van ons heeft wel eens verdriet. En dikwijls is daartoe maar weinig reden. Wees gelukkig, Michel. Je bent jong en heel de toekomst ligt voor je. Je hebt nog niets verloren. Je hebt nog geen enkele prijs moeten betalen. Eens had ik jouw leeftijd. Mijn ouders waren rijk en het ontbrak me aan niets. Ik was onbezorgd. Mijn jeugd leek wel een sprookje. Toen ik eenentwintig jaar oud werd organiseerde mijn vader een schitterende verjaardagsfuif. Ik vond het heerlijk. Ik leerde toen Erik Degroot kennen. Ik was onmiddellijk op hem verliefd. Hij was mijn eerste liefde. Hij is tot op heden mijn enige liefde gebleven. Een jaar later besloten we om te huwen. Maar we haalden niet eens de wittebroodsweken. Enkele dagen voor de huwelijksplechtigheid slipte de auto, toen we terugkeerden van een familiebezoek. Ikzelf kwam er met de schrik van af. Maar ik verloor mijn geliefde en mijn moeder. Mijn leven had ineens geen zin meer. Om mijn verdriet te vergeten begon ik te drinken. Toen, op zekere dag, ontmoette ik een persfotograaf. Hij vond mij sympathiek en ik kon wat afleiding gebruiken. Gedurende meer dan een jaar reisde ik met hem van het ene land naar het andere, van de ene crisissituatie naar de andere. Het was geen liefde tussen ons. We hadden gewoon nood aan gezelschap. In Centraal Afrika liet hij me achter en trok er met een ander vandoor. Ik ben toen alleen verder gereisd. En tijdens deze reizen leerde ik mensen kennen. Ik heb gezien wat echt lijden betekent. Ik heb kinderen zien sterven in de armen van hun moeder. Ik heb ook gezien hoe hele volkeren werden onderdrukt, zelfs hoe hele etnische groepen werden uitgemoord. En zo heb ik mijn eigen leed leren aanvaarden. Zo ook zul jij, op zekere dag, beseffen dat je een gelukkig mens bent. Wat jij ongeluk noemt is enkel ongeduld. En de onrust in je binnenste is alleen de stuwing van je jeugd. Je bent geen kind meer, Michel, maar wil je worden aanvaard in de wereld van de volwassenen, dan moet jij je ook aan hun regels houden. Als student ben je in een tussenfase; in een soort sas naar het werkelijke leven. En omdat je student bent wordt je veel vergeven. Men duldt veel van een student, maar verwacht ook veel van hem. Immers, na het beëindigen van zijn studie wachten hem een hoop verantwoordelijkheden. Wanneer men volwassen is worden jouw misstappen je kwalijk genomen, maar als student worden ze je vergeven onder voorwendsel, dat het om studentikoze grappen gaat. Je verlangt naar de genoegens van de volwassenen, maar heb je wel ooit eens kennis gemaakt met de ontgoochelingen van hun wereld? Waarom ben je toch zo gehaast? Apprecieer de inspanning van je ouders, die proberen jou een beter bestaan te geven. Beloon hun inspanning door ook echt iemand te worden, naar wie men opkijkt. Maar wees daarbij indachtig, dat wanneer men van uit jouw wereld op de sociale ladder wil opklimmen, dit grote inspanningen vraagt, doorzettingsvermogen en zeer veel geduld. De weg door het leven ligt bezaaid met vele hindernissen. Je mag niet een vredig en kommerloos bestaan verlangen, wanneer je vooruitkomen wilt. Voortdurend geluk bestaat niet. Maar wanneer je een paar jaar ouder zult zijn, dan zul je terugblikken op een ketting van kortstondige ogenblikken waarop je gelukkig bent geweest. En het zijn deze ogenblikken die het leven zo mooi maken en de moeite waard."
Michel luistert aandachtig naar de jonge vrouw. Het verwondert hem, dat deze volwassene haar leven en haar verdriet aan hem durft te tonen. Hij verheugt zich omdat deze vrouw hem zo over het leven durft te spreken en hem daarvoor niet te jong vindt, dat ze hem ernstig neemt. Beschouwt zij hem dan als haar gelijke?
Hij beseft dat ze gelijk heeft. Maar hij weet niet zo goed wat te antwoorden. Weer is het stil. Nog steeds weerkaatst de maan in het water. Ergens in de verte huilt een hond. Een andere hond beantwoordt het gejank. Het is een mooie, warme zomeravond. Een avond om gekheden te begaan! Maar de jonge vrouw kent de zwakheden van het vlees. Ze weet precies hoe Michel zich nu voelt. Ze weet ook precies wat zij nu van deze jonge man verwacht. En dan? Maar hoe moet het daarna? Soepel veert ze recht.
"Kom me morgennamiddag maar een opzoeken. Dan zal ik je enkele foto's laten zien van mijn reizen. En maak je vooral geen zorgen meer. Denk er aan: je hebt afstand gedaan van dit dorp en van je rust, toen je met studeren begon. Soms kan je er wel nog eens terugkeren om tot rust te komen, maar een definitieve terugkeer is onmogelijk. Je hebt voor een ander leven gekozen. Nu moet je tegen de stroom op roeien. Je kunt niet terug. Voor mensen zoals wij blijft er alleen maar een herinnering aan onze kindertijd en aan het dorp waar we opgroeiden. Een mooie herinnering!"
En weg is ze, verdwenen achter de bomen,
feedback van andere lezers- jack
Knap geschreven. De flashy titel doet uw verhaal eigenlijk niet genoeg eer.
Uw hoofdpersonage lijkt een kruising tussen Frits Van Egteren en "de jonge Werther". Mooi!
julien_maleur: Dank je Jack voor het lezen en jouw moie fb. groeten JM - manono
Ik heb het wat moeilijk met de uitgestippelde levensweg waar de vrouw het over heeft. Anderzijds vindt ik het zeer opmerkelijk en buitengewoon wijs dat deze vrouw tijd neemt voor deze onrustige adolescent.
Ik wl graag meer lezen hier over. Het is een stukje en dat zegt dus niets over de plot zelf.
julien_maleur: Dank je wel Manono voor het lezen en de mooie fb. Het is idd maar een stukje ergens middenin gekozen. Deze roman staat in de boekenwinkel van writehistory te koop met als titel PUBERSTORY; Missschien publiceer ik hier op de site wel nog een tweetal stukjes, maar hij wordt niet als vervolgverhaal gepubliceerd.
vele groeten, JM - Ghislaine
Een prima stuk. Toch zit er me iets niet lekker nl: In diffuus licht je spiegelbeeld zien in water, lijkt me eerder op een schaduw. Dan mag het nog volle maan zijn, op water zie je niets dan een donkere vlek.
julien_maleur: Dank je Ghislaine voor jouw fb. Ik zal jouw opmerking uitproberen.
groeten JM
|
