Volg ons op facebook
|
< terug
prinses of vagebond ?
Het gaat niet goed met Moppie. Onze hoogbejaarde prinses, poes van 17 lentes.
Ze kwam bij ons toen onze kinderen aankomende tieners waren. Meegebracht door Pim, onze kater. Op een dag kwam ze achter hem aangewandeld door de tuin en ze is nooit meer weggegaan. Was een beetje wild in 't begin en er helemaal niet dol op om binnen te zitten. Ze was duidelijk een jong van één of andere zwerfkat, maar wat was ze knap, met haar gitzwarte velletje en haar vossenkopje. Alles was, en is nog steeds, zwart aan haar : snorharen, wenkbrauwen, neus en zelfs de kussentjes onder haar pootjes. Als ze haar ogen sluit verdwijnt haar snoet en zie je enkel nog een egaal zwarte massa.
"La mop" of "prinses Moppie", noemden we haar, omdat ze zo ongelooflijk elegant was en, in vergelijking met onze andere katten, duidelijk van betere komaf. De eerste jaren leidde ze haar eigen leventje. Dat wij toevallig mee in haar huis woonden vond ze best, maar ze achtte het totaal niet nodig om ons te overstelpen met genegenheid.
Toen ze amper 6 maanden oud was, begon haar buikje te groeien en jawel, enkele weken later werd ze overgelukkige mama van drie prachtige poezenbabies. Ontroerend trots was ze en dat stak ze niet onder stoelen of banken. Ze had één van de lelijkste katers uit de buurt verleid, maar wat hadden ze samen mooie kinderen gemaakt ! We vonden een goeie thuis voor de kids, en Moppie werd gesteriliseerd. Kwestie van het beestje wat in ere te houden en het kattenbestand onder controle.
Met het verstrijken van de jaren werd ze aanhankelijker, maar de aangeboren elegantie bleef en ondanks haar kleine gestalte bleek ze over een ijzersterke gezondheid te beschikken. Bezoekjes aan de dierenarts bleven dus beperkt, gelukkig maar.
Maar nu lijkt het tij gekeerd. Vel over been is ze nog. Een zware ontsteking of een darmtumor. Het eerste is vrij gemakkelijk te behandelen met antibiotica. Het tweede wordt moeilijker. Slik. La Mop, prinses Moppie, 17 jaar lang niet weg te denken uit het grote, chaotische geheel, dat ons gezin vormde. Voor onze kinderen, die reeds enkele jaren allemaal uit huis zijn, onverbrekelijk verbonden met hun "thuis". Wacht binnen afzienbare tijd het spuitje ? Ik mag er niet aan denken. Moppie overleefde 2 andere katten, die allebei een "natuurlijke" dood stierven, waarbij we de beslissing niet hoefden te nemen, omdat de natuur die uit onze handen nam. Maar wat als straks het moment aanbreekt dat het verstand ons vertelt dat het tijd is ? Ik weet het wel, het is "maar" een kat, en er zijn veel ergere dingen om bij stil te staan. Maar toch…
feedback van andere lezers- jan
mijn kat is ook helemaal zwart, een kater en hij heet Poes, zijn moeder verdween van de ene of de andere dag, ik mis dat beest nog, inmiddels heeft Poes al kinderen....ook helemaal zwart, je raak eraan gehecht, sterkte silvia,
grtzz
silvia: dank je Jan ! 't is zo ondenkbaar dat ze misschien dodelijk ziek is. Ze is enorm aanhankelijk geworden en buiten het feit dat ze zo mager is (ze weegt nog 1,8 kg !) oogt ze helemaal niet ziek. Pfff...17 jaar is niet niks hé - manono
Jouw Mops is niet zomaar een kat. Ze was elegant, afstandelijk, eigenzinnig, moeder en dan niet meer, met een vossenkop.
En nu oud en ziek.
Hoe je over haar schrijft, zegt meer dan genoeg.
Onze Kasper, aangedragen met een haast afgedwongen jawoord van mij aan de kinderen, kwam dus thuis aan, twee grote ogen en een restje DNA. Ik zal het nooit vergeten.
Nu is hij (gecastreerd op drie maanden) 12 jaar. Hij slaapt bij mijn zoon (die twee hebben elkaar altijd gemogen) maar verleden week heeft de kat gesist en geklauwd... 'dement' zei mijn zoon.
Ik bereid me mentaal voor op het hoofdstuk 'inslapen huisdieren', niet alleen de kat maar ook de hond binnen enkele jaren. Ondertussen zijn er al dierenarts bezoeken geweest die het één en het ander aankondigen.
Beiden zijn deel van de familie. Ik begrijp dus heel goed wat je doormaakt, Silvia. Vooral omdat je verhaal zo treffend geschreven is, en ik twijfel er niet aan, vanuit het hart.
Laat wie wilt maar lachen, ik heb mannen zien huilen voor een stuk carrosserie.
Niet te vergelijken met een stille bewoner in huis jaren aan een stuk.
We weten allemaal dat er ergere dingen zijn dan een oude, zieke kat, maar die ergere dingen die zijn er altijd. Die ene Mops niet, net zomin als mijne Kasper
silvia: dank je Manono, voor deze meelevende riem onder 't hart. Ik leef ook met jou mee, blijkbaar staan we beiden voor hetzelfde hoofdstuk. Ik heb nog een tweede kat, die iets minder oud is, maar niet minder dierbaar, gelukkig is die er nog niet zo erg aan toe, maar ook met hem staat ons ooit hetzelfde te wachten...ze zijn allebei een beetje verwend, maar vooral Moppie krijgt nu extra lekker hapjes :-) - hettie35
Ik weet wat je bedoelt, ik had dan wel geen kat maar wel 17 jaar een klein hondje, die alle geboortes van de kinderen meemaakten en ook de lieveling van alle drie was. Het wordt een gezinslid en die wil je niet missen. Silvia ik leef met je mee en kan haast voelen wat je nu voelt bij het ouder worden van je poes! Wens je dan ook veel sterkte want het zal verdriet geven maar mooie herinneringen!
liefs Hettie
silvia: dank je Hettie, ook voor jouw lieve hart onder de riem. Ik ben blij dat ik begrip vindt hier op deze site, dat jullie weten wat het is, maar zoals je schrijft : er zijn zoveel mooie herinneringen, en die zitten voor altijd in mijn hart :-) - Hoeselaar
Zoals de meeste katten is ook princes moppie de baas in huis, zij bepaald wie er in mag en wie niet, wij hebben thuis juist hetzelfde geval onze mollie is de baas zij maakt ons duidelijk wat er gedaan mag worden en wat niet.Nu is een nieuwe gesneden kater bij ons komen aankloppen en die wordt natuurlijk maar mondjesmaat geacsepteerd
Willy
silvia: :-) ik ben blij dat er zoveel kattenmensen op writehistory zitten :-)
dank voor je reactie Willy !
groetjes - Ghislaine
Als je echt van je dier houdt, mag dat spuitje geen probleem vormen. Nu is het dier nog een princes, wanneer de kanker zich verspreid doe je aan die waardigheid afbreuk. Het is moeilijk omdat dieren niet klagen zoals mensen ligt het onderwerp zo gevoelig. Ik heb mijn hond laten inslapen, ze had borstkanker en takelde snel af. 22 jaar is ze mogen worden, voor haar ras een uitzonderlijk hoge leeftijd. Misschien kan je dit helpen. Een gezegde uit het boek 'Oscar' van Dokter Dosa
"Dogs have owners, cats have staff.
silvia: we gaan haar zeker niet onnodig laten lijden, het probleem is dat ze nu nog zo levendig oogt en enorm aanhankelijk is en ik het me nu absoluut nog niet kan voorstellen dat we haar zouden laten inslapen. Dank voor je meelvende fb Ghislaine, en het gezegde van dokter Dosa is absoluut waar :-)
groetjes - tessy
Ik woon tussen de boerderijen en mensen hebben de onhebbelijke gewoonte om hun katten hier te komen droppen," want tussen de boeren zullen ze wel eten vinden "" Wel een binnenpoes vindt geen eten simpelweg omdat ze niet gewend zijn er te zoeken.
Dus het resultaat is dat zodra ik buiten kom om de kippen te voederen ik op de rattenvanger van hamelen begin te lijken, met een hele sliert poezen achter mij aan. Heel erg is dit.
Jouw poes heeft tenminste een mooi leven , waar je met plezier en warmte aan kunt terugdenken de dag dat ze er niet meer is.
silvia: dat is waar Tessy, onze Moppie heeft een heerlijk leven achter de rug en ik hoop haar nog een beetje lekker te kunnen verwennen
|
