|
< terug
Heimwee maar waar naartoe (Hoofdstuk (10)
Ze hadden tot diep in de nacht zitten praten, over waar het toch mis was gegaan. Waren
er signalen geweest die hun ontgaan waren? Wel waren ze het er over eens, dat als zij bij hun
dochter op bezoek waren, het er de laatste tijd niet meer zo gezellig was.
Er vielen soms van die nare stilte's als er tussen die twee een opmerking was geplaatst. Net of
er wrijvingen waren tussen hun twee. Maar ze hadden er niet zoveel aandacht aan geschonken met het idee dat er overal wel eens iets was. Van die gedachten waren ze nu dan toch wel terug gekomen.
De volgende ochtend waren ze eerst druk met de kinderen en hadden ze niet veel tijd om bij de
problemen stil te staan. Haar man bracht de oudste met de auto naar school en dan kon zij rustig naar het kinderdagverblijf gaan. Want hij ging dan direct door naar het nieuwe huis van hun dochter om te kijken hoe de zaken er daar voor stonden. Later zou hij haar ophalen om samen naar hun dochter te gaan. Nu fietste ze eerst rustig met de jongste naar de opvang, misschien werd ze op de fiets wat fitter, want echt wakker en helder was ze niet. Bij de opvang werden ze al opgewacht door
een van de leidsters. Zij vroeg:,, Of ze even tijd voor haar had omdat ze even iets wilde vragen".
Ze zette de fiets op slot en liep mee naar binnen en nam afscheid van haar kleindochtertje met een dikke knuffel. Nog even zwaaien en dan liep ze het klasje uit. De leidster stond haar al op te wachten en vroeg: Of ze even mee wilde lopen naar haar kantoortje".
Daar aangekomen ging zij zitten, wachtende op wat er zou komen, al had ze wel een
voorgevoel. ,, Ik wilde eens aan u vragen of het u bekend is dat er een onderzoek loopt van jeugdzorg naar uw kleindochtertje", vroeg de leidster haar. ,, Ze wist dat ze dit eigenlijk aan de moeder moest vragen maar omdat zij als de oma zijnde haar vaak bracht dacht ze dat ze het wel kon vragen. Want ze had er al een vermoeden van gehad dat er in het gezin iets niet klopte,
maar omdat ze het niet zeker wist had ze het nog niet gedaan". Bittere woede kwam bij haar
naar boven, en ze wist dat ze nu moest oppassen om zich niet te verlagen tot een twistend
gesprek want dat zou haar kleindochtertje en haar dochter niet ten goede komen. Beleefd
vroeg ze: Wat dat vermoeden dan wel niet geweest zou zijn". ,, Nu ze vond dat het kleine meisje
soms zo verschrikt reageerde op lichaamelijk contact", zo vertelde de leidster. ,, Ze had dit al een paar maanden geleden vastgesteld maar wilde het eerst een tijdje aanzien".
,, Ze bedankte met ingehouden woede de leidster voor dit gesprek en nee, ze had niets aan
haar te melden". Daarna stond ze op en liep naar buiten naar haar fiets, de ogen verblind
door tranen. Driftig de pendalen rondtrappend reed ze naar huis en daar aangekomen liet ze haar tranen de vrije loop.
feedback van andere lezers- manono
Hettie, maar waarom is de oma woedend? Om het leed dat noigmaals bevestigd wordt of omdat de leidster haar dat verteld?
Prettig is zo'n aanspreking natuurlijk niet.
hettie35: In het volgende deel zal je dat duidelijk worden,fijn dat je het zo volgt,
groetjes Hettie - MarieChristine
Fijn dat we hier een andere karaktertrek van de oma leren kennen; ze is niet altijd even open en eerlijk, maar kan ook iets verbergen.
hettie35: Ik denk dat je in de verkeerde richting denkt, het zou wel
eens een heel andere kant op kunnen gaan,afwachten dus
groetjes Hettie - mephistopheles
Kleindochter wordt toch niet mishandeld?
Bekent moet met een d aan het einde zijn ipv t denk ik..
hettie35: Dankjewel, ik schrijf dit gedeeltelijk autobiografie's en vul het aan om het een beetje vlot te kunnen lezen.
groetjes Hettie
|
