Volg ons op facebook
|
< terug
Genesteld in onze harten
Wij bestegen de hoogste bergen, jij met ons kind goed beschermt op je rug. Op het allerhoogste punt
was alles wit onder een strak blauwe lucht. Adembenemend mooi. De zon maakte dat de sneeuw
piepkleine kristalletjes leken, het rijkdom voor het oog was van onuitputtelijke schoonheid.
Er was maar één iets dat het witte veld van sneeuw verbrak, een ruw houten kruis, meters hoog
en breed, het was een imposante verschijning om ongemerkt stil van te worden.
Al staande en in het rond kijken ademden we de zuivere lucht naar binnen. De grote wereld bestond
niet meer, alleen nog jij, ik en ons kind. Deze herinnering zou voor altijd in ons geheugen zijn
vast gegrift, dat hadden we toch maar mooi te pakken.
We hebben die dag ons kamp opgezet en ons kleintje verzorgd en gelaafd. Veel praten deed ze nog
niet maar het kleine vingertje bleef maar wijzen naar al het moois waarvan zij nog de weet niet had.
De glinstering in haar ogen was als de weerkaatsing van de sneeuw.
Echt donker werd het die nacht niet mede door de bijna volle maan en heldere sterren pracht. Heel
lang hebben we daar gezeten om te genieten van deze sprookjes nacht. Woorden waren overbodig,
we wisten dat dit onze laatste tocht zou zijn die ons op grote hoogten zou brengen.
Het was nu nog even ons geheimpje, we hadden niemand ingelicht om zo allerlei raadgevingen
te ontlopen. Maar daar wilden we nu nog even niet al te veel over nadenken, dit was onze nacht
met alleen de sterren boven ons.
In het vroege ochtendgloren hebben we ons kamp opgebroken, met enige weemoed. Ja, we hadden veel met de camera vast gelegd om er later nog eens van te kunnen nagenieten en vertellen.
De tocht naar beneden verliep vlekkeloos met af en toe wat gemzen als gezelschap die vrolijk en
nieuwsgierig mee huppelden. Eenmaal beneden hebben we er nog een paar fijne dagen erbij aangeplakt, dit ook al om te bespreken wat we wel of niet zouden vertellen over de diagnose
van het ziekenhuis. Dit vooral voor onze ouders, om ze niet al te erg aan het schrikken te maken,
maar zeker ook voor mijzelf, ik had geen zin in alle ach's en wee's hoe goed ook bedoeld.
Medelijden is een slechte zaak en die kon en kan ik missen als kiespijn.
Samen hebben we afscheid genomen van onze berg, tenminste zo voelde dat tussen ons
alle twee. Een jaar later zouden mijn benen mij niet meer zonder voorbehoud kunnen dragen,
en zou de pijn zijn werk doen.
Maar onze berg is een koestering in ons hart, en is er voor altijd genesteld!
feedback van andere lezers- manono
Je doet het maar weer, mij ontroeren.
Je beschrijft dit zo duidelijk dat ik me die berg en heel dat gebeuren met de camera en de tent en zo, me kan in beelden alsof ik er zelf ben.
Heel graag gelezen en ik wens je nog vele andere betekenisvolle koesteringen.
hettie35: Dank je Christel, dat je het echt hebt opgepakt zoals ik
het ook bedoelde.
Heel fijn dat je kwam lezen, groetjes Hettie - tessy
Ook ik zat mee op de berg, je hebt dit heel mooi beschreven. gevoelens, toch altijd lastig te beschrijven kan ik me nu heel goed inbeelden. Knap hoor
hettie35: Dank je wel Tessy, ben blij dat het goed voor te stellen is.
Fijn dat je toch weer even de tijd nam om te lezen,
groetjes Hettie - silvia
mooi Hettie ! Geef je herinneringen een plekje in een gouden kadertje, dat zijn ze meer dan waard !
groetjes
hettie35: Dank je Silvia voor je fijne woorden,
liefs Hettie - yellow
stilmakend, ha je een jaar nadien problemen met je benen?
zit je in een rolstoel of interpreteer ik dat verkeerd?
groet,
Y.
hettie35: Nee Yellow ik zit nog niet in een rolstoel, loop al wel met een rollator, door veel oefenen kan ik mij in huis nog redelijk behelpen.
Ik heb een spierziekte en ontstekings reuma die me de nodige pijn en belemmering kosten. Maar ik ga stug door hoor, moed
verloren alles verloren is mijn lijfspreuk,
groetjes Hettie
|
