Volg ons op facebook
|
< terug
Brief aan de vader (2)
5 Hoe kwam het dat je daarna weg bleef? Maartje aan haar lot overliet!
Ze stond klaar, keurig op tijd. In haar mooiste jurkje naast de koffer in de hal. Het werd later en later. Telefonisch kreeg ik geen gehoor. Opgefokt en teleurgesteld stampvoette Maartje kwaad van de hal naar woonkamer, wat ze nooit eerder had gedaan.
(De man, waar ik negen jaar lief en leed mee deelde, is verkwanseld, gehersenspoeld.)
Ik nam haar (na twee uur) mee naar opa en oma zodat ze haar zinnen kon verzetten, hoopte dat jij naderhand met een zinnige verklaring kwam. Een ongeluk, een noodgeval in de familie. Iets dat ze kon begrijpen en jou kon vergeven met haar drie jarige verstand. Niets.
Er ging nog een hele maand voorbij, zonder bericht. In de meterkast stond de koffer klaar. onzichtbaar, voor het geval….Geen Dick. Inmiddels was haar vertrouwen in ons kwetsbaar als een sigarettenvloeitje. Ze sloot zich steeds vaker af, onaanraakbaar, stil, in haar eigen wereldje. Stichting Jeugd en Gezin beaamde dat ons kind hierdoor geestelijk beschadigd werd, maar men kon niets. Deze mishandeling viel inmiddels onder jullie Broodheer, De Raad voor de Kinderbescherming, die notabene jullie salaris betaalde. Dus vroeg ik daar hulp.
Parallel hieraan gebeurden er heel vreemde dingen. Vrienden en kennissen gingen me uit de weg. Als ik vroeg wat er aan scheelde, stamelde men nogal neerbuigend dat ik me niet van de domme moest houden. Ik wist bij God niet waarover het ging. Wat speelde zich achter mijn rug af?
Nynke, mijn beste vriendin, vroeg me op een dag, out of the blue, waarom ik zoveel geld van jullie eiste.
Ze klonk hooghartig en ijzig bestraffend.
"Hoezo? Dick betaalt de minimale alimentatie. Dat is echt bijna niets, joh."
"Jahaja, geloof je het zelf?" (Wat krijgen we nu? Wat doe ik waar ik zelf geen weet van heb?
"Ik lieg niet, Nynke. Hij betaalt maar een schijntje, niets voor mij hoor, alleen voor Maartje."
"Doe maar niet zo onschuldig Noor, ik heb je nu wel door." (Natúúrlijk doe ik onschuldig, wat anders?)
Ik kon niet bevatten wat hier plaats vond. Op klaarlichte dag!
(De enige vertrouwenspersoon die ik over heb, beschuldigt mij van iets, waar ik niets van af weet.)
"Waar ben ik volgens jou dan in Godsnaam schuldig aan?
"Jij stelt véél te hoge eisen aan Dick en Herta."
Oh, wat was ze overtuigd van zichzelf. Het droop van haar anders zo leuke gezicht in dikke gloeiende plakkende teerdraden, die zich nestelden in mijn normaliter zo flexibele brein. Ik kon amper normaal denken, één brok ongeloof met een hoofd, dat een groot vraagteken moest zijn. Ze trok zich echter niets van mijn opgetrokken schouders aan, keek alleen woedend.
"Hoe dan? Wat doe ik dan?"
"Ha ha, Jij bent inderdaad een perfecte actrice, ik was er al voor gewaarschuwd."
(Wat, hoe, hoezo? Wie heeft jou waarvoor gewaarschuwd?)
"Je treitert hen nou al zo lang, dat jij je echt niet meer zo onschuldig voor kunt doen."
Ik kreeg bijna de neiging mijn plas te laten lopen, zo compleet verrast was ik.
Het besef dat ik de dupe was van achterbakse laster wilde niet in de volle omvang tot mijn hersens doordringen.
"Ik léé hé leef in de bijstand. Ik bemoei me nooit met hen. Leef mijn ei-eig-eigen leven en be-be-ben ge-gewoon gelukkig zo." hoorde ik mezelf met een piepstemmetje stamelen. Nog nooit had ik gestotterd en zij stond met de handen op haar heupen te wachten wat ik ter verdediging aan te voeren had. Ze zweeg, samengeperste lippen.
"Ehm, ehum, Waarom zou ik in Godsnaam iets doen dat Maartje haar vader kan kosten?" vroeg ik schor maar ze lachte me vierkant uit, wat me nog meer onderuit haalde. Het liefst had ik als een pietepeuterkleuter gejankt.
"Nynke, alsjeblieft, vertel het me dan. Ik weet echt van niets. Waarom doe ik WAT?"smeekte ik bijna.
"Omdat jij stikjaloers bent op Herta." Ze spoog het mij onverschrokken in mijn gezicht, mijn vermeende smerige intenties. Ik stikte zowat. Ineens viel de pijn van wat er zich in mijn woonkamer afspeelde op zijn plaats, mijn enige vriendin zakte als een ijsblok door de bodem van mijn rotsvaste vertrouwen. Binnen in mij klapte een loden deur dicht, mijn hart werd op slag een steenkoud rotsblok. Alleenzaam hing als een spijkerharde ijspegeljas aan mijn ziel en Nynke was bloedrood van opwinding. Te verbouwereerd, met open mond, bedwong ik de kinderachtige tranen, die haar nevernooit meer iets aangingen.
Kennelijk was ze niet klaar, had ze mij nog niet voldoende zeer gedaan in haar verbeten kruistocht.
"Vanwege jouw pesterijen, jouw onredelijk financiële eisen, kunnen zij zelf geen nieuw gezin stichten." beet ze me venijnig toe. Ik had een leren verdroogde keel van zoveel oneerlijkheid. Hoewel dit verraad me volledig plat walste, verplichtte ik mezelf om rustig blijven.
(Moeten mijn "wraakzuchtige" bedoelingen soms verbloemen dat Herta huizenhoog boven hun stand wil leven?)
6 Wat was de reden, het nut? Waarom mijn reputatie schaden? Nooit helpen en mij ook nog belasteren?
7 Wie heeft Nynke dit zo overtuigend op de mouw gespeld, dat ze het nog geloofde ook?
Na van de slag te zijn bekomen vroeg ik hoeveel jullie dan betaalden en ze noemde een astronomisch bedrag. (Maartjes alimentatie kan er meer dan zes keer in. Te belachelijk, met gemak te bewijzen dat ze jou met nonsens op pad heeft gestuurd.)
Ik liet haar het vonnis zien van de laatste rechtszaak waarin de alimentatie voor Maartje op fl 125 was gesteld. Daarnaast legde ik mijn bankafschriften maar ze haalde enkel haar schouders op, zweeg, uit het veld geslagen.
(Speel het Herta-verdeel-en-heersspel mee, belaster mij in het wilde weg. Je bent een makkelijk pion in haar jaloerse magisch machtige schaakspel. In hun kamp, zal ik jou niets persoonlijks meer toevertrouwen.)
Sorry zei ze niet. Later heb ik de vriendschap met haar opgezegd. Ik moest uit alle macht voorkomen dat er nog meer stoorzenders werden ingezet. Alles dat Herta kon helpen om jouw band met Maartje los te knippen, moest ik uit de weg ruimen. Jij was te hard nodig, om Maartje van alle geschreeuwde verwijten aan mijn adres te genezen. Waar de lastercampagne voor diende snapte ik niet. Totdat de dagvaarding in de bus viel.
Dit proces ging óók weer niet over de bezoekregeling. Nee, voor zoveelste keer ging het om geld.
(Maartje heeft recht op jou! KOM HAAR HALEN, ze verlangt zo erg naar jou. Ik laat haar niet uitroken.)
(Wordt vervolgd met: "De achterlijkste rechtszaak van de vorige eeuw")
feedback van andere lezers- manono
Vele mannen betalen niet eens alimentatiegeld. Die vriendin is toch ook wat wereldvreemd.
Dora: Ja, het lijkt dan alsof de wereld voor de tweede keer op zijn grondvesten schudt, erachter komen dat de idiote verzinseld (van iemand die ik geen haarbreed in de weg leg, expres niet want anders krijgen we mot), nog geloofd worden is werkelijk een knalharde eye opener.... - hettie35
Die vriendin was dus geen vriendin! Een vreselijke lijdensweg! Voor de rest sluit ik mij bij Manono aan.
groetjes Hettie
Dora: Dank je, Ja, jong en onervaren, weet je dan wel hoe de vlag ervoor staat. Praatjes vullen geen gaatjes. - GoNo2
Knap!
Dora: Een mens leert al doende. Dank je - silvia
ik krijg spontaan kotsneigingen als ik dit lees. Vreselijk...
Dora: Dank je. Gelukkig heel lang geleden, maar ik zou voor de rest dan zeker vast een teiltje klaarzetten, net als ik denk dat het niet nog erger kan..... - tessy
En tegen achterbaks geroddel kan je je al helemaal niet verdedigen hè. Wat ik eigenlijk erger vind dan roddelaars zijn mensen die roddels klakkeloos geloven zonder zich eerst even ervan te vergewissen of het allemaal wel klopt wat er verteld is.
Dora: Helemaal mee eens, weet je meteen wat voor vlees er voor je staat, lastig sudderen met lange draden en zachte heelmeesters maken stinkende wonden - Hoeselaar
Tegen roddeltantes kun je sowieso niets beginnen en geroddeld wordt er altijd maar als je een brede rug en een dik vel hebt
Willy
Dora: Ja helemaal mee eens, maar een moeder moet haar kind zien te beschermen, he? Dank voor je support
|
