naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Schreeuwend schelden

door Dora

Het is maar vanaf welke positie u kijkt. Bent u gevloerd lijkt zelfs een woedend tekkeltje een moordend monster. Hoog op de kast ziet u mij wellicht als een nietig luisje. In de pels dan, want de kaas blijft op mijn pistoletje. Al schreeuwt u moord en brand, ik eet het beleg toch echt zelf....
Ma bleef ook eindeloos herhalen wat ik de eerste keer al had gehoord.
(Gewenning, kweekt eelt in de oren. Keek ik vroeger nog wel eens in een reflex angstig weg:
"Kijk me aan, onbeleefd blaag, ik praat tegen je." Had ik al de reputatie: strontverwende snotaap. Ach gossie, drie was ik.(Echoënde beelden van vervlogen tijden: "Pappie, waarom daagt Zwarte Piet mamma's pumpies, Pappie kijke dan, pecies zeffelde gepsies." Foei, ssst, stil en fluisterde ma later onaardig tegen tante dat ik teveel zag. Groeide geslagen puppy de pikorde uit, werd pispaal, luisterend oor in nooit klikkend doorgeefluik. En en toe ook privé afreageerproject voor de andere twee. Zonder oprot premie helaas.) Zwarte Pieten is van origine toch een kinderspel? Ik kreeg hem van iedereen altijd om niets. Arabische Gom lijmt alle scherven.

"Jij moet dankbaar wezen." riep ze.
(Oei, géén kattenpis. Mij van de sokken lullen met een zootje oude verrotte vis?)
Uit haar roodgloeiende hoofd spoten de ogen weer heet koudvuur.
(Niet eerlijk toch, of wel? Kijk ik u open aan, is het wéér niet goed.)
Ik haatte foutieve conclusies, kookte inmiddels voor het gezin omdat ma buitenshuis werkte.
"Hoezo dankbaar, ma?" Slaan deed ze niet meer. Wapperden haar handen eerst opgefokt langs haar heupen, zette zij de worstenvingers er nu geërgerd op. Het leek of ze klauwden. (Potten verwijten ketels eigen zwart. Apen maken zich breder) schoot het door me heen.
(Naast de schoenen lopen de kleintjes, die weten wat ze willen. Kleine potjes, grote oren, denken moeders dat kinderen niets horen.)
"Nou ja zeg, huhggrmg, ho, oh, jij brutale aap," hijgde ma verontwaardigd.
"Voor alles wat we voor je doen." spuwde ze in mijn gezicht. Ik veegde de spettertjes niet van de wangen, zag ze dat gebaar vast als dwarse treiterij om haar het bloed vanonder de nagels te krabben.
(U misbruikt uw macht, manipuleert iedereen, negeert mij, luistert nooit, vind alle gevoel onzin.)
Ik bleef benieuwd, want was ik echt stekeblind voor haar liefdevolle zorg, oprechte interesse?
"Wat doet u dan voor mij?" vroeg ik nog naief.
"Nou ja, zeg! Hoe durf je. Lelijk brutale,...... bladievla." (Vroeg ik niet. Uw intimidatie is uitgewerkt.)
"Ma, ik ben niet zomaar aan komen lopen of zo, ben hier omdat jullie mij maakten." zei ik rustig en haar mond viel open van perplexe verslagenheid. (Hoe durf ik? Kijk, rustig overwogen, volwassen, hoezee)
"Jullie besloten vorig jaar dat ik het alleen moet uitzoeken." Ik loog er geen woord van, bleef rustig vasthoudend en ma had moeite de handen te beheersen, sloeg ze over elkaar en snoof enkel honend.
"Ouders zorgen voor hun kinderen. Dat is toch heel normaal?"
"En nu houd jij je grote mond, hoor je!" ( Ja, hallo moes, ik ben niet doof, uw schreeuwen helpt niets meer.)
"Tot mijn achttiende zijn jullie verantwoordelijk en ik ben pas dertien, ma." Ze haalde uit, bedacht zich en wees naar de deur. Ogenblikkelijk diende ik haar blikveld te verlaten. Halverwege de trap besloot ik het al: Onzin blijft lariekoek, ook in schreeuwlelijk modieuze jasjes. Intimidatie maakt niet welwillender. Denken dat ik niets door heb? Luisteren naar een veroordelend kleinerend eisend woordkannon? Ik kook iedere dag voor jullie. Wees dáár maar eens dankbaar voor. Hunkerend verslaafd aan schreeuwen en schelden ben ik nooit geraakt. Het heeft op mij eerder een verdovende werking en niemand ontvangt mijn respect voor schaapachtig mekkergeblaat.

Onzekeren vinden aanval de beste verdediging. Over het paard getilde angst verlangt controle, vindt dat de hele wereld om overmacht draait. Macht helaas, gedraagt zich vaak als een verwend kind, heeft last van een hardnekkig controle-virus. Dictatoriale hooghartigheid is rechtstreeks gevolg van een minderwaardigheidscomplex!
Ik stap niet in een bootje met iemand die stuurmanskunst weghoont. Baas boven baas haat gelijkwaardigheid als de pest. Baasje verdeelt de verantwoording ook niet gelijkwaardig in overzichtelijke hapklare brokken, dus geef mijn portie maar aan Fikkie. Lichtmatroos speelt Kapitein via bakken kritiek, het zelf ontvangen is voor een onzekere echter schier onverteerbaar.

feedback van andere lezers

• manono
  Is dit niet het vervolg van Vilja?
  
  Ik lees hier dezelfde gefrustreerde, harteloze moederfiguur.
  
  Heel graag gelezen, Dora
  Dora: Sommige beelden laten zich in andere voorbeelden schetsen...
  indien het niet vergeten is verwerkt,
  vergiffenis sterkt
  lessen spreken over dezelfde dingen
  van levens die niet om niet vergingen
• tessy
  In sommige gevallen is vergeven moeilijk. Als mij iets overkomt wat onrechtvaardig voelt, en het kan niet uitgepraat worden,, dan denk ik bij mezelf, maak jij jezelf nou maar verder ongelukkig met je wrok en kinderspelletjes, ik ga door met mijn eigen leven, en mijn gelukkig zijn is mijn enige maar belangrijkste wraak.
  Dora: Dank je wel....Inderdaad, je eigen geluk is de beste remedie. Zelfs daar worden mensen dan weer jaloers op, nooit goed of het deugt niet, lap ik ook wel een beetje laars, jij niet?
• hettie35
  Horende doof
  en ziende blind,
  
  is vaak het allerbeste in onrecht!
  groetjes Hettie
  
  Dora: Dank je wel, ja ik maak er een afstudeerproject van,
  die drie apen op een rij op de schoorsteen...
  alleen dat zwijgen kan ik niet onder de knie krijgen , < : )))