Volg ons op facebook
|
< terug
Rotte eieren en zo
Bevlogen mensen vliegen wel eens uit de bocht. Heethoofden eigen. Dat is inherent ook aan bevliegingen. Te fluks soms, met een zin, woord of conclusie. Meestal niet met de bedoeling om te kwetsen. Ook niet om zich supersneller dan de ander ergens van af te maken. Oh nee, want er word door mij toch nog lang over sommige gebeurtenissen nagedacht. Zo van, wat gebeurde wanneer, wat bezielde mij? En wat hem of haar? Interactie is soms ingewikkeld zwaar.
Wat de ander ertoe dreef kan ik alleen bevroeden. Zolang er niet over wordt gecommuniceerd heb ik er geen oordeel over. Ja het (v) oordeel van de twijfel.
Meestal komt de bevlogen mens er ook op terug als hij een "fout" heeft gemaakt. Ik dan toch tenminste. Iets is geen oude koe, zolang het niet is uitgepraat en dan maar hopen dat de ander me niet voor eeuwig in de ban heeft gedaan.
Jaja, het is wat met levensgenieters zoals ik. Lastig soms, dat wel, want ja gelijkwaardig mee genieten is niet ieders cup of tea. Geeft ook al nie!
Laatst hoorde ik een topatleet praten zoals ik dacht dat alleen kunstenaars deden.
"Nee, als ik het niet zo obsessief aanpak, blijft het resultaat uit. Ik moet me erop concentreren, er alles uithalen wat erin zit, anders…" Dat zette me aan het denken.
Ja ja, maar wie zal snappen wat jij hebt opgegeven om zover te komen? Iedereen applaudisseert nu je aan de top staat. Heerlijk, we hebben een held, iemand die het Nederlandse chauvinisme lekker opkookt, mee naar de wereldtop schaatst. Iemand die krachttoeren ringt, ons met zijn allen op het hoogste naar het schavotje dringt.
Maar oh weh, maak geen minieme "misstap". Wees geen mens. Ze halen je met evenveel gemak, rats, beng klabats, van het voetstuk, waar zij jou op hebben gezet. Waar ze zelf geen poot voor hebben uitgestoken. Mens pas toch op je tellen, steek je hoofd niet boven de rest of er staan aasgieren klaar om je op je plaats, rust, terug te rammen. Lekker drammen over waarom en hoezo, die beste stuurlui aan korte wal.
Ja, ik vraag me ook wel eens af:
Snappen zij, die langzaam naar iets toe werken, zo'n prettig gestoord, op het abnormale af, verbeten mens als ik, die op dat moment in zijn/haar leven maar één doel voor ogen heeft?
Begrijpen zij het, die alles aan de tijd en, weet-ik-welke-God over laten?
De lieden, die zelf hun eigen aandeel en de verantwoording schuwen maar wel vingerwijzen?
Mensen die wachten totdat problemen zichzelf op hebben gelost? Ik heb lui ontmoet die zeiden dat hun probleem echt een super ernstig probleem was, want:
"Kijk nou toch eens. Ik heb het echt al jaaharenlahaaang voor me uitgeduwd, zo erg is het."
(Voor wie? Mij? Jou? Ik wacht me een bult op mijn rug, uit puur respect maar excuses? Ho maar.)
Hč bah, hij/zij zou er maar eens wijzer van worden als ze het daadkrachten aanpakken, toch? Naaktslakken racen sneller door het leven dan wachtenden. Waarop wachten ze in Godsnaam?
Zij raden mij: Niet aanpakken die jarenlange ruzie, enge hangende zaak of familiehandel, want dan vallen er brokstukken. Oh ja? Van wiens (zijn/haar) vastgeroeste fundament donderen dan de schellenbellen? Jammer toch, dat ze erachter kunnen komen, al die tijd bang te zijn geweest. (Waarvoor? De boe- of de zandman? Ruim je eigen troep, blunder, bok, maar zelf op en wacht niet tot de ander zijn/haar geduld verliest, lakse luiwammes.)
Ik moet er niet aan denken.
Tegen de tijd dat mijn dochter laat merken dat ik besta, haar, echt waar, heus niet, in mootjes hak als ze komt, ben ik al lang op de brandstapel afgefikt. Is er niets meer goed te praten.
DAN VALT ER NIETS MEER SAMEN TE BELEVEN, GEVEN OF NEMEN.
Het gevoel dat ze er dan geheid, onherroepelijk en voorspelbaar van overhoud is onveranderlijk mijn zorgzaak niet meer, omdat ik dan niet meer leef. Haar probleem is niet in een oogwenk op te lossen door eens naar elkaar te luisteren, simpel elkaar aanhoren? Heb ik haar mishandeld, of zo, of wat?
Jammer toch dat ik zelf niet weet wat ik in 's Heerensnaam heb misdaan, anders dan bevlogen lief en geduldig respectvol.
Ik houd niet van dic tátátá toriaal, wist niet dat democratie ook al zoiets als mishandeling kon zijn.
Weet ik veel, maar ondertussen doe ik net of ik nooit een kind heb gebaard. Dat is wel even buffelen, om niet af en toe in de put te raken. Komt die taaie triestheid bovendrijven, zit ik toch weer dat ei uit te broeden. Misschien is het loos, maar ik heb nog niemand ontmoet die moederschap uit kon draaien.
Gelukkig ben ik daarnaast ook nog een persoon en vrijgezel, hoewel te oud om fladderend op jacht te gaan. Graag vlieg ik door het leven, naar verre oorden. Om er iets nieuws te beleven, culturen te leren kennen of iets zinnigs te doen. Dat roept waarschijnlijk af en toe jaloezie op, maar daar heb ik inmiddels wel glad schijt aan. Veel te remmend beklemmend, die jaloerse luie lieden. Ik laat hen lekker van zich aftrappen, heb een dikke rug, sssssshhhit en weg is het.
Laat ze denken dat ze beter zijn, mij een biet
Rauwe bonen worden ook niet gaar als je ze niet
af en toe eens op een liefdesvuurtje opwarmt.
Ik laat er af en toe wel vies stinkende winden van.
Verrotte eierenlucht, vochtig ook af en toe.
Jammerdan.
feedback van andere lezers- GoNo2
Treistheid of triestheid?
Dora: Triestheid, ja verander ik uiteraard - silvia
goed geschreven Dora, ik heb geboeid zitten lezen.
Er staat heel wat tussen de lijnen...
hopelijk lees ik je hier gauw opnieuw !
groetjes
Dora: Dank je. Ik zal mijn best doen, heb al een en ander aan diversen - hettie35
Graag gelezen,
groetjes Hettie
Dora: Dank je, zal er nog eens naar kijken
|
