Volg ons op facebook
|
< terug
Kroningskinderen zinderen
Na zeven jaar trouwde Cock met Noor.
Het was een magnifieke dag, pracht en praal, incluis Rolls Roys en de hele santenkraam....
Al was de mist wellicht ook wel te raadselachtrig prachtig. Later op de foto's in het dure kleurenalbum bleken de symbolische prenten misschien nog de beste bewijzen. De meeste plaatjes, dromerig en sprookjesachtig, waren bijna zwart wit uitgevallen. Alleen het knipperlicht van de dure gehuurde wagen had de fotograaf net op tijd geknipt, kleurde vrolijk oranje.
Cock realiseerde zich op een dag, twee weken daarna al, dat hij terug was bij af.
Dit huwelijk heeft mij geen verbetering gebracht, constateerde hij gecastreerd, hij voelde zich nog steeds onwaardig. (Na al onze gezamenlijk beleefde avonturen, ben ik toch niet 'Noors Koning' geworden. Mijn verlangen naar heldendom bleek een kinderlijk achterhaald waanidee.)
De illusie, dat hij het middelpunt van haar universum zou worden, was al verbleekt voordat zijn ouders de bijbestelde huwelijksfoto's hadden ontvangen. (Ik ben niet eens van adel, een mislukte nietszeggende nietswetende afgestorven dooie pier).
Volwassenheid voelde kil en zijn broer Raoel was net zo min verdwenen. Noor wilde steeds vaker met hem over zijn broertje praten, zei dat hij zijn, zo schrijnende dood, eindelijk eens moest verwerken.
"Jullie hebben het weggestopt, doodgezwegen, maar daarmee heb je ook een deel van jezelf ontkend, verstopt. Zo kom je niet goed uit de verf. Daardoor loop je vast. Je bent onderhand bijna onbereikbaar...."
Zijn vrouw verwachtte gedeelde verantwoordelijkheid. Ach hij had het haar beloofd, hoor, makkelijk zat. Langzamerhand begon hem toch wel te dagen dat hij er geen flauw benul van had gehad, waaraan ze daarbij zelf had gedacht. Cock wilde veel liever helemaal niet nadenken, nergens meer over denken, dat maakte hem treurderig. (En jij wordt zeurderig, gatsie bah, vervelende vrouw)
Hij moest meedenken over hun gezamenlijke leven, maar wat ze van hem wilde was hem een volkomen onwijs raadsel. De geborgen bevrijding, die het huwelijk hem had moeten geven, bleek een farce. Hij ervoer plezier noch geluk, deed zielloos zijn werk en dat was het dan.
(Naast Noors levenslust en vrolijke opgewekte plannen lijk ik net zo'n dooie diender als destijds naast Raoel.)
Noor was snel, had analytische inzichten en verkondigde nieuwerwetse onzin, die hem boven de pet ging.
Hij was nou eenmaal geen geëmancipeerde grootsprakige opgeblazen wereldverbeteraar.
Ze was vrijgevochten, had navenant wilde ideeën en stelde te indringende vragen, die hij niet kon beantwoorden. Vragen die hem ook steeds meer benauwden. Soms voelde het alsof ze dwars door hem heen keek, zijn gedachten kon lezen, alsof ze hem naar een onzichtbare afgrond duwde. Ze spoorde hem aan dat hij meer voor zichzelf op moest komen, niet fatalistisch af moest wachten. Ze orakelde dat hij niet alles voor zoete koek moest slikken, maar wat wilde ze dan in Godsnaam?
(Moet ik zo dwaas in dromen blijven geloven als jij? Mijn fantasie is een destructieve spelonk waarin monsters leven die mensen de dood in jagen. Wil ze mij soms kwijt? Moet ik straks alleen verder?)
De onoverbrugbare verschillen tussen hen tekenden zich steeds duidelijker af.
Zij nam doortastende initiatieven, hij wachtte liever af.
Zij verdiende veel geld, hij de helft.
Zij had innige vriendschappen, hem zei dat sociale gedoe niets.
Zij genoot van iedere nieuwe uitdaging, zocht ze zelfs op, terwijl hij niet op die nieuwlichterij zat te wachten.
Zij verlangde naar haar ouders, sleepte hem regelmatig mee om de zijne te bezoeken, maar hij vond het tijdverspilling. Cock had nog maar weinig zin in seks en Noor lustte er wel pap van. Noor was open over haar gevoelsleven, hij vond dat onzin. ( Ik ben nou eenmaal gesloten, wat moet ik met dat navelstaren, onzinnige dwaalsporen zoeken? Ik doe het niet en daarmee basta. Was ik maar vrij, oh jeh hoor mij? Niet denken Cock)
Noor keek bij zichzelf naar binnen, zei ze, want dan wist ze waarnaar ze verlangde, wat ze wilde, maar hij zag bij zichzelf van binnen niets dan zwart en naar. Integendeel. Hij wilde die smerige herinneringen en fantasieën juist vergeten! "Zoek een hobby, geef je vrienden aandacht, als jij zelf niets doet raak je hen kwijt"raadde Noor hem aan. Ze zei dat hij wel kon ontwikkelen, meer zelfvertrouwen kon krijgen als hij hulp ging halen, maar hij vond dat hij prima in zijn vel stak, niets meer te verwachten had. Zij droeg hem dus net zo min op handen als zijn ouders het hadden gedaan en zijn hart werd weer gitzwart. Het leven, na zeven jaar, zei hem weinig meer. (Kletsen? Met vreemden? Deskundigen? Over angsten, die ik niet heb? Over de kinderachtige ideetjes die ik vroeger heb gekoesterd? Wat zal een psycholoog daar nou aan kunnen doen. Vergeten, dat moet ik)
Het had geen nut, hij leek naast haar belachelijk klein, uitgeblust, had gefaald, zoals hij als kind naast Raoel mislukt was. Hij wist dat zij hem niet nodig had, Noor kon veel zelf.
(Veiliger als ik niets doe, kan ik ook niets verkeerd doen, dat haar tegen de haren strijkt. Over volgzaamheid kan ze immers niet klagen.)
Zelfs dat leverde onenigheid op want Noor wenste niet in een "moederrol" te worden gedrukt, zoals ze dat noemde. (Ja, maak het nou nog gekker, taart, moederrol, vlieg toch op met je diepzinnige gemonkel.)
Nee, Cock kon er geen hoogte van krijgen hoe hij haar gelukkig kon maken, werd neerslachtig, in zichzelf gekeerd en voelde hij zich vaak erg alleen. (Zolang ik braaf doe wat ze wil, zal ze me niet de deur uitzetten.)
Het gezeur, de nutteloze gesprekken over wat hij wilde en hoe het kwam dat hij niets wilde, vermoeiden hem. Cock, heer over leven en dood, gaf het op. Het betekende eenvoudig dat hij niets meer mocht delen met haar, want dan zou ze ontdekken dat hij een leeghoofd was. Het zou hem niet eens verbazen als zijn wereldwijze vrouw haar toevlucht zocht bij een ander, al bezwoer ze hem dat ze daar nooit aan dacht.
Toen braken bij Cock de oude dromen weer door de oppervlakte. Hij moest zichzelf steeds fermer aanpakken om zijn geheime fantasieën onder controle te houden. Wellustige verlangens besprongen hem op de vreemdste momenten. Als panters, onberekenbaar, gevaarlijk en zo smerig dat hij er zelf bang van werd.
Noor hield de moed erin, want ooit zou Cock wakker worden, door de muur heenbreken die er vanaf de dood van zijn broertje had gestaan.
Als de grond te heet onder zijn voeten werd trok hij zich stiekem troostend af zoals hij dat in de puberteit thuis ook had gedaan en fantaseerde daar een geile blonde meid bij, die in niets leek op Noor. Die heerlijk schandalige verboden wellust delen? Dat kon zeker niet! Liefde? Wat was dat in Godsnaam? Werd hij gek? Was Noor niet goed wijs? Hij verlangde naar Fantasialand, waar in het frisgroene gras een wulps vrouwtje wachtte. Hij weigerde daarover zijn hete hart te luchten, hij mocht tenslotte toch wel eens iets voor zichzelf hebben?
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
Heel goed beschreven, Dora, die tweespalt.
Dora: Dank je - GoNo2
er
daarmee
broertje
Dora: Ga meteen even kijken, neem aan dat je tikfouten bedoelt.. tenminste - tessy
Graag gelezen
Dora: Dank je,
eigenlijk het gevolg op de kroonprins,
maar dit wordt de titel is het nieuwe hoofdstuk
|
