Volg ons op facebook
|
< terug
Mijn dochter op de TV
Gelukkig heb ik geen last van jaloezie. Niet van dat venijnige waardoor een mens lelijke dingen gaat doen, zoals ik dat vanuit het verleden zo vaak heb ondervonden. Er zijn echter wel dingen waarvan mijn hart zo treurig wordt, omdat het verdomd schrijnend, prikschurend confronterend is.
Géén grote dingen, hoor. Vaak ook geen wereldschokkendheden. Pietluttige vanzelfsprekendheden. Kleine verhalen van anderen, die me laten mijmeren, over zoveel onnodige misverstanden of hoe anders het allemaal zou kunnen zijn. Eigenlijk de zo normale moeder dingen die in mijn leven missen.
Over wat hun kind zo lief, aardig, woedend of onopgevoed met hen uit heeft gevreten. Het bomt niet eens of het leuk of onaardig is. Ik luister er graag naar, want ja, het is hun schuld niet dat mijn leven zo anders is.
Als ik lees hoe iemand zo vreselijk liefdevol al weken bedenkt wat ze haar man wil geven voor zijn verjaardag. Ik doe maar net of het normaal is, dat ik me daar niet druk om hoef te maken. Anders wordt het leven zo'n lastig doolhof van onbereikbaarheden. Iets anders zit er voorlopig ook nog niet op.
Ja, ik schrijf een gedicht, dat het ooit goed komt met de liefde. (Ik weet het zeker, vast wel hoor).
Of één waarin het verdriet van een heel leven in tien zinnen zit. (Voor later, als ik er niet meer ben).
Kijk, dat bolwerk van opgelopen emoties stuur ik naar een damesblad en ze vinden het steengoed, hangen meteen in mijn mailbox want uit dit gedicht spreekt zoveel emotie, ze willen me onmiddellijk wel een interview afnemen. Voor op de pagina: "Dit is mijn leven."
(Ach nee, laat maar, ik hoef geen ach-en-weh aandacht in een vrouwen blaadje. Door iemand, die maar half luistert en er een eigen saus overheen kiepert, zielig zonder weerga worden afgeschilderd? Nee, doe maar niet. Van allemaal onbekende mensen medelijden retour krijgen. Of nog erger, hun ontmoedigende verhalen die allemaal ook zo vreselijk zijn. Dan begin ik wel een zelfhulpgroepje voor zieligerds of zo.)
Dus ik mail dat ze mijn gedicht kunnen publiceren en verder niet.
Dan gaat het over. Het verhaal dat ik ter vervanging toestuur blijkt kwa stijl niet in hun doelgroep te passen, helaas. Daar voel ik dan op een vreemde manier toch mee gecomplimenteerd.
Nee. Ik wil eindelijk gewoon eens simpel geluk van Weltevree "NOORMAAL"
In weiger me in passief zelfmedelijden te wentelen, probeer mee te genieten van wat er bij de anderen zoal goed gaat. Dan stel ik me voor, dat ik ook zo'n doodnormaal leven mag leiden(lijden) en me betrokken druk mag maken. Heerlijk lijkt me dat en dan dagdroom ik wel eens:
Dan belt mijn dochter me bijvoorbeeld opgewonden op.
"Ma, ma, luister eens, zo leuk. Ik kom op de TV!"
"Wat zeg je nou dan? TV? Hoe dat zo? Vertel joh, vertel."
"Jajoh, op het journaal. Ze waren met een hele TVploeg van de NOS in Utrecht, je weet wel bij die beurs voor ZZPers, waar ik iedere week aan netwerken doe en ze wilden mij. Snap jij dat?"Dan wil ik haar uitleggen dat ik dat niet verwonderlijk vind, maar ze valt me meteen weer in de reden, want ze is er veel te vol van.
"Ik ben wel dertig minuten aan het woord geweest en er waren genoeg anderen maar ze pikten mij er uit en, en, ja ze zullen er in knippen hebben ze gezegd, en, en."
(Mijn dochter kon ooit zo heerlijk achter elkaar doorratelen, zonder punten of komma's was er geen woord tussen te krijgen tot ze helemaal klaar was. Lang geleden dan hoor, toen ze acht was, of zo.)
"God kind, wat leuk. Vertel, en toen en wat nu, vertel, zo benieuwd." En dan kan ik niet wachten het hele verhaal van haar aan te mogen horen. Oh heerlijk zou dat zijn. Ik kan goed fantaseren en dan volg ik alle journaals, de godganse dag. Ik zal het opnemen, op een DVD, zodat ik het aan vrienden kan laten zien, zo trots dichtbij ben ik dan bij haar. Dat gaat eenvoudig niet over. Maar dat zijn fantasietjes. Zo gaat het nog lang niet.
Gisterenavond belde mijn nicht me op.
"Zeg, Noor, heb je Maartje gezien?
(Natuurlijk niet, je weet toch, hoe erg ik het vind, dat ik haar al heel zeven jaar niet zie?)
"Ach Noor, nee, echt niet? Ze was op de TV." (Toch helderziende weer?)
" Mijn kind op de TV? Waar dan, vertel vertel, snelsnel."
"Op het journaal van zes en acht uur. Echt waar, groot in beeld, twee keer en ze had verstand van zaken."
Ik had de koffie al op maar greep van de zenuwen wel meteen naar mijn shagzak, rolde trillend, de telefoon op mijn schouders, een kankersticky. (GVD Nee, vandaag heb ik het wereldleed niet gevolgd, de mogelijkheid gemist om te zien of het goed gaat met mijn kind, haar zien bewegen)
Mijn achternichtje, net zo oud als mijn dochter, ze hebben samen op de lagere school gezeten, is er nog steeds van onder de indruk, hoe goed mijn dochter uit de verf kwam.
"Ja heus Noor, je mag er best trots op zijn."
"Ach meisje, dat geloof ik graag, dus jij vind dat het goed met haar gaat?"
"Ik moet er niet aan denken dat ik mijn moeder niet meer kan bellen, als ik iets heb meegemaakt. Maakt niet uit wat. Ik snap haar niet Noor, mist ze jou dan helemaal niet? " (Ja wist ik het maar lieverd, geen idee)
Gelukkig kan ik via internet "programma gemist" opzoeken en ja hoor, daar staat ze.
Groot in beeld, met naam en toenaam.
Vreemd, veraf, vertelt ze over dat deze beurs een prima optie is, want momenteel, met de crisis en zo, geven mensen minder geld aan kunst uit. Kijk. Dan ben ik even blij met internet, kan ik haar toch even zien bewegen, maar op een trieste kille versleten manier.
Ik ben al wel zo ver, dat het zeer bijna niet meer te grijpen is.
Ik ga, geloof ik, goed vooruit, denk ik.
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap stukje werk afgeleverd!
Dora: Dank je, het gekke is, te merken dat ik iets bedenk, zomaar , en een paar dagen later, pats boem, komt het uit....al vaker gemerkt. - hettie35
Wat heb je dit goed verteld, en geloof het of niet ik
herken zoveel dingen in jou schrijven dat het bijna
beangstegend is!
groetjes Hettie
Dora: Dank je, wel triest af en toe. Heb jij dat ook, dat je iets denkt en even later komt het uit? - manono
Heel graag gelezen, Dora!
Dora: Dank je. - Ghislaine
Proef tussen de regels verdriet dat me doet denken dat je het hebt meegemaakt.
Dora: Dank je ,
Eigenlijk is het gewoon op de regels, dit stuk is autobiografisch. Ik schrijf veel vanuit eigen beleving zoals versplinterde spiegels is de titel van het boek (ondertitel: Hoe verknip je een kind) - Hoeselaar
Lijkt me niet zo'n goed idee om een zelfhulpgroepje te maken voor zielige mensen, je rekent jezelf ook niet daartoe.
Och je hebt ook zo'n dochter die doordrammen kan zonder dat iemand er een spelt tussen krijgt, dus zijn wij (orry en ik) niet de enigen
Willy
Dora: Ja, Hoeselaar. Dank. Nee ik voel me inderdaad niet zielig, ik kan niet tegen slachtoffergedrag...net zo min als mijn verhaal aan een margriet of libelle te vertellen.
Helaas zie ik mijn dochter al 7 jaar niet meer, en was dat enthousiaste delen na haar achtste ook weg, maakte het plaats voor denigreren,....dus.. Daarom dagdroom ik zelfs van dat gedram.
Zo zie je maar hoe het kan verkeren en ieders leven een uniek verhaal te vertellen heeft. - silvia
ik wens je uit de grond van mijn hart een hereniging met je dochter toe Dora ! Maar ik kan je dappere houding alleen maar toejuichen : je hebt groot gelijk dat je toch probeert te genieten van je leven, ook al zal het zeker niet gemakkelijk zijn
groetjes
Dora: Dank je.
Medicijn: Zelfspot, humor, relatieveren en veel zelfvertrouwen,
dat hussel je door het besef dat je machteloos bent
Dan moet je vooral veel tijd hebben om het te laten rijpen.
Goede wijn neemt lang, toch??? Dus als het om de beste champagne gaat..... - tessy
Ik lees dit met veel belangstelling, ik denk dat ieder mens inderdaad zijn eigen verhaal heeft, een ene al wat meer gekleurd dan het andere. En dan blijft de vraag wat je ermee doet, ik heb bewondering voor jou ook al ken ik je van haar noch pluim :-)
Dora: Dank je wel, glimglim
Oh wat leuk, een nieuwe uitdrukking, nog nooit van gehoord.
Van haar noch pluim. Die houd ik erin, of doe ik dan aan plagiaat?
|
