naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Versplinterde spiegels (4)

door Dora

Het is een zonnige woensdagmiddag. Maartje ligt in bed en ik ben toch wat zenuwachtig. Anders dan ik van Dick gewend ben, komt Herta wel keurig op tijd. Met toeters en blinkende bellen aan, is ze perfect opgemaakt. (Als om haar slag te slaan).
Een kop groter dan ik zeilt ze statig mijn veilige haven binnen, hangt met een dedain alsof ze thuis is, een pastelkleurige jack aan onze gedraaide kapstok uit Thessaloniki.
(We hadden nog geen eigen huis. Het was ons eerste meubelstuk. Wat weet jij over die avonturen? Hoe we toekeken toen de timmerman hem naar onze smaak draaide? We droegen het zware ding, gedemonteerd, in onze rugzak mee naar Nederland.)
Als een majestueuze, volledig opgetuigde driemaster, stoomt ze voortvarend onze nog intacte huiskamer binnen. Ik wacht in de hal en zie hoe ze op onze goed gestylde inboedel afstevent.
(Jij kent je plaats niet. Zie je al iets van je gading? Die design salontafel wil je vast ook wel overnemen?)
Blasé keurt ze ons modieuze verleden, dat binnenkort zal worden ontmanteld. Vanuit de deuropening laat ik haar kompasloos dobberen en zonder loods strandt ze midden in de kamer, kijkt om, twijfelt en glimlacht onzeker. Terwijl ik om de bar de keuken in loop, valt ze met de deur in huis,
"Ja, weet je, wij willen best, zo af en toe, financieel steunen, hoor!" zingzegt ze luchtig tegen mijn rechte rug.
!Ho, ho, ga eerst rustig zitten, ik moet de thee nog pakken.)
Ik wijs naar de leren bank en loop door om ons theekransje voor te bereiden.
(Van goede-wil? Charitatief de toon zetten? Over Dick en mijn zaken? Zo af en toe?)
"Ik wil best… eh, als dat kan,… eh met Dick 's wensen rekening houden. Hij mag van mij zijn verantwoordelijkheid nemen." grootmoedigt ze, nog voor ze is gaan zitten.
(Fijn, dat jij het toestaat. Jij houdt Ken al maanden binnen en geeft hem toestemming? Dank u Heer, ze legt zich begripvol bij onze besluiten neer, maar…alleen als-het-kan.)
Ik vergaar zwijgend de benodigdheden en zij ploft in de bank. Scherp door haar geobserveerd schuifel ik, balanserend met twee theekopjes, lepeltjes, de suikerpot en de oude koektrommel, naar de zithoek en plaats alles op de salontafel.
(Geen dienblad, zie je. Zonder voetenbaden, gelukkig. Staat zo onhandig en gastonvriendelijk onelegant.)
Ik zet uitnodigend de oude koektrommel voor haar open, zeg vriendelijk dat ze mag nemen zoveel ze wil..
(Ach, de Café Noirtjes zijn toepasselijk afgebladderd, Maartje he, heeft ermee gerammeld, armoedig he?)
"Doe of je thuis bent." zeg ik en we nippen, pinkjes omhoog, van onze hete thee.
(Je zwijgt, laat het aan mij over om het gesprek te openen? Zet je maar schrap dan.)
"Ben je niet bang?" probeer ik losjes. Expressief schieten haar wenkbrauwen omhoog, daarna snel in een geërgerde frons omlaag.
"Bang voor Dick? Hoe kom je daar bij? Natuurlijk niet! Wat een onzin." schampert ze.
"Nee joh, voor Dick hoef je niet bang te zijn. Nee, Ik bedoel het meer in het algemeen."
Ze kijkt me verbijsterd aan.
"Dat de geschiedenis zich herhaalt?" vraag ik, maar ze is sprakeloos.
(Spreek ik Chinees? Is het ongevaarlijk dat hij ons zo makkelijk ontrouw is?)
"Stel: mijn vriend laat zijn vrouw en kind van vier weken zo makkelijk voor mij in de steek. Dan zou ik me afvragen of mij dat ook zou kunnen overkomen."
De logische redenatie, nergens omheen geprate aanpak, heeft geen goede uitwerking.
(Je spert je ogen open, je onderlip hangt dom omlaag. Ben je overrompeld? Is dit een vreemde insteek?)
"Nou ja zeg. Hoe kun je dat nou denken? " vraagt ze en attaqueert me met venijnige blikken. Weer schokschouder ik.
"Jij kent hem helemaal niet! Niet zoals ik hem ken! Dat zou hij bij mij echt nooooit doen!"
(Negen jaar liep ik geduldig naast hem, zag zijn onvermogen ontstaan. Ik ken hem niet? Ik ben hem trouw gebleven omdat hij niets aan zijn minderwaardigheidscomplex had gedaan. Jij hebt hem er in drie maanden vanaf geholpen? Ben jij beter dan Frans Wittewaard? Petje af. Is Dick soms op mijn verzoek opgestapt? Wat heeft hij je er over op de mouw gespeld?)
"Ben je gek of zo? Nou begrijp ik heel goed waarom Dick jou niet moet! Dat je zo iets van hem kunt denken is ongehoord! Liefdeloos. Je bent echt niet goed wijs!"
Ik steek, bij wijze van overgave, mijn handpalmen naar haar omhoog.
"Oké, sorry. Ik zou daarover nadenken, meer niet."
Ik drink nog maar eens een slokje van de thee.

(Abstraheren, logisch denken is onmogelijk? Dan gaan we maar over op de praktijk)

Ps. Deel van het gesprek van Nora Weltevree met de maitresse van haar man.
(Wordt vervolgd)

feedback van andere lezers

• manono
  Die details van het thee schenken, 'pinkjes omhoog'!
  
  Ik voel de woede zo smeulen.
  
  Prachtig geschreven!
  Dora: Ken je dat, de barbeque wil eerst niet aan, maar dan, even goed de wind er in dan dan!!!!! Dingen van heel lang geleden, maar ik kan me er nog aan branden, aan die tangen. Gelukkig alleen als ik het wil, er iets creatiefs mee doe.
• silvia
  ik zit plaatsvervangend vals te wezen :-)
  
  Dora: Wacht maar tot je de rest leest. Villen dat spul, je schaamt je inderdaad plaatsvervangend om gewoonvrouw te zijn, jakkie bah.
• tessy
  knap geschreven
  Dora: Dank je, het gaat ongelooflijk straks zinderen, hoop ik
• GoNo2
  Knap!
  Dora: Eentonig met al dat dank je wel, maar ik meen het.
• hettie35
  Mooi!
  
  groetjes Hettie
  Dora: Ik zoek nog naar de titel voor het hele boek maar ik krijg steeds meer het gevoel dat het wel eens deze zou kunnen worden.