Volg ons op facebook
|
< terug
Brief aan de vader (1)
1 Wist jij dat Herta je verleden wilde regelen, zonder dat je iets ervan zou merken?"
2 Waarom werd je ondanks dat ik me aan die regels hield zo onnoemelijk kwaad?
Om vergeten luierbroekjes. Het leek wel of Wereld Oorlog Drie was uitgebroken. Maartje kroop er bang en geschrokken van op de bank.
"Cock, ik ben maar een mens, kan ook wel eens iets vergeten. Sorry."
"Ach. Ga toch weg!, Je doet het expres," Je schreeuwde en gooide er meteen allerlei rare verzinsels achteraan. Dat ik kwade bedoelingen had, onbetrouwbaar, jaloers was en jij zag dondersgoed hoe erg ik van je schrok,
(Jaloers? Op jou? Met zo'n feeks? Ik heb medelijden. Walgelijk, dat geschreeuw waar Maartje bij is. Als je mij van zoiets smerigs verdenkt bespreek je dat zonder haar!)
Je beschuldigingen waren allen onterecht, ik hoefde me er niets van aan te trekken, maar Maartje was heel bijdehand en kreeg alles snoeihard mee. Ik moest rustig blijven, staarde enkel verbijsterd.
"Ja, doe maar niet zo onschuldig, jij! Ik heb je wel door!" sneerde je nog onbeheerster.
(Maartje is bang van je geschreeuw, zo verliest ze haar vertrouwen in jou.)
"Je doet het om ons te treiteren!"
"Sorry, ik heb een fout gemaakt. Ik ben nou eenmaal niet perfect. Moet je daar nou echt zo'n rel over schoppen? Zo'n ramp is dat toch niet? Die dingen kun je voor 1.45 bij Kapitein kopen. Je woont er notabene boven, hoeft er enkel maar de trap voor af." Ik bleef (met onmenselijke inspanning) rustig, want ik wilde je niet nog meer opfokken. Rood aangelopen keek je vernederend op me neer, je hijgde van woede en ik had nooit geleerd zulke idiote beschuldigingen te pareren.
"Ik wil ze je best vergoeden als het daar om gaat?" probeerde ik, draaide me om, wilde geld pakken, maar dat maakte je alleen maar furieuzer, je riep verachtelijk dat je mij wel door had.
Ik gaf het op redelijkheid te verwachten. De twee minuten waren om. Maartje kreeg een vluchtige kus in de lucht en je verdween stampvoetend. Deze keer liet je twee geschrokken mensen achter. Daarna mocht ik Maartje niet knuffelen, ze was duidelijk te veel aangeslagen. Pas na een week werd ze wat toeschietelijker, leek ze beter in haar vertrouwde velletje te steken. Ik vroeg Frans van Stichting Jeugd en Gezin om hulp, die besloot jullie via een brief uit te nodigen voor een gesprek. In het belang van het welzijn van je dochter. Het duurde zes weken voor je op zijn uitnodiging reageerde.
3 Heb je die brief ooit ontvangen?
4 Schreef jij het afwijzende antwoord zelf?
Een half jaar later, Maartje was inmiddels drie, vroeg ik in januari, of en zo ja, wanneer en hoelang jullie met Maartje op vakantie wilden. Je ontplofte, alsof ik je in de rug had aangevallen.
"Wanneer snap je het nou eindelijk eens, stomme achterlijke trut! Ben je gek of zo? Wanneer dringt het tot die botte hersens van je door, dat ik niet nog meer tijd aan haar kan verspillen!" Ik schrok van je gevoelloze woordkeuze. Verspillen? Bekvechten in het bijzijn van Maartje, die zich op de logeerpartij had verheugd, vond ik destructief dus ik hield in overgave mijn handen omhoog. Je plukte je kind van de grond, dat achter mijn benen was weggekropen en stampvoetend beende je weg, zonder dat ik Maartje een kusje kon geven. Met het bedremmelde kind op je arm, griste je de koffer uit de hal. Ik bleef achter met een vieze smaak in mijn mond en een donderwolk van paniek in mijn hart. Ik besloot je nooit en te nimmer meer iets te vragen.
(Het moet niet gekker worden, wat doet dit met ons kind?Had ze maar geen band met hem)
Een paar maanden later duwde je Maartje ongeduldig over de drempel en gooide de koffer hard tegen de deur van de meterkast. Ik kreeg geen tijd om haar gedag te zeggen, zij dribbelde meteen haastig langs me naar de kamer. Alsof ze al wist dat het in herrie moest eindigen. Zelf zette je twee stappen over de drempel en stond opgefokt en stram in de hal.
"Jij zorgt dat ze maandag klaar staat." gebood je. Ik was met stomheid geslagen.
(Dit is een surrealistisch/absurdistisch/horror /treiterzijk/ hoe krijg ik jou klein oorlog. Haal adem Noor, vraag je niet meer af waar je dat aan hebt verdiend. Laat het in Godsnaam ophouden, lieve lieve Heer, waar zit je).
"Waarvoor?"
"Je regelt het en daarmee basta. Ik duld geen tegenspraak!"
"Waarvoohoor moet ze klaar staan?"
"Ik neem haar een midweek mee en waag het niet om dwars te liggen!"
"Zomaar? Zonder enig overleg? Kunnen we deze dingen echt niet rustig bespreken?"
"Niets mee te maken, geen tijd voor discussies met jou!" beet je me denigrerend toe.
"Maanden geleden heb ik het je gevraagd, maar toen kon je niet nog meer tijd aan haar verspillen!" zei ik toch eigenwijs, niets te verliezen. Je draaide abrupt om en verdween zonder iets te zeggen.
Normaliter zou ik je de deur uit hebben geramd, maar ik mocht niets doen waar Maartje banger van werd, wist dat alleen zij de dupe hiervan moest worden.
Je kwam maandag, sprak geen woord, ik kreeg geen tijd om afscheid van Maartje te nemen en weg waren jullie. De sfeer vond ik niet alleen tegenover poepescheetje liefdeloos. Jij maakte mij onzichtbaar, als moeder waardeloos en tegenover mijn kind machteloos. Met de rug tegen de muur kon ik alleen maar hopen dat deze tirannie op zou houden. (Moet Maartjes vertrouwen in mij óók worden vernietigd of wat?)
Jij bracht haar terug, zei dat het leuk was geweest en vertrok meteen bokkig binnen de toegemeten tijd.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- hettie35
Wat een vreselijk dictator was die man, dat zoiets bestaat is bijna niet te bevatten. Het is een levenslange nachtmerrie.
groetjes Hettie
Dora: Ja, in de tang van de liefde, doet men dingen, niet te filmen. Tenminste, deze in het nauw rakende man. Voordat zij in beeld was, was hij juist soft, nooit zo.... - manono
Bezoek- en vakantieregling gebeurt vaak op die manier, helaas.
Dora: Tot het over en uit is. Wie is de dupe? Men zegt dat het normaal is, zo'n kind de wereld omdraait. Daarom wil ik aan de bel te trekken. Woorden als keien, rotsblokken, verpesten het vertrouwen net zoals stokslagen - silvia
triest verhaal...
Dora: Denk maar niet dat het niet erger kan : (
Het is te triest voor woorden, maar ik wil het niet langer doodzwijgen......al is het maar voor het kind dat er de dupe van wordt. - GoNo2
Schrijnende toestanden...
Dora: Vreselijk he? Het blijft maar niet begrepen, over de grote linie.....dat je zo niet met onschuldig leven mag pokeren. Het is GVD geen kaarten! Je zal er maar mee te maken krijgen. - Ghislaine
Vechtscheidingen blijven ook na de scheiding voor wrevel zorgen, waar uiteindelijk het kind letterlijk als schokdemper dienst doet.
Dora: Ik heb juist vanwege het kind nooit gevochten, nooit heeft het geholpen om me onzichtbaar te maken, zit nog op de blaren, eigenlijk geldt dat voor alle drie
|
