Volg ons op facebook
|
< terug
Rechten HEB je niet, die KRIJG je. Of niet?
Als kind schrok ik hevig als men mij uit mijn eigen wereld trok. Steevast de constatering:
"Geen rein geweten, of zo?" Dat vond ik stupide. Ik deed weinig dat niet mocht. Over wiens geweten sprak ze? Als ik mijn moeder uit haar peinzen peuterde reageerde ze alsof ik haar had proberen te wurgen. Lastig was ik, ze schoof me vaak opzij, voordat ze me in de kleuterschool kon wegbergen. Zo leerde ik vroeg mijn eigen geluk fantaseren en dat te verzwijgen. Daar in mijn hoofd speelde zich van alles af. Ik zou er vast voor op mijn donder krijgen. Geen slaag, nee, met hete kolenogen, gegrom als van de boze wolf.
Over daden, feiten, loog ik niet. Als vijfjarige de vinger op oneerlijk verdeelde hagelslag leggen, zien hoe er met twee maten werd gemeten, vond mijn moeder oervervelend. Het voelde altijd onrechtvaardig dat ze er kwaad om werd. (Ik deug, hoor hier, wat is er mis dat ik niet blind ben? Als ik groot ben, mag ik wel een mening hebben, oh zo.)
Sprookje. Is helaas niet uitgekomen. Het principe is echter nooit verbleekt; zien, observeren, constateren, erover praten als ik iets niet begrijp. Misverstanden doorgronden, wegwerken. Ik moet het doen om het "anders zijn" te begrijpen. Dat (deed en) doe ik niet om de ander op zijn nummer te zetten of aan te vallen.
(Als er een vraagteken staat betekent het dat ik iets niet zeker weet. Blijf er met je poten vanaf, verbouw mijn vraag of eigen mening niet tot kritiek op jou!!!!)
Het werkt echter niet. Meestal probeert men mij toch met waardeoordelen de bek dicht te timmeren. Volgende vraag:
Wat is het nut van hatelijk terug rammen, mij op mijn onvolkomenheden pakken, alsof we in gevecht zijn? (kan dat trouwens over vrije gedachten, nieuwgierigheid?) Natuurlijk ga ik nat op die manier. Is de ander zelf zonder fouten? Het bevreemdt me steeds meer. Wat geeft de ander het recht hatelijk te reageren? Zijn zij beter dan ik? Ja ze zijn meer bekrompen, aangepast. Zien ze zelf überhaupt ooit iets? Wat heeft samen iets beleven dan voor zin? Dan leer je toch niets van elkaar? Als dat gekift in al die jaren mij niet intimideerde, zal het nu helemaal niet meer lukken om me kleinerend weg te poetsen, lijkt me. Een beetje domme taktiek, denk ik dan, Maar als onze toekomstige Koning dom mag wezen houd ik over dom ook maar mijn mond.
Daarom houdt dat reine geweten me trouwens wel bezig. Willen betrokkenen hun eigen aandeel wegmoffelen, wegdenken? Is het echt zo moeilijk om een geschoten bok, vergissing, toe te geven? Ik heb geleerd: troep die ik zelf maak, ruim ik ook zelf op.
Dat mijn ex zijn gedrag, ooit gemaakte keuzes niet rond bazuint, snap ik nog. ( Ja heel voorzichtig dan, ergens in een verstandig soort verre verte. Zo fantastisch zal hij zelf zijn gedrag, hoop ik toch, niet vinden?)
Na dertig jaar nog willen verzwijgen wat je vroeger hebt uitgevreten vind ik ronduit gemakzuchtige laffe draaikonterij. Een machtig middel om de verzwegen ontkenning en mishandeling te blijven manipuleren. Waarom is hij er niet eerlijk over? Al beitelt onze dochter het uit zijn stijf dichtgemetselde bakkus los, doofstom blijft hij de stinkende gier-doofpotten volstoppen.
Een verleden kun je niet veranderen, maar als het heden erdoor vergiftigt blijft? Dan dient er toch voorzichtig (af en toe) eens door dat geschiedenisboek te moeten worden gegrasduind, lijkt me.
(Mag het onderhand, alsjeblieft, ophouden? Het onschuldigd veroordeeld zijn?)
Al is het maar om eindelijk thuis te brengen waar die vreselijk smerige veroordelingen over mij vandaan zijn gekomen. Waarom wil mijn dochter niets weten van de hoed en de rand? Met een neutrale deskundige desnoods, toch? Ik heb een rein geweten.
32 Jaar oud zijn en nog degeen die je NIET in de steek liet buitensluiten, terwijl je de ander alles vergeeft? Zonder dat er één woord over is gesproken? Kun je dan een rein geweten hebben? Iedereen kan met zijn blote ogen zien dat er "iets" niet klopt met haar "inzicht" over oorzaak en gevolg.....
Wil ze niet weten dat hij haar in de steek heeft gelaten? Doodmoe wordt ik ervan.
Ik heb een doorgebrande kont van ZIJN blaren!! Hij mag met haar optrekken, ik niet.
Paria is zeker een modieus nieuw koosnaamje voor moeder? De "Dikke Vandalen" loopt achter, denk ik, het is nog niet in de nieuwe woordenlijst opgenomen.
Moet ik het naast me neer leggen? Dat ik voor twee tegelijk de kastanjes uit het vuur heb gehaald zonder er ooit, never ever en nooit en te nimmer om zal worden gewaardeerd?
Ik (sorry, bij voorbaat, een beter woord weet ik er eenvoudig niet meer voor) duld het MOTHERFUCKEN niet meer. Kom alle twee van dat hooghartige gestoorde dak af, ja ja, ik waarschuw niet meer.
Ach, wat klets ik nou toch uit mijn nek.
Ik besta immers niet eens. Onder de mat is nog een veel te mooi plaatsje pour moi, schijnbaar.
Gelukkig kon ik als kind al over mijn eigen schaduw springen, anders zou ik denken dat ik gestoord ben.
feedback van andere lezers- hettie35
Hoeveel kan een mens dragen, is dan de vraag. De klap
zal hard zijn als ze ooit eens achter de waarheid komt.
Wens je sterkte,
groetjes Hettie
Dora: Dank je, Misschien zijn muren sterk genoeg om drupsgewijs door de kieren te laten siepelen, langzaam. zodat het draagbaar blijft. - manono
Misschien ligt het in de individuele perceptie van zaken van vroeger en nu.
Ik hoop dat er opheldering komt.
Dora: Dank je, ik ook..... boem als het gebeurt. < :)) - tessy
Ik blijf me verbazen dat er mensen bestaan die hun eigen geschiedenis herschrijven en zichzelf als blanke lelie beschouwen.En blijkbaar kost het hen geen enkel moeite om anderen te overtuigen van hun groot gelijk. Hoe dom zijn die anderen dan om dit klakkeloos aan te nemen, omdat HIJ het zegt.
Dora: Dank je Mie? Aai do not noow. Mee, Aai em no goed. joe sie? Me aai em a foel, enniehoew - silvia
weer schitterend geschreven Dora, ondanks het bittere verhaal dat verteld wordt.
Dora: Ooit zal: al is de leugen nog zo snel.... boven komen drijven...
Wie weet, leef ik dan nog? Maar... Wie schrijft die blijft. zei mijn vader altijd en ik vertrouwde hem. - Ghislaine
Recht het duurste product dat er verkocht wordt.
Dora: Dank je. Geluk is net zo min te koop - Hoeselaar
Het is toch goed om alle frustraties van zich af te schrijven, het lucht op en men komt er gesterkt mee voor de dag
Willy
Dora: Dank je... ik vind het vinden van de juiste woorden op de goede plaats een creatieve bezigheid - GoNo2
Blijven schrijven!
Dora: Ja,nou nog even uitgeven, hi hi... bij wie bij wie verdien ik er geld mee? - MarieChristine
Jouw verhalen zijn echt klaar om uitgegeven te worden.
Dora: Dank je, geeft me de moed het door te zetten. Altijd eng, al die afwijzingen, maar deze keer... wie weet....
|
