Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 28. "Dit is geen pijp."
Ze stapte als een late vrouw in november van de bus en begaf zich in de straat die de hare was. Ze droeg de stad nog met zich mee. Het ruiste in haar kleren. Stappen kon ze heerlijk vinden. Zelfbewust. Lekker eigen in haar lijf. Betoverd door het ritme van haar vertrouwde stap. Laat ze maar naar mij kijken, dacht ze, de mannen in het dal. Onder hun blik word ik bekoorlijk ongenaakbaar.
Ze stak de sleutel in het slot. Toen belde ze aan. Tenslotte is het huis nu even van hen geweest, dacht ze, van Rien en Wim. Ik kan ze beter verwittigen van mijn aankomst.
Wim stond boven aan de trap. Ondersteboven. Zoals ze hem nog nooit gezien had. Rustige, bedaarde Wim was uit het veld.
- Wat is er Wim ?
Hij wenkte haar. Ze stormde de trap op. Rien lag op het bed. Verweesd. Nog nauwelijks bij bewustzijn. Haar gezicht gezwollen van tranen die nu niet meer rolden.
- Rien, Rientje, wat is er gebeurd?
Toen zag ze het. Op het bed lag een opengevouwen brief. De brief. De brief die ze geschreven had op voorhand. Voor als ze ooit zou weggaan. De brief die zolang opgeborgen had gelegen in haar lade. Rien had de brief gelezen. Rien had het geloofd. Wim had meegespeeld in dit vreselijke spel zonder het te weten.
- Hoe kom je aan die brief? Die brief zat in mijn lade. Die brief was niet voor jou bestemd.
Rien kwam tot leven. Verongelijkt.
- Mijn naam stond op de omslag. Het was een brief voor mij.
Wim ging de kamer uit. Arme, arme, goeie Wim.
- Rien, die brief was niet echt. Je hebt het verkeerd begrepen.
Het kind begreep er inderdaad niets meer van. Ze begon te wenen. Blijkbaar had ze toch nog wat tranen over. Ze nam het kind in haar armen. Onwennig, gemarkeerd, omdat het nu wel moest.
- Rien, je weet dat ik een boek aan 't schrijven ben, hé?
Het kind knikte, half luisterend.
- Dit is een brief die in mijn boek moet komen, Rien. Zie je, het is geen brief voor jou. Het is niet eens een echte brief.
- Mijn naam staat erop!
Het kind in het boek heet ook Rien, net zoals jij.
Rien schuifelde heen en weer op het bed.
- Ik snap het niet, zei ze. Ik wil niet dat je weggaat.
- Ik ga niet weg, Rien. De vrouw die weggaat ben ik niet. Het is de vrouw in het boek. Het is niet echt. Het is maar een verhaal. Zoals het verhaal van de kok, weet je nog?
Haar woorden klonken smekend. Verraderlijk smekend. Het smeken van de leugenaar, van de bedrieger, van de verrader, van Lennart die eigenlijk een pop was. De enige echte onder de personages gisteren.
- Je moet de naam veranderen, zei Rien. Ik wil niet in je boek.
- De Rien in mijn boek is niet mijn Rien, zei ze.
Er volgde een Judaskus.
- Wat gebeurt er verder in het boek? vroeg Rien.
Er klonk een zekere argwaan door in haar woorden. Een kind riekt de waarheid zoals roofdieren dat doen.
- Rien, wat in het boek gebeurt, heeft geen belang. Het is niet echt. Zoals 'dit is geen pijp' weet je nog?
Natuurlijk wist ze het nog. Maar ze verdroeg geen afleiding. Ze liet haar prooi niet los.
- Wat gebeurt er met het kind? vroeg ze aanmatigend.
- Dat weet ik nog niet, zei ze. Mijn boek is nog niet af.
- Als jij het schrijft moet je toch weten wat er gebeuren zal. Hoe loopt je verhaal dan af?
- Zo werkt het niet, zei ze kortaf. De mensen in het boek leven hun eigen verhaal. Ik schrijf op wat er met hen gebeurt. Niet andersom.
- En de moeder? vroeg Rien zacht. Ik weet wat er met de moeder gebeurt. Ze gaat dood.
- Nee, dat kan niet, zei ze beslist. De moeder kan niet sterven. Het verhaal gebeurt enkel in de ogen van de moeder. Als zij sterft weet ik niet meer wat ik moet schrijven.
Er verscheen een lach op het gelaat van Rien. Geen engelenlach dit keer. Er lag een soort spot in die langzaam sardonisch werd.
- Dan moet het kind dood, zei ze. Ik was ook al bijna dood. Ik wil niet met Wim; ik wil met jou.
- Wim is toch lief, Rien.
- Ja, Wim is lief. Wim, Wim, kom bij ons, Wim! Het is niets. De brief was niet echt!
Wim antwoordde niet. Wim was weggegaan. Wim was geen kind meer. Geen kind zoals zij en Rien. Voor Wim bestond er een duidelijke lijn tussen fictie en werkelijkheid. Wim was iemand die boeken leest. Niet iemand die boeken schrijft. In de ogen van Wim had ze gelogen. Ook als hij het niet had gehoord.
feedback van andere lezers- geertje
prachtig verteld An,
zo...koel en afstandelijk...en toch er middenin.
Ik zou in deze zin:
"Een kind riekt de waarheid zoals roofdieren dat doen."
het "riekt" vervangen door "ruikt", maar dat is jouw keuze natuurlijk. "ruikt" klinkt naar mijn gevoel échter...en correcter.
verder vind ik de dialoogvorm aangenaam om te lezen (dat wil wel eens anders zijn, in werken van andere schrijvers)
"- Wat gebeurt er met het kind? vroeg ze aanmatigend."
ik zie in Rien niet een kind dat "aanmatigend" kan zijn, in mijn betekenis van het woord...
enfin.
Pet af ! klasse.
groet
vansion: dankje geertje. voorlopig ligt dit manuscript in de kast. ik denk niet dat ik het ooit nog herwerk ...toch fijn dat het iemand kan aanspreken...
De adjectieven die op Rien worden toegepast zijn de perceptie van de moeder. Ze voelt zich berdreigd. Ze liegt ... - commissarisV
Een kind riekt de waarheid zoals roofdieren dat doen???Graag gelezen, eindigt het zo of begrijp ik het verkeerd?
vansion: eindigt wat zo ???? snap je vraag niet ??? - Jean_Loeckx
De eerste voorwaarde om een goed schrijver te zijn, An, is iets te vertellen en te openbaren hebben. Dat denk ik. De tweede voorwaarde om een goed schrijver te zijn is iets te koesteren en te beschermen hebben.
De eerste voorwaarde is een eis aan de oorspronkelijke scherpzinnige ziel, de tweede voorwaarde is een eis aan de liefde, aan het hart.
De ziel en het hart. (clan-destin)
In dit stukje subtropisch maquis van je "Clandestien" drijf je de spanning tussen deze ten top.
In dit stukje laat je zien hoe je aan deze voorwaarden voldoet, en laat je ze bovendien zo gepast met elkaar in een koortsig clair-obscur contrasteren.
gg
vansion: die spanning ... dat klopt ... ja ...
dat koesteren ... ik weet het niet zo ... heb soms de indruk dat je alles moet afgeven ... vooral nu ik even een weekje niet kan schrijven wordt het gevoel nog veel sterker dat ik zoiets als choco moet worden ... uitsmeerbaar ...
leg dus je boke maar klaar ...
|
