Volg ons op facebook
|
< terug
Terugkerende zielen (slot)
Voordat Vilja de taal sprak had ze vreselijke nachtmerries van een jagende joelende menigte in draaikolken van schreeuwende kleuren. Het rook verbrand waar die holle woedende dode geesten vandaan kwamen. Lokkende gillende stemmen roofden haar rust. Angstig overstuur vluchtte ze dan uit bed en kroop huilend bij pappa op schoot. Hij streelde haar kolkende bloed en opgejaagde wezen terug in balans. Hij kon de giftig opstandige dwarse stekels in de vloeiende richting terugstrelen. Dan werd ze rustig.
Tot op een nacht de doden weg bleven, de waanzinnigen haar niet meer lokten. Nu de hel haar niet meer op de hielen zat was ze blij dat ze leefde, maar mamma werd niet lief.
Daarom verzon ze in bed geluksverhaaltjes en nam soms een nieuw gevoel bezit van haar. Op zo'n moment ging haar hart open, leek kennis allesomvattend en harmonisch glashelder. Bijna aanraakbaar. Het was geen verschijning, had geen lichaam en het glipte altijd net iets te vroeg uit haar wezen. Frrrysssjjjt, werd ze even koud en dan was het ongrijpbaar geworden. Na dit zeven keer meegemaakt te hebben gaf ze het op om het te grijpen, vergat het echter nooit. De wetenschap, dat ze terug kon naar die andere kant, stond gebrandschilderd in haar weten. Wel vroeg ze zich af wat de zin was om geboren te worden als ze toch weer dood moest. Leven voelde nu als een feest, op een paar dingen na, maar pappa was er gelukkig. Straks mocht ze naar de kleuterschool. Daar begon het aardse leren echt. Sommige mensen genoten ervan hoe ze blij blonk als een stralend sterretje, vrolijk en sterk. Wantrouwen kende ze niet, vol overgave was ze op ontdekkingreis. Beetje bij beetje kwam ze er achter dat er iets vreemds was. Maar wat? Mamma en broer Rondoe vonden het fout, dat ze hen zag. Ze werden dan boos, dat maakte de dag minder warmkleurig. Acht was ze, toen men haar vroeg hoe het kwam dat ze altijd wist wat ze wilde.
"Dan kijk ik bij mezelf naar binnen." De vraag verbaasde haar, maar men vroeg verder.
"Hoe doe je dat dan?" Ze haalde haar schouders op.
(Kunnen jullie dan niet voelen wat je verlangt?) Dit was hen niet uit te leggen.
Onzeker werd ze pas toen ze merkte hoe anders zij was ten opzichte van alle andere kinderen.
Tegen de tijd dat ze volwassen was wist ze dat alleen haar vader het begreep en sporadisch ook wel iemand in de buitenwereld. Ze voelde dat liefde de magie zou ontsluiten, die ze bij haar geboorte mee had gekregen. De jongeman die ze vertrouwde en met haar trouwde zou altijd van haar houden, zei hij. Met hem aan haar zijde was haar geluk volmaakt toen de wondervrucht van liefde en overgave groeide. Vilja wist wat hun kindje nodig had, ze kon uit eigen ervaring putten. Ineens kreeg ze voorspellende dromen, die ze natuurlijk met haar man deelde en dat was niet verstandig. Bang, dat ze al zijn gedachten kon horen, vluchtte hij. Dit zielsverraad kwam als een mokerslag, wierp haar terug op zichzelf. Vilja begreep dat ze in schijnveiligheden had geleefd die versplinterden als een gesluierde spiegel. (Ik suste mezelf, leefde achter waanzekerheden, wilde list en bedrog, liefdeloze hebzucht en oppervlakkigheden niet waar weten.) Toen ze deze wetenschap aanvaarde kwam daarachter een extra dimensie vrij. Niet alleen kon ze bij zichzelf naar binnen kijken, andere mensen waren nu ook transparant. Onbelemmerd keek ze in hun innerlijk, voelde of ze in harmonie met zichzelf waren. In hun stemmen hoorde ze de dingen die ze probeerden te verzwijgen. (Jij voelt je schuldig, maar er is totaal geen reden om zo onzeker te zijn. Je bent zo'n mooie ziel) Hun lichaamstaal vertelde haar over hun stemming en gemoedsrust. Ze wilde deze gave niet, wist er geen raad mee en probeerde het intuïtief weg te drukken. Als ze erover sprak reageerde men ook vaak met honende oordelen. (Men houdt juist de waardevolste rijkdommen geheim, uniek vermogen en kracht wordt verbloemd. Verbergt men uit angst de zuiverste liefde? Of uit jaloezie? Waarom spreken volwassenen hun verlangens niet uit? Hoe kan het dat hij dat na negen jaar niets van me weetm dat hij denkt dat ik ben vreemd gegaan terwijl hij het zelf was? Hij weet dat hij niet zo mag schreeuwen waar ons kind bij is. Waarom doe hij het dan toch?) Terwijl ze niets kwaads in de zin had was men bang voor haar. (Zoals mijn moeder het verafschuwd heeft.) Zodra Vilja zei dat men vaak zichzelf ontkende, bestempelde men haar als gek en oordeelden: hallucinaties, je ziet spoken. Het schrijnde dat menigeen haar, maar vooral zichzelf, te kort deed met potsierlijke toneelspel om eigen kwetsbaarheid te verdoezelen.
Vilja is nu oud. Niet van geest, alleen haar lijf merkt hoe turbulent het heeft geleefd. Schuldgevoel heeft ze niet, want haar machteloosheid was onmetelijk. De idealen, menselijk haalbare doelen zijn vergast. Het wild bespringt haar niet meer. De grommende hyena's van verlangen, uitgehongerd klauwende panters van verdriet, zijn ingeslapen. Ze neemt het niet zo nauw meer met de aardse gewoonteregels van anderen. Als ze bedenkt hoe mooi haar leven had kunnen zijn, voelt ze geen treurige steken meer in haar hart. Er verdrietig om slikken hoeft ze nog maar zelden. Haar pijnlijke herinneringen zijn enkel nog ongestreken verdroogde kreukelwensen. Keurig opgevouwen, op nette stapeltjes als de handdoeken in haar linnenkast, ligt het in haar. Stille sentimenten, stiekeme hoopgedachten overrompelen haar niet meer. Ze moet er zelfs tijd voor vrij maken om het zich te realiseren. Vilja ziet de mensen gebukt gaan onder lijkkisten vol verzwegen familiegeheimen en zwijgt. Ze heeft macht noch zeggenschap, haar vermogen ontkend blijven haar inzichten buitengesloten als zinloze kwaliteiten die niemand gelukkig maken. Het voelt niet meer zo dramatisch als drie jaar geleden, toen ze ernaar hunkerde dat het afgelopen mocht zijn, ze naar huis mocht. Dat kon toen nog niet, de nalatenschap van haar kind lag nog niet klaar. De berusting voelt als het koele leigrijze van lood. Niet marmerkoud of staalhard blauw. Nee koel, in de kern woelt warmte die het kneedbaar kan maken. De idee dat hoop redding kon brengen is vervluchtigd als aceton. Niet zielig met theatraal drama. Nee, als een kloppend hart, een ritmisch ademend zeker gegeven. De paniek, die ze had verwacht, is gelukkig uitgebleven. Dochter noch moeder is ze nu Vilja, zoals ze is bedoeld. Ze kan zich op positief concentreren, vastbijten in ontwikkeling en groei. Levensdoel heeft niets meer te maken met karmisch verlangen noch erkenning. Rehabilitatie is overbodig, ze weigert aandacht als slachtoffer, want dit was haar reden om terug te komen.
Een cactus zonder stekels met fossielgesterke geleerlooide huid staat in haar kale gezandstraalde spiegel. Veel water heeft ze in haar woestijn niet nodig. Het is er niet heet, er waait af en toe een liefzacht briesje. Ze weet nu glimlachend wat ze als kind van vier niet grijpen kon. Wat God verbond is ontzenuwd, ontknoopt en vrijgegeven. Het laatste ontwortelen heeft zeven jaar geduurd, magisch getal. Ze snapt waarom men haar weert. Angst blijft een machtswellustige slechte raadgever. Dat Vilja dimensies ziet die anderen niet ervaren, voelen of zien, roept angst op. Dat zag ze toen het wezen van haar kind werd vermoord. Ze heeft haar wonderkind niet meer kunnen genezen. Afweer, laster, afwijzing, woede roept Vilja bij mensen zoals de vader van haar kind op. Hun eigen ziel kennen ze niet (of ze moeten het ontkennen).
(Misschien voelen die mensen altijd pas drie weken voor hun dood wat vergeving is? Jammer, dat er dan geen tijd meer is om het met geliefden te delen.)
Niet iedereen mag in dit leven de bevrijding van vergiffenis ervaren.
feedback van andere lezers- manono
Vele zinnen zijn parels!
Dora: Pearls before swines, Clearwater revival.......thanks.... - tessy
Je laat me sprakeloos achter Dora
Dora: Gaat wel weer over Tessy,.... we kletsen gewoon gezellig door, jij ook nog koffie? Koekje erbij? Oh ja, bijna vergeten, dank je.... - hettie35
Het was mooi om je verhaal te kunnen lezen,
groetjes Hettie
Dora: Dank je. dat wat er middenin gebeurt, heb je deels al meegekregen...
|
