Volg ons op facebook
|
< terug
Heimwee maar waar naartoe (Hoofdstuk (13)
De kinderen waren uitgelaten en blij dat ze weer bij hen waren. Het was dan ook een welkome
afleiding om haar bij de les te houden. Ze hadden een stukje gefietst om uit te waaien,
en ook de kinderen hadden veel pret toen ze achterop de fiets zaten. Ze zongen uit volle borst
hun liedjes, die ze op school hadden geleerd. Hun goede eetlust bij het avondeten was dan ook
iets om met plezier aan terug te denken. Rozig van de buitenlucht waren ze al vroeg naar bed,
en sliepen binnen luttele minuten.
Ze zaten dan ook net aan de koffie toen de bel ging. Even keken ze elkaar aan, met een blik van
wie zou er nu nog voor hun deur staan. Een akelig voorgevoel bekroop haar dan ook, toen haar
man de deur opende en ze de stem van de ouders van hun schoonzoon hoorde.
Ze schonk koffie, en daarna kwam het hoge woord eruit. Ze hadden gedeeltelijk iets van hun zoon gehoord en wilden van hun graag weten hoe de vork in de steel zat. Ja daar zaten ze dan, ze
wisten van elkaar dat ze op hun woorden moesten letten. Enerzijds omdat het hun taak niet was
om de vuile was buiten te hangen van de ouders van de kleinkinderen. Anderzijds was het hun
ook bekend dat de vader van de schoonzoon alcoholist was, en ze niet wisten wat zijn reactie zou zijn als hij alles hoorde.
De moeder was een lieve zachte vrouw, die gek was op haar kleinkinderen en veel van
ze hield. Daarom zouden ze toch de gulden middenweg moeten bewandelen. Het werd een moeilijk
gesprek, waarin ze vertelden dat er problemen waren rond de kleinkinderen. Maar ook dat het niet hun taak was om hen verder in te lichten, dat moesten ze toch echt aan hun zoon of schoondochter vragen. Zij begreep het wel, maar de vader was toch een beetje opstandig.
Ze moesten daar als volwassenden over kunnen praten. Maar haar man hield voet bij stuk, zo was het en niet anders. De moeder kwam met het voorstel om de kleinkinderen een of twee nachtjes
bij hun te laten slapen. Dit om hun te verlichten in hun zorgen.
Het aanbod was lief genoeg bedoeld, maar ze wilden toch eerst de kinderen polsen hoe ze
over die logeerpartij dachten. Morgen zouden ze bellen om te zeggen wat de bedoeling was.
De moeder knikte, ze begreep maar al te goed waar de schoen wrikte. Ze bedankte voor de koffie
en met de afspraak dat er de volgende dag over gebeld zou worden.
Toen ze weg waren kwam toch ook de gedachte op dat hun dochter daar ook over te beslissen
had, zij was immers de moeder. Maar in eerste instansie waren het toch ook de reactie's van de
kleinkinderen die de doorslag moesten geven, daar waren ze het samen wel over eens.
De volgende morgen aan het ontbijt vroegen ze aan de kleinkinderen wat ze er van vonden om
naar opa snor te gaan. Snor was zijn bijnaam omdat hij een grote gekrulde snor had.
Het viel mee, de kinderen reageerden enthousiast toen ze het hoorden. Het viel haar op dat ze
heel weinig naar hun ouders vroegen. Iets wat ze toch opmerkzaam vondt. Ze besloot om
het een beetje in de gaten te houden en als het nodig was er toch aandacht aan geven.
Haar man bracht de kinderen naar school, iets waar ze blij mee was. Ze wist nog niet hoe te
reageren en wilde niet voor de tweede keer een verkeerd beeld van zich krijgen.
Later op de morgen belde ze naar haar dochter over het bezoek van de vorige avond. Die was niet heel blij met het verzoek de kinderen bij haar schoonouders te laten logeren. Maar ze begreep ook wel dat ze de kinderen er niet helemaal kon weghouden.
Dus werd er afgesproken dat ze de komende twee nachten daar zouden logeren. Toen vertelde haar
dochter dat ze een brief hadden ontvangen van jeugdzorg, met de vraag of ze de volgende dag konden komen voor een gesprek. De brief was dan ook aan hen beiden geadresseerd, maar ze wist niet nog haar man meeging. Die had nog niet gereageerd op het verzoek.
Ze drukte haar dochter op het hart om wel te gaan, ook als haar man niet mee wilde. Het zou haar niet ten goede komen als ze niets van zich liet horen. Nee ze zou er echt heen gaan
vertelde ze, want ze zag de ernst van de situatie wel in. Met een groet hing ze op en liet een zucht.
Wat koste dit een energie om maar weer te wachten tot morgen of haar dochter wel echt zou
gaan, het vertrouwen was echt niet groter geworden de laatste dagen.
Dat zou pas weer groeien als ze een betere ommezwaai zag in deze heel onverkwikkelijke zaak.
Haar gedachten gingen naar een tijdje terug toen ze dacht dat het nog allemaal koek en ei was,
tussen die twee. Nu wist ze dat er wel degelijk signalen waren geweest, maar die had ze niet herkend.
In het verleden was het nogal eens voorgekomen dat er werd gevraagd om iets te lenen,
geen grote bedragen maar toch, altijd aan het eind van de maand. Ze had er nooit aandacht aan geschonken, hoogstens eens gezegd dat ze hun uitgaven eens moesten bekijken. Maar ze had
het stel altijd met liefde voort geholpen. Misschien was het achteraf niet goed geweest om zo gemakkelijk te zijn om te helpen, de reden was altijd zeer overtuigend geweest.
Het had geen zin om hier nog al te lang over na te denken besloot ze. Om iets anders te doen te hebben ging ze de kleine koffertjes van de kinderen klaar maken. Dan stond dat klaar als ze die avond gehaald werden.
( Wordt Vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
Heel graag gelezen, Hettie. Ik hou van je gestadig ritme van schrijven. Dat schept op zich een bepaalde sfeer die ik aantrekkelijk vind.
hettie35: Dankjewel Christine, dat is fijn om te horen en ook jij bent
een trouwe lezer dat waardeer ik enorm
groetjes Hettie - tessy
graag gelezen Hettie, het blijft boeien, aantrekkelijk geschreven.
hettie35: Dankjewel Tessy, fijn om te horen,
groetjes Hettie - MarieChristine
Ben benieuwd of de logeerpartij bij de andere grootouders ook zo liefdevol verloopt. Weer graag gelezen.
hettie35: Fijn dat je het zo volgt en ook wat schrijft, dan weet je dat iemand het ook leest.
De andere grootouders tja, de tijd zal het leren hé,
groetjes en dankjewel Hettie - mephistopheles
logeren bij de grootouders...doet me altijd denken aan lekker eten
hettie35: Inderdaad, mijn opa stond altijd pannenkoeken
te bakken als wij er waren
groetjes Hettie
|
