Volg ons op facebook
|
< terug
Verloren Boekdelen
"Je mes was te bot, adem te kort, is alles zinloos nu. Angst regeert 't heelal en de verblauwde wereld," galmde het na en hij wist dat het waar was. Eigenwijs hield hij zijn ogen dicht. Duidelijk was wel dat hij in bed lag, de zeurende kleurloospijn, te lang op zijn rug liggen, trok vanuit de botten in het vlees van zijn lendenen. "Ik wil niet, ben niet klaar" kromklauwde hij gretig zijn zinnen om de wegvloeiende droom, die niet mocht vervluchtigen. Als altijd was hij daar gelukkig, op zijn gemak, omdat hier de antwoorden lagen. In Goud Opsnee. Op duizenden, bijna doorzichtige, flinterdunne, rijstpapieren pagina's. Ouderwets met de hand ingenaaid, de eeuwenoude leren omslag was versierd met een prachtige ingelegde sierrand. Alle waarheden waren er in beschreven over zijn ongrijpbare leven. Hij las er graag in, maar alleen wanneer hij dat zelf wilde. Nog voelde hij zich te relaxed om de grens naar de drukkende realiteit te overschrijden en in zijn hoofd zette hij zijn tweede dimensie open. Verbeten kanaliseerde hij zijn wil om zich terug te fantaseren. Het was van groot belang om te onthouden wat hij had geleerd, voor het boek dat hij nu schreef. Doch, wat hij ook deed, de droom kwam niet terug, op de lichtgrens tussen de dimensies herstelde zich de connectie niet meer met het verlossende antwoord van die nacht.
"De clou die ik zoek, ligt daar voor het grijpen," schreeuwde hij zonder geluid en werd kriegel, vloekte denkbeeldig. Dit verliezen, oplossen van grijpbare oplossingen, gebeurde de laatste tijd steeds vaker.
(Zodra ik mijn ogen open doe), wist hij, (is de verbinding definitief verbroken en zal ik, zoals zo vaak, binnen tien seconde zijn vergeten, wat het geluksgevoel heeft veroorzaakt.)
Hij liet zich nogmaals zakken, voelde nu wel het gat van de derde dimensie. Het waaide daar, rook naar open frisse vergezichten, klonk naar nieuw geluk en hij hoorde er kinderen vrolijk lachen. De tussenliggende werkelijkheid van de droombeelden, die hij moest overbruggen, bleef echter leeg. Teleurgesteld staakte hij zijn tijgersluipgang waaruit hij zich aan de rand van het gat had willen klemmen zodra het dichtbij genoeg was. Nee. ook nu zou het hem niet lukken en legde hij zich er bij neer. Vandaag was het weer mislukt. Hij stond op, draaide zich denkbeeldig om en stapte de realiteit in. Geërgerd opende hij zijn ogen.
Het duurde even voordat het tot hem doordrong, hij zich verbazen kon.
Bewolkte lucht zag hij, in plaats van het vergeelde plafond en er fladderde iets vreemds om zijn lijf. Het waaide kennelijk straf, rook ook absoluut niet naar slaap. Even dacht hij toch terug te zijn in zijn droom tot hij naar beneden keek.
Grauw stinkend kolkte groengrijs water in een gapende diepte en zijn bekkenbodem kneep meteen samen vanwege zijn nog steeds niet overwonnen hoogtevrees.
De wil om te springen stak door zijn buik en greep hem bij de strot, zoals altijd, wanneer de afstand met de aarde groter was dan vier meter.
Hij woeiwankelde gevaarlijk, voelde onder zijn tenen geen houvast. Paniek, de bekende algehele verstijving, sloeg onmiddellijk toe. Hij werd ijs en zijn hart ontplofte in zijn lijf, zwoegde gonzend door zijn oren. Met moeite kon hij zijn ogen losmaken van de diepte en hij trok zijn onwillige hoofd recht, draaide het star als een robot naar links en rechts, op zoek naar houvast in deze volkomen onverwachte werkelijkheid,
Op armlengte afstand was er niets om zich aan vast te klampen en hij hoorde hoe verkeer achter hem voorbij raasde. Een paar meter verderop was wel een oranje pijler, waar hij zijn armen omheen zou kunnen slaan. Hij wilde weten waar hij op stond, maar het water moest wazig blijven, zodat het hem niet kon lokken. Het gevaar van een doodsprong vanwege controleverlies mocht niet bestaan, dus focuste hij zijn ogen niet verder dan twee meter en keek schichtig naar beneden. De ijzeren grijsgroene reling was smal als een evenwichtsbalk en hij voelde hoe hij misselijk werd van angst. De duivel was er ook weer. Hij zag hem nooit maar was er wel altijd en de sater prikte hem treiterend in zijn rug, zodat hij toch als een bange lamstraal springen zou.
feedback van andere lezers- manono
Ik ben nieuwsgierig, Dora.
Er is toch een vervolg hé?
Dora: Ja, een vervolg, en dat wordt uiteindelijk, maar nee, net als jij, mondje dicht... - Hoeselaar
Zomaar aan een afgrond staan zou ik ook niet kunnen ik geloof dat ik dan de sch... kreeg
Willy
Dora: Dank je wel, morgen komt er meer. - tessy
Ga even door naar het vervolg
Dora: Dank je wel trouwe lezeres
|
