Volg ons op facebook
|
< terug
Klemmende deuren huilen niet (slot)
De zon droogt haar wangen, warmt de steen in haar hart en de slang valt van vermoeidheid ook in slaap.
(Lies niet meer luister naar jou, lillek snauwgrauw. mijnmamma trug,ohzo..) Het ratelt het in Liesjes hoofd....
(Was ikke goot als Broer, Liesje niet stout lastig koud. Mamma is doof is niet lief . Als Lieske zelluf een Lieske krijg zal ikke kindje oppakken samensmakkenwarm beschootje. Kindje nooitnie bangig jankig hoef. Zo engelleen wor Lieskes kindje niet. Lieskemamma zal lief voor kindje. Oh dan.)
Een vlinder fladdert langs haar neus en Lies, weet niet dat dit gevoel schaamte heet. Ze wil vergeten verloren plas, natte beentjes, rare lijf, dat dingen deed die ze nooit had gewild… Lies moet mamma blij maken, dan zal misschien het monster, dat in haar woont, niet meer opspelen.
(Staks Broer schooluit, pappa werkthuis, Lieske klim in pappa. op schoot ohzo dan. Mag mamma niet klikspaan wat ikke heb daan. Oeioef as niemand mij meer lief wil. Foeioei beter kijk ikke, zonnefiets en auwauw niets, zie Lieske, daar, achter bij de gotemenseschuur, Lieskeliefje bloemen rode daar en blauwe ook.)
Het tuinpad loopt naar beneden, dat fietst makkelijk en de wereld krijgt na een tijdje weer kleur. Als mamma thee drinkt brengt ze haar kind, op de weer rood geworden fiets, een biscuitje.
(Mamma vegeet. Ja? mammie? Kijk nie bruin. Alles wegvegeet? Voor deze ene vandaag allene?)
Daarna neemt de warme bries schaamte mee, fladdert verdriet uit Liesjes lijf, door de lucht langs de licht wuivende bomen, die weer groen zijn. Vertrouwd weet Lies mamma binnen aan het naaiwerk. Als mamma nou maar niet, onder het eten…. zoals altijd...
Maar de koningin doet wel uitgebreid verslag van het kinderachtige wanstaltige gejank. Dat ze altijd en eeuwig te veel aandacht moet. Broer trekkebekt driftig mee, kijkt bestraffend net zo donker als zijn moeder.
(Wat jij? Was niet bij, wegschool.) Lies loert bang naar pappa, die kaarsrecht zit en met strakke blik naar mamma kijkt. Lieskje pruillipt, mag niet sjanken, probeert onzichtbaar af te wachten. Vertelt mamma opgewonden dat Lies altijd en eeuwig in de weg..., zich aanstelt....dat de buren wel zullen denken dat..en Liesje word eigenlijk heel boos. Mamma is niet eerlijk! (Mamma jokkebrok? U nie vetellen vanne deur? Ikke plasje moes? Ikke hele lang alleen langlief speelt. Nooit niet blij met mij. Pappa hoor, mamma jokket)
Broer blijft driftig knikken, Lieske probeert met dichtgeknepen oogjes niet meer te bestaan. Klatsknal!!!
Slaat pappa met zijn vork op tafel. Lies krimpt meer ineen, trekt haar hoofd tussen de schouders. Het is een reflex die ze niet wil, papa sloeg nooit. Alleen mamma vroeger, toen ze nog niet praten kon.
(Nog bozerboos? Stouterkoud? Papa doet veel te harder dan. Oeinoeh alles donker. Ikke weg, pappa ook nie blijmij. Oh nee, Lieske nie nu pappaaslekker dierke, kelderdonker weg.)
"Hoor eens Rie, het is nog een kind, wat wil je nou toch…zo'n kleintje heeft wat aardigheid nodig."
"Ja maar, ze praat de godsganse dag, wil altijd alle aandacht, kan ik er met de klanten niet bij gebruiken." Moeder is ineens zielig, treurig. Haar ouders staren elkaar doordringend aan, alsof de kinderen niet bestaan. Ziet Liesje hoe pijlen uit hun ogen over de tafel zoeven. Boven de tafel trilt de lucht bijna zichtbaar. Schichtig schieten haar oogjes gehaast naar alle drie. Liesje ziet altijd zoveel. Broer lijkt niet bang, integendeel. Hij lacht, speciaal kleintjes trekt het bij zijn mondhoeken. Fonkelen er ook pleziersterretjes in zijn ene goed oog? Alsof hij ervan geniet dat de boel weer op scherp staat. (Is Broer blij? Goot, nie bang as ikke. Hij ook niet hellup mij.)
"Ze slaapt niet meer tussen de middag. Ik heb niet eens een paar minu," Pappa steekt zijn hand op en mamma zwijgt meteen. Liesje weet het nu zeker al is het er niet echt, pappa heeft een toverstaf....
"Liesje is nog klein, ze heeft altijd een goede zin en geen kwade bedoelingen. Die kleintjes hebben af en toe wat aandacht nodig. Een beetje liefde en geduld doet echt niemand kwaad." Lies merkt er iets omslaat, of een muur dwars over de tafel, boem pats klabats….Pappa en Lieske hier en mamma met Broer aan de overkant…Stilte, dikke nevelige huivering en ze slikt, de brok in haar keel blijft lastig kleven.
"Ik word hier niet de boeman, die de kinderen na het werk op hun kop geeft. Zo moeilijk kan het toch niet zijn. Een beetje geduld doet wonderen. Je moet het ook niet altijd op de spits drijven waar ze bij zijn. Ik wil er niets meer over horen en nou eten we gewoon door." Moeder snuift, prakt wild in haar eten, Broer kijkt woedend en pappa pakt zijn bestek weer op, knikt kort dat Lieske haar bord leeg moet maken. Hij trekt lijntjes met zijn vork in de boerenkool. Schuift een precies afgepaste hap met zijn mes op de vork, gedecideerd verdwijnt de hap in zijn mond. Broer snijdt woest een plakje van de worst. Amper gekauwd sikt hem weg, blijft bokkig dooreten, zonder op of om te kijken. Mamma, haar mond weer een halve maan, eet zwijgend haar bord leeg. Lies heeft moeite haar eten langs de dikke krop te drukken, werkt muisstil de lauwe boerenkool weg. Voorzichtig opgelucht, maar niet gerustgesteld. Iedereen moet op haar wachten. Mamma zegt ontevreden dat ze eet met lange tanden. Meteen na haar laatste hap grist moe de borden weg, zet ze kletterend in de stenen gootsteen en loopt met stamphakken de gang in. Stil, doet iedereen wat normaal wordt gedaan. Lieske moet wel meteen haar pyjama aan, mag nog héél even op de grond met haar pop. Haar speelhoekje bij de tuindeuren voelt kil, het waait ook onder de schuifdeur door.
Die avond fantaseert Lies over die ander moeder. Lief is ze en ze doet altijd aardig. Ze is niet zo mooi als mamma maar ze hoort Lieske wel, af en toe knuffelt ze ook. Lies moet echte mamma niet vertellen dat ze nog een moeder heeft, die niet jokt of altijd bromgrommend druk is. Dat maakt haar moeder vast niet blij. Niet lang daarna krijgt Lies een nieuw bed, mag ze beneden slapen, samen met Broer op zijn kamer in het souterrain. Pappa heeft, via een draadje en een zwart kasje een fietslampje boven de deur gemaakt. Het is wonderlijk hoeveel licht dat kleine lampje geeft. Broer komt pas beneden als Lieske al uren in zichzelf heeft gefantaseerd. Ongestoord, hardop vertelt ze alles aan haar onzichtbaar publiek. Dat maakt haar rustig, gelukkig tevreden, blijermij met trotse lachjes om zichzelf. Niemand zegt in haar zelfbedachte wereld stekend tegen alle tantes dat Lieske al tevreden is, zolang ze haar eigen stem maar hoort…
feedback van andere lezers- manono
Een schrijnend verhaal, Dora, en zeer realistisch geschreven.
Hoe dat een kind op zeer jeugdige leeftijd al in verwarring wordt gebracht en met zichzelf worstelt in de behoefte aan warmte en gewenst te zijn. Hoe vluchten in fantasie de enige uitweg wordt.
Dora: Ja, het zal je maar gebeuren. Het levert in sommige gevallen ook wel bijzondere levens op... - hettie35
Je schrijft het mooi, doch het is wel intriest dat zoiets bestaat,
liefs Hettie
Dora: Ja, dank je, triest, maar niet onoverkomelijk... levert levenskunstenaars op....en veel fantasie en een levenslust kun je er aan ook aan overhouden. Vechtlust ook, zo van hoezo niet? Ik hoor hier en je hebt het maar te accepteren.... - tessy
Om onduidelijke redenen blijft dit verhaal aan me kleven. Erg goed geschreven.
Dora: Dank je. Ik denk dat je met Lieske meevoelt. Pas drie en dan al zoveel eisen en zo, niet ieder kind merkt dit soort dingen als ze drie zijn. Een vroeg Autobiografisch geheugen,
begint bij andere kinderen meestal later....
Wellicht herken je iets in? Veel kinderen maken zoiets m.i. wel eens mee....maar dan zakt zo'n herrinnering naar het onderbewuste....
komt het vaak pas weer (na tig jaar) boven....
|
