|
< terug
Bergkristallen naar mijn ziel
Wat is er toch met mij?
Ik ben dertien, heb het huis s'middags voor mijzelf alleen, mijn moeder beweert dat het niet bestaat. Waar ik aan lijd wordt weggekletst, maar ik heb er een furieuse, woedend afwijkende, mening over.
(Rot op. En de overgang is zeker ook een verzinsel? Pubertijd plus overgang creëert hete kruidstaven in plaats van harmonieuze communicerende vaten. Waar denkt u dat die ontplofbare vrede tussen ons vandaan komt dan? Denk erom dat het knallen kan, als ik dat wil. Het komt u niet uit dat ik zelfstandig denken kan, maar lees er verdorie dan ook eens iets over, gefrustreerde imagotaart.)
Mijn hoofd staat, als een periscoop, los op mijn romp. Het ziet en registreert wat zij niet ziet.
(Of niet wil zien misschien? Dat ik al heel jong te veel doorzag? We zijn als het verdroogde Noordzeestrand, enkel nog losgestoven zandkorrels. Ons gezin wordt geteisterd door een dubbele tornado en de afzonderlijke betrokkenen doen of er geen zuchtje wind waait. Met jullie ogen aan die stomme TV vastgeklonken, staat de hele tent inmiddels vol overlopende doofpotten. Ik erger me er pimpelpaars aan dat niets wordt uitgesproken. Zielepoten zijn we. Alle vier. Waar mijn vader vroeger zo bevlogen over sprak lijkt vergeten, verbleekt. Verbittering en ongenoegen bestieren hier de sfeer, maar laten we met zijn allen vooral net doen dat het geweldig oergezellig is. Kijk ons eens vooruitstrevend wezen! Aan mijn hoela. Ben ik überhaupt wel een kind van jullie? Waar komt al dat zwijgen, het verholen onderhuidse, maar die zeker aanwezige wederzijdse onverschiligheid vandaan? Waar is dat liefdeloze langs elkaar gaan in Godsnaam goed voor?)
Wat is er toch met mij?
Toen ik begreep dat er een oorlog in mijzelf woedde moest ik dat gevecht binnenin mij analyseren.
(In dat gevoelige filosofische lijk ik op pa. Gatsie bah, dat dominante van ma is ook in mij meegebakken. Maar gelukkig niet dat kunstmatig imagozieke emotioneel afgestompte. Wie ben ik zelf? Een mengeling van alle twee? Daar ben ik dan mooi klaar mee! Hoe kom ik van die rommel af?)
Ik legde een keer, zomaar, omdat ik er zin in had, de bergkristallen glitterketting van mijn moeder op de eettafel in de zon en staarde er ontmoedigd naar. Het spel van flonkerende facetten maakte me rustig. Het droeg me binnen een paar seconden weg en voor ik het wist bevond ik me in een leegte waar vrede en vrijheid heerste. Zalig en rustgevend was het.
"Dat wat je van jezelf niet aanstaat verander je. So what, dit van je vader en dat van je moeder. Wat je van hen bevalt houd je, de rest laat je los. Jij bepaalt zelf wie je worden wilt, wie je bent."
Er dreef een wolk voor de zon en de veelkleurige glinsteringen van de ketting doofden. Het was als ontwaken op klaarlichte dag en ik woog voor mijn gevoel beslist tien kilo lichter. Het heeft misschien twintig minuten geduurd, die tijd dat ik helemaal in mijn eigen ziel kroop. De oorlog binnen in mij was verdwenen, opgelost. De ontevreden schellen waren van mijn ogen gevallen en ik accepteerde mezelf als fonkelnieuw. Het voelde vederlicht.
Na die wonderbaarlijke ervaring legde ik vaak, als ik ergens mee worstelde, mijn moeders ketting in de zon. Dan stapte ik bewust uit de realiteit, want daar, in het niets, lagen antwoorden die ik zocht. Zomaar voor het grijpen. De verbeten oorlog van de pubertijd was voorbij op mijn veertiende.
Pas dertig jaar later, toen ik uit nieuwsgierigheid meedeed aan een sessie van geleide meditatie, begreep ik het. Op mijn dertiende had ik gemediteerd, zonder het ooit te hebben geleerd.
Wonderlijk hè? Ik weet nu nog niet wie of wat me die dag er toe aanzette om dat collier te pakken.
Mijn vader had hem ooit aan mijn moeder gegeven, van zijn weinige zakgeld bij elkaar gespaard.
Misschien was het hun liefde wel, die nog in die ketting rondzong, maar die ik niet meer in ons gezin ervoer? Of waren het de licht ontroerde ogen van mijn moeder, toen ze mij erover had verteld, meer dan een jaar daarvoor?
Wie zal het zeggen.
feedback van andere lezers- manono
Heel mooi verhaal, Dora, en weer fijntjes beschreven.
Ik heb er zeer van genoten!
Dora: Dank je, autobiografisch gaat makkelijker toch? - silvia
schitterend Dora ! met heel veel genoegen gelezen
groetjes
Dora: Ja pubers he? Die weten het allemaal zo goed, hi hi;)) - tessy
praaaachtig
Dora: Daaank je! Ik voel me goed van suport. - GoNo2
Mooi geschreven!
Dora: Dank je
|
