|
< terug
opiniestuk 6: Ons België en de media, een bonte mix!
In het kader van een beroepsopleiding sleutelt hij samen met vader aan sputterende paardenkrachten. De leermeester ziet zijn wens in vervulling gaan en de stroeve relatie van jaren krijgt een nieuwe smering. Zo vertelt vader over zijn eerste ervaring onder een Frans model, een Citroën DS. Dé limousinewagen van zijn tijd.
Ook verhaalt hij met toeters en bellen hoe opa hem inspireerde en in een handomdraai bijdroeg aan zijn carrière. Maar helaas, iedere werkdag, rond kwart na zes, neemt zoonlief de vluchtstrook. Zijn favoriete programma vangt aan: David! Het moment dat vader zich kritisch uitlaat over het éénkleurige en misleidende karakter van de Belgische media.
van migratie naar fobie…
De 'gastarbeiders' van de vorige eeuw zijn vereerd te hebben mogen meegewerkt aan de opbouw van België. Verpakt in het stof trokken ze aan een gemeenschappelijk belang:
de kost verdienen en een beter toekomstperspectief voor hun kroost.
Vandaag, veertig jaar later, lijkt de gastvrijheid bedolven onder het gewicht van maatschappelijke tendensen. Het politieke klimaat voelt extremer dan ooit. De economische malaise is een mijnenveld van totale chaos en onzekerheid. Het schoolleven raakt niet wijs uit de toenemende kloof tussen arm en rijk. Het erfgoed van de industriële revolutie in de jaren tachtig is een tentoonstelling van verwaarloosde of achtergelaten buurten. Het rookgordijn van de migratiestop (1974) maakt dat vele landgenoten onbekend (en onbemind) blijven. …
In de ogen van de eerste 'gekleurde' Belgen brandt de overtuiging dat je in het huidige België, sociaal en economisch gezien, beter af bent als gepensioneerd gastarbeider dan eender welke nieuwkomer. Of je hier al dan niet geboren en/of getogen bent, de perceptie over 'vreemde' culturen en religies is angstig geladen of kortzichtig. Een gevoel van onbehagen dat voortvloeit uit negatieve ervaringen in de samenleving, op allerlei levensdomeinen, bestendigd door onder andere de media. Boven de sensationele teksten over misdaden of misdrijven prijkt de irrelevantie van nationaliteiten. Op het beeldscherm figureren steeds dezelfde stereotiepen die zogenaamd mislukken of zich miskleden. Zelden of nooit dat naast de negatieve en stigmagevoelige berichten een tegenlicht wordt geworpen dat ruimer schijnt.
… naar het lichtspectrum
Wie de geschiedenis van België kent, weet dat ze meer is dan een driekleur. Mensen van diverse pluimage hebben elk voor een andere reden en op een andere manier een persoonlijke binding met het land. Ongeacht welke de betekenis of meerwaarde is van termen te gebruiken als migrant, vreemdeling of allochtoon, het zijn allemaal Belgen. Maar toch is het vaak dezelfde gemeenschap die sterk ondervertegenwoordigd is binnen de overheid, de kunstenwereld, het hoger onderwijs of de universiteit, het politieke bestuur, de media …
De Belgische media houden te weinig rekening met de impact van het digitale tijdperk en zijn gebruikers. Heel wat gemeenschappen die hun gading niet vinden in de Belgische televisie 'zappen' via satelliet naar de mondiale programma's en bij voorkeur in de eigen moedertaal. Hierbij wordt dan ook nog onderschat hoe de polarisering op lokaal en wereldvlak, tussen oost en west, noord en zuid, in vele huiskamers een sfeer van verdeeldheid brengt. De oude en jonge generatie van 'gekleurde' Belgen komt door allerlei maatschappelijke debatten wel eens lijnrecht tegenover elkaar te staan. Is er binnen Europa nog plaats voor bepaalde culturen of religies? Komt de uitgestelde terugkeer van de eerste 'gekleurde Belgen' dan toch dichterbij? …
Net zoals de overheid en het onderwijs een voorbeeldfunctie bekleden, hebben de media dat ook. Niet dat de televisiemakers verantwoordelijk moeten worden gesteld voor de verdeeldheid in de samenleving. Maar waar zijn de succesverhalen of rolmodellen van 'gekleurde' Belgen? Is het echt alleen maar kommer en kwel? Hoe zit het met het diversiteitsdenken binnen de Belgische media? …
Het is opmerkelijk hoe op de Franse en Nederlandse beeldbuis wel meer 'gekleurd talent' verschijnt. Dat daar de deontologie evenzeer in vraag mag worden gesteld, is absoluut terecht.
Dat gemeenschappen of generaties lijnrecht tegenover elkaar kunnen staan, is voelbaar in de publieke ruimtes. Dat men daar wartaal uitslaat als `kutmarokkanen` of `gespuis`, ontbloot het falende integratiebeleid. Maar de overtuiging dat de Fransman of Nederlander nauw verbonden is met het land, is terug te vinden in het tegenlicht dat de televisie biedt. Het tracht de gemiddelde perceptie te overstijgen.
Maar toch, fier op ons België en meewerkend aan de opbouw, roep ik in gedachten:
Wij hebben Faroek Ozgunes, Noureddine Farihi en onze nieuwkomer in Koksijde, David!
feedback van andere lezers- Dora
Goed geschreven, met afstand toch veel gesteld, gezegd.
In Nederland heersen, ondanks op de TV misschien meer gekleurd, dezlefde verwaasde en ongrijpbare ontwikkelingen. Ontplofbare emoties. Maar er is altijd al een tendens naar "volksverhuizingen"geweest... We zijn behebt met territoriumvrees, van dat is mijn gebied en je bent aan het grensoverschrijden, vergeten dat de geschiedenis altijd golfbewegingen heeft vertoond. De wereld in ontwikkeling en de westerse beschaving aan het wankelen, hoogmoed komt voor de val? Zomaar een vraagje
|
