naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Inspirerende mensen

door Dora

Inspirerend ja, dat is het goede woord. Sommige mensen zijn dat. De één krijgt oceanen van zachts en liefs in golven te beleven terwijl een ander bergen hards te verstouwen heeft. Zo is het leven.
Je bestrijdt je lot met gelijke munt, roept hulp van anderen of wacht gelaten af, weggedoken in een hoekje tot het over waait. De één vraagt aandacht voor positieve dingen, de ander voor alles dat mislukt, dat fout gaat, voor onkunde. (Of iets waar niemand zeggenschap over heeft.)

Ik ken mensen die geen poot meer voor de andere kunnen zetten (pijn of verlamming) maar ze klagen niet. Ik zeg het maar eerlijk, soms word ik moe van hen die om iedere scheet die ze dwars zit een litanie van-kijk-mij-zielig zijn uit de hoge hoed toveren. Keer op keer. In wezen hebben ze het best goed maar klagen is tot kunstvorm verheven. Wat doe ik dan? Laat ik al die tijd, die ze op een doorrookte manier van me afpikken, verloren gaan of ga ik er (na hen voldoende kansen te hebben aangereikt om het op te lossen) eens tegenaan? Zeg ik onomwonden dat ze helemaal niet machteloos zijn? Als ik ze een paar ideetjes aan de hand doe om iets vlot te trekken, komt er steevast ja-maar dit en ja-maar dat. (Ja maar =ongeveer neehee!)
Daarna geef ik ze een goed adres waar ze verlichting kunnen vinden.
Soms nodig ik hen zelfs uit om mee te gaan naar een opwekkende bijeenkomst waar we mensen ontmoeten die zich niet laten kisten. Helpt dat allemaal niet? Wil ik van dat dilemma af. Laat ik hen (laatste redmiddel) kennis maken met gelijkgestemden. Kunnen ze elkaar vermoeien met hun geklaag en zaag over ellende. Daarna weet ik het ook niet meer. Of doe ik of ik niet thuis ben? Staan ze voor de deur met hun niet te stillen verdrietgezichten, hun ik-heb-het-zo-slecht-getroffen ogen. Laat ik ze tevergeefs bellen? Moeilijk vind ik dat (maar wie heeft mijn afwezigheid dan zo hardnekkig in de hand gewerkt?)
Ik heb trouwens ook gemerkt dat dit soort mensen weinig of geen interesse hebben in mijn besognes, zolang ik die van hen maar als een spons absorbeer. Dat vind ik inmiddels een aardige graadmeter.
Gelijk oversteken daarmee of anders dood aan de gladiolen!
(Ik ben tenslotte geen vuilnisbak waarin ieder zijn troep kan dumpen als zij niet ook af en toe eens mijn wederwaardigheden op willen vangen.) Ieder maakt zijn eigen keuzes daar in.
Nou zijn er ook zaken die niet overwaaien, ziekte, weerstand of de verrotte gedachtenwereld van anderen (of het lot) Ik heb gigantisch respect voor mensen die met de dood in de schoenen weten door te leven, dag voor dag. Ze weten er nog zoveel positiefs uit te slepen, dat klaagkaken het in hun zak kunnen steken. Maar die zien die sterke mensen niet, dat is te eng. Dan komt de dood zo herkenbaar confronterend dichtbij. Dat is het geloof ik.

Een lief gedicht over de liefde, lente, natuur, gaat er zoetgevooisd altijd wel in. (hola, wacht even, die moeten er ook zijn, is prachtig tegenwicht) Stel ik beschrijf heel gedetailleerd hoe de kat het vogeltje aan flarden speelt, de veren doodvermoeid in het rondvliegen. Dat je tot lang nog het piepende zielekermende prooitje hoort. Dat is toch minder plezierig, leuk om te lezen. Toch wordt het zoete veel mierzoeter naast het rauwzoute. Het hoeven niet alleen zachte woorden te zijn die iets oproepen. Volgens mij horen er ook best eens harde, hardere, keihardste of recht voor zijn raapse granietste letters bij. Dat brengt alles wat meer in balans, meer glans, leven in de brouwerij. Om het even welke naam die bierfabriek heeft, want ik ben van geboorte weegschaal.
Heb een 1-1-7=9 leven. (Dit voor hen, die iets van numerologie afweten).

feedback van andere lezers

• manono
  Sommige mensen worden door andere mensen 'herkend' als klankbord. Heel herkenbaar, Dora, en mooi en boeiend geschreven!
  Dora: Dank je. Op vakantie staat er, betekent het dan ook dat ik al die tijd nog moet wachten tot ik scores uit mag delen? Heb al lang betaald, maai maai, niet leuheuk!!!
• silvia
  haha ! je moet eens opletten hoe weinig mensen echt kunnen luisteren. Vraag gewoon : hoe gaat het ? en er breekt een stroom van jammerklachten los. Maar zeg zelf één woord en er volgt een woordenboek over henzelf...
  Dora: Oh kijk, ik ben niet de enige die het heeft gemerkt... Dank je...