Volg ons op facebook
|
< terug
Verloren Boekdelen (2)
"Ik wil niet dood, vuile verrader" riep hij woordloos schor. Hij gilde krakend als een kraai, alsom zich even lelijkgroot te maken, de satan gelijk. Riepsneerde hij onmachtig, dat hij op moest krassen, afkraaien. Het fatale grinniken achter zijn rug zei hem echter dat het niet lukken zou, de oprukkende Hades weg te wensen. De wereld werd grijs en hij wist één naaldscherpe waarheid over zichzelf, die hij niet weten wilde, moest ontkennen.
Op goed geluk draaide hij zijn voeten voorzichtig naar links, zodat ze in de lengterichting op de reling stonden. Toen dat zonder ongelukken lukte kreeg hij iets meer rust. Zijn tenen hadden nu weer houvast en hij wist zich belachelijk. (Ik ben waanzindom, een wandkleed waarop ik in kruissteekjes sta geborduurd. Ton sur ton op een grijze achtergrond. De illustratie van een onbekende Egyptisch Koning in de grafkelders van Raoul Chamon.)
"Als een half ontwikkelde zwart-wit foto," vond hij er mompelend woorden voor.
Drie kostbare meters had hij te overbruggen om de allesomvattende redding te bemachtigen en wist het zeker, het zou hem lukken.(Vandaar kan ik rustig verkennen waar ik ben, beslissen hoe het verder moet.)
Totdat hij begreep dat zijn levensevenwicht af zou hangen van één voet. Onverbiddelijk sloeg het onvermogen toe. Hij mocht er niet aan toegeven, op één wankel been zou hij het nooit overleven. Zijn voeten zogen zich vast aan het ijzer, waarvan de kou door zijn voetzolen optrok. (Blootsvoets ben ik dus) Voorzichtig voelde hij met zijn handen aan de wapperende lappen om zijn lijf. De stof voelde aan als stugge scherpe jute. Het leek een te kort afgeknipte, halve tuniek en hij wist dat het een doodskleed was, maar niet het zijne. Zijn geslacht was nauwelijks bedekt door een dunne doek, die aanvoelde als vaak gewassen versleten zachte katoen. Het te lange sluike haar woei zonder bedekking vrij langs zijn hoofd en streelde die snijdende waarheid, die hij niet weten wilde. Hij sloeg met zijn hand langs zijn gelaat, probeerde die steekzoemende woorden, als een lastige wesp, weg te jagen.
"Jij hebt haar nodig, zo nodig. Je bent tot haar gedoemd."galmde het treiterfluimend in hem.
Zijn wezen waarschuwde vasthoudend, dat alles door elkaar liep, dat hij emotie en realiteit moest scheiden, dat hij het redden zou, dat hij wel alleen verder kon leven, daardoor het zuivere behouden kon. Hij wilde het best geloven, maar bleef verlamd vastgevroren aan die enge dunne stalen lijn.
Ineens herkende hij waar hij zich bevond, vond het niet eens interessant hoe hij daar gekomen was. Hij stond op de reling van de brug te ver, waar de oorlog verloren was. In zijn geboortestad waarover die film gemaakt was. Deze wetenschap gaf hem houvast, nu was tenminste één factor vertrouwd.
"Je moet je rechtervoet optillen, langs je linker schuiven en daarna één stap naar voren doen," fluisterde het kleine wezentje verleiderlijk in zijn hoofd, "daarna loop je vanzelf door en vind je de oplossing." Het was een helder stemmetje, 't kwam hem bekend voor. Ook dat vertrouwde hij niet voldoende want het grijs werd steeds meer een ondoordringbare drabbige taaie mist. Het weten, dat hij vastzat aan niet meer dan twaalf centimeter staal bleef als een concentratieblok staan in zijn opgejaagde geest, zette al het vrije denken gevangen.
"Ik moet rustig blijven, drie meter moet te overbruggen zijn," lispelde hij voor zich heen. Zijn stem was te klagerig, onzeker, met een vreemde onwrikbare kilte constateerde hij afstandelijk dat hij niet meer wist hoe zijn spieren werkten. Hoe hij slikken moest. Dat was het onwezenlijke teken. Hij werd overspoeld door het zwart van de doodsinkt. Verloren minverdoemd kwam het hem halen om de tol te betalen. Onomstotelijk wist hij wat hij had gedaan en dat het nooit en te nimmer terug te draaien was, goed te maken. Hij had zijn diepste ik verspeeld, had iets wezenlijks aan een droom verloren. Tranen, die al zestien jaar niet waren gekomen, stroomden vrijelijk over zijn wangen. Net op het moment dat hij dit zuivere verdriet voelde kreeg hij die venijnige por in zijn zij. Verbaasd merkte hij hoe hij met stijf dichtgeknepen ogen viel, zonder enige tegenstand te kunnen bieden. Dwars doorheen zijn gesloten oogleden keek hij die onpijlbare diepte in en wist dat het helende water was verdwenen, een immense gele vlakte kwam met een noodvaart op hem af. Hij zou te pletter slaan en bad schreeuwend om genade.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
Ik heb de indruk, Dora, dat dit geen kort verhaal is.
Hier zit heel veel in. Als je dit ooit uitgeeft moet er op de achterflap tioch iets staan om de lezer enigszins te oriënteren.
Ik zit een beetje en waarschijnlijk voorbarig op het spoor van iemand die door omstandigheden zichzelf niet is... gedreven wordt naar een sprong? Maar dat probeert te voorkomen. Verwarring alom!
Prachtig geschreven!
Dora: Dit is een tussenstuk, als een verloren boekdeel.
Morgen begrijp je waarvan en waarom. Hoop ik, denk ik? Of niet? - Hoeselaar
Je gaat ook de oculte kant op want alles wijst erop dat dit niet zomaar een niemendalletje wordt, ben benieuwd Dora
Willy
Dora: Ja ja, maar toch, occult? oeioei,
in onderstebovenwerelden...sluipen de zinnen door gangen, magie in alle kleuren, mooi en lelijk, zwart of wit....die niet zelf te sturen zijn.... - tessy
Je maakt me erg nieuwsgierig naar meer, maar ga eerst een nachte slapen alvorens verder te lezen :-)
Dora: Goed zo meis, zie je moergen weer, dank je wel voor je trouwe komen lezen...
|
