Volg ons op facebook
|
< terug
Klemmende deuren huilen niet
Liesje is drie, te jong voor de kleuterschool en moet nog middagdutjes doen, wat haast niet meer lukt.
"Wat moet dat moet," zegt mamma en resoluut sluit ze de gordijnen. Braaf kruipt Liesje in bed, een vluchtig snelle aai en mamma sluit de deur met een bons. Meestal zingt Lieske deuntjes tot ze slaapt. Vandaag wordt ze echter al snel wakker, want heel nodig een plasje.
"Mamma,… moehoe,… Mammie." Liesje klimt uit haar kinderbed en kijkt achter de gordijnen. Haar machtige bloedrode driewieler glimtgloeit op het tuinpad. (Ikke fijn fietse, eers plasje. Mamma is benee, zure kool pakken. Bah, achterste bangerste eng. Donker aarpelbak, kolehok, stinkie, kelderseng donker, ikke nie durf.)
"Moehoe Mamma,…,… Mammie." De deur blijft dicht, moet Liesje zelf naar buiten. (Mamma tots. Ikke is al goot as Broer) Hoog op haar teentjes kan ze net bij de klink. Het zwarte bakeliet buigt naar beneden maar de deur zwaait niet open. Met beide handjes hangt ze aan de handel, buigt haar lijfje ver naar achteren. Niets. Ze rukt en trekt met al haar kracht, zet haar linkervoetje tegen de muur (mag nie, wort muur ahbah viesvuil. Mamma boos maar ikke moet plasje, door keuken, wc in de gang) Ze doet het bijna in haar broek maar geen millimeter beweegt de zware deur. Geen klikkende hakken denderen door de keuken, ook geen rinkelende kopjes of kletsende pannen. Ze merkt het nu pas. (Stilstil nie krakkenvloer? Hele alles geen kik. Ikke alleen? Neehee, tuurijk nie. Mammie nooinie weg)
Liesje schrikt toch van de gedachte dat mamma haar niet hoort.
"Mamma, ….. ikke moet plahas!" roept ze heel hard maar toch wordt alles donder-donker-keldergevoel. Het plafond stijgt op en de grond zakt golvend onder haar weg. Ze wordt er duizelig van, hijgt geschrokken. Nooit eerder voelde ze dit. Door de lichte geel-groengestreepte gordijnen schijnt de geruststellende zon, maar toch lijkt het ijspegelste kegelste koud. (Oeioef, snellebel op mammieschoot, ikke warm. Ikke is nie bang. Nie bang, Oh nee!) Trillende onderlip (nee oh nieLieske sjanken) Ze dribbelt naar de tuindeuren, beweegt het zilveren ding, maar er gebeurt niets. Ze moet haar knietjes stevig samendrukken, want de plas wil ontsnappen. Haar hoofdje weet wel dat ze niet bang moet zijn, maar oh jeh, is ze toch zo vreselijk verpletterend veel te klein.
(Neenie hoor! Lieske. Nie bang, Lieske weet nie hoe tuinschuifopen moet, pappa altijd doet. Mamma komkom zo wel. Goot zijn, Liezemieske. Als maar de gemene ding in binnen slaapies doet, nie wakker maak, GroteLies is nie kleinbangig, nie hè? Lieske?) De kleuter weet wat mamma van haar wil. Stil altijd, wel zien en niet horen.
Murmelend met samengeknepen beentjes loop op en neer. Van keukendeur naar schuifdeur, nog een keer en weer. Ze moet te onbehoorlijk nodig.
(De bees oeioeial al, sist ie binnen in. Ikke hoor gromgrom, hardeslungelslang komnie! Nie kom! Weg jij!).
"Sliep uit sliep uit, Liesje is alleen-alleheeen en kan er nooit meer uihuit." roept het schril en hoog.
Alsof hij door de kamer kruipt en kronkelt, haar achterna sluipt, slurpend konkelt wordt ze woest overvallen.
Haar anders zo fijne fantasieën slaan om, worden gillende nachtmerries uit de hel, die ze soms heeft. Kruipt ze bbangtrillend bij pappa op schoot, midden in de nacht, in de warme keuken. Aait hij bij de schreeuwende kleuren weg, en het gruwelijke harde hatelijke gegil, dat haar wakker heeft geschreeuwd. Ze moet liever, stil want huilen vindt mamma heel vervelend. Om de woedende brulslang in haar buik bang te maken schreeuwt ze uit volle borst tegen de dichte deur.
"Maham,…. Moehoe…."Mamma,… Mammie toehoeMoehoe,…." Het anders zo warme huis zwijgt streng. Het monster binnenin maakt zich ronder, dikker, vult kronkelend haar lijfje en sist stekend slinks. Strak gespaqnnen als een veer kan ze de nare woorden niet wegstoppen, ook niet als ze haar handjes hard tegen haar oren drukt. Galmt het zinderend door de veel te hoge kamer. "Mamma komt nooit meer. Jij bent alleen! Voor altijd, alleen."
Dan ontsnapt de rotzak uit haar buik, valt haar van alle kanten aan. Ze ziet hem nergens, ook niet als ze heel snel ronddraait, met de armpjes om zich heen slaat.
(Nooit mammaniemeer? Oh Jeh, nee… alleen, Lieske ikke kan nie alleen. Nie heemaal nie.)
Gaat haar stem ook ineens zijn eigen gang, roept huilebalkendingen, die ze echt niet stoppen kan. Zoals toen mamma haar in de WC opsloot.(ikke poepen moest, nog niet prate kon van ikke potje moet).
Later legde pappa uit dat mamma de WCdeur op een kier moest laten.
"Kijk eens Riek, ze kan het al zelf vertellen...he lekker dierke?" Pappa wist het wel, zijn LieveLieske kan kruipend zelf het potje pakken. Nu kan ze al lopen, maar vandaag.... nee vandaag is het alles anders.
(Ikke kan nieblèren nie. STOPstop Lieske. Oh nee, nee, straks ikke plas viesbah, mamma zeg hek van de dam, overdreeef gejsank van lastig ik. Oewoeh, ohwoh Liesje dombang scheewlelik, dommerst, stoutverkeerd en ikke leert het nooit.) Te laat. Lieske schreeuwt als een mager speenvarken om haar mamma want ze laat een druppeltje lopen. "OH wehee woeh moehoe moehoe, mammie toehoe nouhou, komnou moeheo"
Al snel is pappa's lekker dierke niet meer moedig of groot. Langerderbang zakt ze verslagen op de grond. Willoos brult ze, loeiend als Wodan, de hond van de buren, die de kinderen altijd plagen.
"Mamma moehoe, mamma kom nou." weerkaatst het vierkant. Alsof Liesje het niet zelf meer is zit in een wilde slangenkuil, die haar kronkelend schreeuwlelijk willen vangen. Ze springt op. krijst terug, maar ze blijf de treiteraars horen. Uiteindelijk plast ze weerstandgebroken moeiend als een koe. Petspetst het op het gemelleerde zij, loopt warmsissend langs haar beentjes. (woehoe woehoe, mamma nooit kom terug woehoe.) Moe leunt ze uitgesleten weggekeken tegen de deur. Alles oneindig zwart, traanverdronken geslonken weet Liesje dat ze nooit, nee nooit iets goed kan doen. (Was pappa hier!! Ikkelijf doet naar, raar, is niet meer van ikkemij. Waar is koolmeesjesblij, Lieskesblijermij is weg? Pappa, oh pappie! Kom Lieskemeidje halen pappa! Waar is mamma? Ikke bange viesemieske) Liesje is te lastig, altijd en mamma moet haar kwijt,
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- tessy
Ooh Dora hoe doe je het...zit hier met tranen in de ogen :-)
Dora: Echt waar? Dat vind ik een mooi compliment....zie je morgen dus.... - manono
Ik vind het ook prachtig maar een beetje te druk, als k dat mag zeggen. Er zit enorm veel slagkracht in dus zou het eventueel wat minder mogen van snelle opeenvolgende beschrijvingen.
Dora: Kijk, als ik nou met je kon mailen, zou ik het bij je na kunnen vragen.... ik geloof dat ik het niet meteen goed snap, van die slagkracht en dus snelle opeenvolgende beschrijvingen.... - GoNo2
Volg Manono
Dora: Dank je...kleine kleuter drukdruk overdruk, ja... - hettie35
Ik sluit mij bij de rest aan, je schrijft best wel heel mooi maar soms inderdaad druk.
Als je wilt mailen, bij velen van ons staat een mailadres in onze
home site misschien om iemand zo te benaderen, misschien kan iemand je helpen met het het probleem dat je nergens kunt reageren! Ook ik heb mijn mailadres bij mijn naam staan.
groetjes Hettie
Dora: Dank jullie wel... Heb al twee mailtjes gesatuurd naar de moderator...
Ik heb er al in geschrapt....dus nog te "druk"?
|
