Volg ons op facebook
|
< terug
Niets is wat het lijkt 3
De kwantum-fysica-machine van de hooggeleerde professor Conrad von Colditz begint als een bezetene te piepen, te biepen, bijna te gillen. Ik draai mij voorzichtig om en kan m'n ogen niet geloven. Er staat een gestalte, vaag weliswaar, maar ontegensprekelijk een gestalte. Is het een vogel, is het een vliegtuig, nee het is Mega Mindy. Sorry, 'k ben eventjes m'n tekst en de draad van 't verhaal kwijt. De machine geeft het op, reutelend alsof hij z'n laatste adem uitblaast. De professor heeft nu meer oog voor die blikken doos dan voor wat er zich voor z'n ogen afspeelt. Ga daar mee naar de oorlog hé?
Onze gewezen pater valt op z'n knieën, heft z'n dikke knuisten ten hemel en roept: " Vader, waarom hebt ge ons verlaten?" Da's een goeie vraag, waar we waarschijnlijk geen antwoord op zullen krijgen. Vroeger bad ik ook tot de Heer, meestal als het kalf al verdronken was en ik van geen hout pijlen meer wist te maken. Bij gebrek aan hout. Ik moet eerlijk toegeven dat de Heer mij één keer van antwoord gediend heeft. Hij liet de H.Geest, die altijd verkleed rondvliegt als een duif, pal op m'n hoofd schijten. Sedertdien hoed ik er mij voor om nog tot de Heer te bidden. Ik kan u verzekeren dat duivenkak geweldig in uw haar kan plakken…
Mathilde slaapt nog altijd, is zich van geen kwaad bewust, droomt nog altijd van mij, hoop ik toch. Geest of geen geest, ik besluit haar aan de geile blikken van iedereen hier aanwezig te onttrekken. Dus leg ik dekentje terug over haar mooie lichaam. Eventjes raak ik, geheel per ongeluk, haar peervormige borsten aan. Ze slaakt een diepe zucht, dat belooft voor de toekomst, denk ik spontaan. Even spontaan voel ik een beginnende erectie, maar da's voor later. Verdorie, dat lijf, die benen, dat mondje, 'k mag er niet aan denken. Ik ben hier voor andere zaken.
De geest heeft nu al z'n atomen bij elkaar gevoegd en staat ons aan te kijken met ogen als karbonkels. Vuurrood. Alsof hij recht uit de hel komt. Z'n benige handen wijzen naar Mathilde. Z'n ogen schieten vuur. Het kwijl loopt langs z'n kinnebak, hij verspreidt een geur van rotte eieren. Ik moet kokhalzen, bij het zien van de maden die uit z'n mond komen gekropen. Er bestaan duizenden geesten, sturen ze verdomme de goorste vent op ons af.
" Luister, beste stinkvriend, van Mathildeke blijf je met je pikkels af hé?" spreek ik onvervaard.
Mijn door God- en- iedereen verlaten pater begint als een waanzinnige Onze Vaders en Weesgegroetjes te bidden, achterstevoren. Veel effect heeft het niet. Volgens mij is die verschijning een analfabeet of beter gezegd een anaal-fabeet. Wat uit z'n achterste komt er evenveel stank als uit z'n mond.
" Kunt ge spreken? Zeg dan uw naam of behoort ge tot de zwijgende meerderheid?"vraag ik heel gevat.
Schijnbaar had ik dit niet mogen zeggen, want de pater vliegt met een luide knal tegen de machine van onze professor. Die plotseling terug met z'n beide voeten op de grond staat. De machine ligt nu in gruzelementen tegen de vlakte. R.I.P. denk ik. Gesneuveld voor de goeie zaak. De geest of wat het ook moge wezen richt z'n pijlen naar mij, z'n knokige handen willen me grijpen. Ik doe een pas opzij, hij grijpt als het ware in de lucht. Een spookmisgreep dus. 'k Moet hier serieus beginnen oppassen dat ik die verwaaide en verdwaalde klerelijer niet kwaad maak. Ik sta nu achter de matras waarop Mathilde ligt. Of beter gezegd lag. Iets houdt hem tegen, een onzichtbare barrière. Mathilde ligt niet meer op de matras, maar zweeft er enkele centimeters boven. Een beetje zoals in de Exorcist, een beetje veel naar m'n goesting. Als ze maar niet haar hoofd zo'n 360° draait, want dan zal m'n liefde rap en snel over zijn. Ik wil het bed niet delen met een vrouw die kan zien hoe ze haar eigen uitwerpselen er uitperst. Of die achterstevoren binnenkomt. Ik besluit om diene geestige geest een beetje te jennen, kwestie van een sociaal en weldoordacht gesprek op te bouwen…
©GoNo
feedback van andere lezers- manono
Ik begin Pavlov syndromen te vertonen. Bij de eerste zinnen schiet ik al in een lach.
Ik lees ook tussen de regels door.
Ben trouwens benieuwd hoe het Mathilde zal vergaan.
GoNo2: U bent een trouwe lezeres! En hij schoot in een lach... - Dora
Ja, het is wat, dat doet maar daar aan het spits gevonden, lekker.
Draai draai en straks deel je het bed met Rip de kikker.
GoNo2: Dankuwel! - hettie35
Heel fijn om te lezen,
groetjes Hettie
GoNo2: Vind ik ook! - tessy
graag gelezen
GoNo2: Dank u!
|
