Volg ons op facebook
|
< terug
Versplinterde spiegels (8)
Geërgerd sta ik op, ijsbeer van de rode babybox naar de stoel. De maitresse van mijn man oreert over dat ze niet op wil draaien voor wat Dick in het verleden heeft uitgevreten want dat zijn haar zaken niet en ze…………bladieblonder bladerdeegt
(De boze wolvin blaast met haar grote hoofd Maartje haar sprookje uit. Genoeg!)
"Dat verleden regel ik wel, daar kun jij echt van op aan! " .
(Ik wil weten wat je dan zo verdomd goed voor elkaar bakt, domme doos!)
Ik plof terug op mijn stoel, ga uit voorzorg op mijn handen zitten want ik wil niet slaan en ze trekt heel dwingende ogen aan. Haar rechterhand komt mee omhoog. De dictatoriale lichaamstaal werkt bijna, het zullen de zenuwen wel zijn, op mijn lachspieren.
"Jij moet je hééél goed realiseren:" roept ze hijgend.
(Ho ho! Ik moet niets! Ik doe hier alles al hééélemaal alleen. Je hoeft mij ook niet door te prikken met die priemende wijsvinger. Jouw commanderende lichaamstaal werkt niet hier.)
"Het gaat bij mij echt anders dan bij jou!" is ze ineens een ordinair viswijf.
(Je hebt gelijk. Ik zou mijn klauwen nooit in een onzekere jonge vader zetten. Een geluk bij een ongeluk, dat ik mijn sarcasme onderdruk.)
Ze is nog niet klaar, schakelt naar de volgende versnelling en steekt haar harde puntkinnetje opnieuw omhoog. De arm in Hitlergroet loert ze dwingend mysterieus.
"En ik krijg altijd mijn zin!" sist het tussen haar tanden
(Poepie, het werkoverleg is afgelopen! Prinses op de Erwt is een ongeciviliseerd stuk vreten. Ik serveer je controledrang met een dropshot af en dan hoepel je heerlijk op. Rust in mijn hut)
"Hoor je mij?" roept ze en ik knik braaf, maar haal, ik kan er niets aan doen, mijn schouders op.
"Herta, ik vind het absoluut absurd om onder dwang mijn zin door te drijven. Dat heet overheersing. Ik hoef niemand te onderdrukken of manipuleren Dat was bij Dick kennelijk niet zo'n groot succes! Hij is weg,…Nou en?.. So What?"
Ik spreid mijn armen uit, handpalmen omhoog, dus ze zal begrijpen dat ze weg mag.
Haar mond zakt weer dom open en ze kijkt of ik het schaap met vijf poten ben.
(Erg hè? Niets werkt bij mij, lullig nou. Ik heb dictatorschap nooit geambieerd, val ook niet onderdanig aan je voeten, kruip net zo min als een geslagen hond in de hoek.)
"Je hebt volkomen gelijk, we lijken in niets op elkaar," glimlach ik, maar daarvan slaan haar grijze cellen finaal in de knoop. Ze verdwaalt in haar gelijk, zoekt letterlijk om zich heen en ik constateer verbaasd hoe gevoelloos ik haar bestudeer.
(In de bank ligt geen begrip, meisje, geen dom geluk en zeker geen onderdanigheid. Parmantig van mijn bed in het jouwe gewipt, neemt Dikkertje Dap (zonder zelfreflectie) zichzelf mee, poesje. Dat gaat snel vervelen en ik heb veel te veel te doen! Ga jij maar buiten spelen, opgerot, veel plezier ermee.)
Ik sta op en maak het u-mag-wel-gaan-gebaar maar ze verroert zich niet. Ze houdt haar adem in en haar inmiddels paarse vissenogen beloeren me. Hoe diep ik ook zucht, ik krijg amper lucht en ze blijft eigenwijs zitten. Haar dictatoriale controledrang verdringt de normaliter zuivere atmosfeer in mijn huiskamer en ik wil dat ze gaat.
(Wat moet je nu nog hier, lekker dier? Ga anderen naar hartelust onderdrukken!)
"Reken erop dat ik mijn zin krijg. Daar kun je echt van op aan. Ik weet hoe dat moet!"
(Geen interesse in jullie relationele constructie. Neuk hem plat, doe hem maar de groeten van mij, of zo?)
Ik ga zuchtend zitten, Herta buigt zich naar voren en spert haar machtig grote ogen ver open. Te veel wit komt vrij rond ijskoud blauw iriserend staal, maar ik ken geen verlatingsangst, was eerder bij die baas, leerde op mijn zesde al om me tegen boze moeders te verweren. Ze komt met een hoge rug naar voren, blaast met open klauwen. Volkomen kalm wacht ik af en ze strekt weer bevelend haar hele arm uit, ik sta nu toch maar op.
(Heil Herta, bereik jij je neurotische toppunt, maar ik weiger echt te salueren.)
"Ik krijg altijd mijn zin!" blijft ze hooghartig. Mij raakt het niet, maar zij haalt diep adem.
(Geef het nou toch op, poppenkop, we zijn echt helemaal klaar met elkaar.)
Dat blijkt echter een grove vergissing mijnerzijds, een minne misrekening.
"En hij heeft helemaal niet in de gaten hoe ik dat doe! Hij merkt nooit iets." schreeuwt ze.
Onelegant plof ik terug in de stoel, die gevaarlijk wipt op het zwevende voetstuk.
(De troef! Heer in de hemel, ook dat nog! De slinkse wentelteef speelt achterbaks hoogspel, hij trapt er naïef in.)
feedback van andere lezers- manono
Knap geschreven !
Dora: En nog een en dan... - GoNo2
Prachtig weer!
Dora: Nog maar één en dan.... - tessy
Met bewondering gelezen
Dora: Dank je, nog één en het is klaar met haar, maar de verbazing blijft - hettie35
Kan nog niet naar bed te spannend,
groetjes Hettie
Dora: Jullie geven me de moed om er iets mee te gaan doen
|
