|
< terug
Een sprookje deel 10 en tevens einde
10
De maharadja hield nog altijd het boek in zijn handen en wilde dit ook niet meer terug leggen. Hij dacht eraan hoeveel meer macht en invloed het hem kon verschaffen. In zijn gier naar macht en rijkdom zag hij al hoe dat de mensen bidden en smeekten om een glimp van het boek te mogen zien. Hiermee kon hij nog meer de afgunst van de andere heersers opwekken en hun blauw van afgunst laten worden. Nu ja, of het een wijs boek is of een surrogaatdingetje--dit betekent macht, en daarom zal ik je onder mijn bescherming plaatsen. De maharadja draaide zich naar uitgang om en gaf een teken, dat de mannen die het gouden schrijn droegen naderbij moesten komen. Ze namen het schrijn voller eerbied op en wilden over de drempel naar binnen gaan maar daar was iets dat hen tegenhield.
Rood van woede omdat niet meteen op zijn wensen werd ingegaan, schold hij de mannen voor ongehoorzame lamlendelingen uit. "Als ik je een bevel geef heb je te luisteren, je weet welke straf ik geef aan hen die niet gehoorzamen, hij maakte daarbij een handbeweging die niets aan de verbeelding over liet. De mannen wilden wel maar het was alsof ze voor een onzichtbare muur stonden. Ze probeerden het hun meester visueel begrijpelijk te maken, maar omdat ze op geheimhouding getraind werden en geen tongen meer hadden konden ze hem dit ook niet zeggen. De machtige heerser liep op de mannen af met nog steeds dat boek in zijn handen. Hij wilde het door de poort in het kistje deponeren maar voelde nu ook dat hem een muur van glas de weg versperde. Wild van woede stampte op de vloer van de tempel, en hoorde hij tegelijker tijd een stem die hem toeriep.
"Niets van wat zich hier binnen bevind gaat hier buiten zonder mijn wil". De maharadja draaide zich om en zag in een wolk van oplichtende kristallen een oude in wit geklede man staan, hij wenkte hem toe en wees op het altaar; "wat aan de tempel behoort, verlaat het ook niet. Waarheid en wijsheid is voor iedereen die er om vraagt ongeacht of deze arm of rijk is".
Alsof het om een kind ging dat zojuist betrapt werd op het stelen van een koek, zo reageerde de grote kleine man op de schim die hem zojuist de les leerde. Met een smak gooide hij het boek op het altaar neer en liep mokkend naar de uitgang, toen hij op de achtergrond nog de woorden hoorde die hem deden krimpen van schaamte.
"Zo naakt als dat je geboren werd uit je moeders lijf, die gehuild en getreurd heeft om je wreedheid, zo verlaat je ook dit gebouw. Iedereen mag zien dat je niets bent zonder al die pracht en praal. Laat dit een leer voor je verdere leven zijn" Hij geloofde niet wat hem hier gezegd werd en liep kwaad weg tot aan de uitgang.
Tot zijn eigen verbazing zag hij de mannen die hij zojuist nog gescholden had, hun handen voor de mond houden en met de andere naar zijn blote lijf wijzen waarbij ze hun lach niet konden inhouden. De erewacht van jonge dames plooiden dubbel van het giechelen en lachen. Er brak een algemeen geschater los, het hele plein dat zoeven nog bibberde voor deze man, brieste het uit van voldoening.
Einde
© Wilhelm Janssen
feedback van andere lezers- manono
Heel graag gelezen, Willy!
Wat een genoegdoening geeft je de lezer bij dit mooi geschreven einde!
Hoeselaar: Ik kon deze figuur toch niet ongestraft ervan af laten komen en moest ook een einde hebben dat algemeen aanvaardbaar werd.
Sprookjes hebben meestal ook een wijze les in petto, dat wil niet meteen zeggen dat ik zo wijs ben, want ik heb naar het einde toe toch heel wat denkwerk moeten verzetten om geloofwaardig over te komen.
Willy - hettie35
Een prachtig einde Willy, iets voor de verhalen wedstrijd?
groetjes Hettie
Hoeselaar: Misschien wel ik weet het nog niet, in ieder geval bedankt om weer te komen lezen
Willy - GoNo2
Van genoten!
Hoeselaar: dank je wel, nu maar weer op zoek gaan naar een neiuw verhaal
Willy - tessy
Een wijze les... mooi verhaal en prachtig einde
Hoeselaar: Dank je wel lief dat je me las en dat het geheel je boeide
Willy
|
