Volg ons op facebook
|
< terug
Verloren Boekdeel (slot)
Halverwege de val had hij al vrede met zijn dood.
Vernietigend was de flopfschmack toen hij ontplofte als overrijpe watermeloen op het harde woestijnzand.
"Jij ook altijd, verdorie, stomme aansteller, brallende jankzak, stommerd, je komt te laat!"
Klaarwakker keek hij met grote ogen in haar hypnotiserende gelaat. Doodsbang was hij soms voor haar, de harde vervloekingen. Die machtig turkooise killachende ogen intrigeerden hem nog steeds als in het begin. Ondanks dat er tegenwoordig een extra dimensie meesprak, ze steeds vaker hard flonkerden, als roosgeslepen diamant, die spiegels van hartstocht dirigeerden hem. Hij werd slaafs zodra die keiharde blik hem de grond in boorde. Als was hij een kleuter. Krulden en sensuweelden haar blonde haren nog immer verlokkend, nu trilden ze ook nog van wilderse woede. Ondanks zijn walgangst, die vanuit de droom nog meetrilde, had haar blondkronende haardos niets van haar onmetelijk schone aantrekkingskracht verloren. Verzengend hete bewondering besprong meteen zijn doodssprong, die daardoor naar de achtergrond verdween. Het leek wel aangeboren. Juist zijn hang naar warmte en haar liefde werd door angsten ingelepeld. Het was of zijn ongebreidelde opwinding altijd toenam, als zoetste klaverhoning die door romig zachte rijstepap moest worden geroerd. (Voor jou heb ik alles, mijn dood, lijf en geest over) Die vreselijk verlammende waarheid stond in bloedende Kapitalen in zijn hart gekerfd en hij accepteerde het. Zijn totale overgave was een fatalistisch vaststaand feit. Geruststellend haar overmacht, 't was immers gelijk aan onvoorwaardelijke liefde.
(Oh God, wat ruikt ze weer slompsheerlijk begeerlijk, ik wil, mag ik Lenie, ja? Alsjeblieft) Zo te zien, ze trok zich nijdig terug, was het nu niet het juiste moment. Hij mocht haar niet nemen om zichzelf in haar te troosten.
Het kwam de laatste tijd steeds vaker voor dat ze hem op koud vuur zette om haar zin door te drijven. Het leek een heksenspel waarbij ze hem keihard weigerde, hooghartig de toegang ontzegde tot helende genezing. Meestal gaf hij na een paar weken wel mee, dat kostte handen vol geld. Hij wist het wel, maar ach, wat was poen als deze vervoering, volledige betoverende liefde er tegenover stond?
Ineens wist hij het weer: de rechtszaak.
(Die vreselijke vertoning, waar mijn leven vanaf hangt, waar ze niet bij wil zijn. Die ze van me eist te voeren om mijn jeugdzonde van ons heden te schrapen. Als de rechten van het verleden hun bek niet houden, niet als buigzame wilgentakken in mijn richting meewillen, kan ik er mijn kind aan verliezen.)
Meteen stond kippenvel hoog op zijn rug en snel schoot hij in zijn kleren. Hij had gisteren al te lang onder de douche gestaan na de vreselijkste ruzie, die Magda Lena ooit over zijn zachte laksgevoeligheid had gevoerd.
"Zo kom je er nooit, halve zool, je moet doorpakken. Dat wijf heeft je in de tang, jij bent alleen maar bang!"
Hij verbood zichzelf er over na te denken, moest zijn hoofd koel houden, er hing veel te veel vanaf.
Om half elf moest hij 'acte de présens' geven, met opgeheven hoofd. Afhankelijk was hij van de welwillendheid van de rechter en zijn ex. Zelfzeker over zijn succes had zijn vrouw al een tafeltje gereserveerd om het vanavond bij driesterren DeLaLibrije te vieren. Het zou een lichtende omlijsting worden in de drieluik van haar gelijk, want zijn verleden werd er definitief mee uitgeluid, afgesloten, opgeruimd. Het voelde voor hem als het kolkende water uit zijn droom, omdat hij het zijn vrouw zo allemachtig graag naar de zin moest maken.
Hij zat een uur te vroeg op de houten bank in het park dat grensde aan het gerechtsgebouw en hij liet de laatste twee en half jaar de revue passeren.....als een laatste gebed, door de ter doodveroordeelde geeist voordat hij werd gehangen. In en in triest bekroop hem lijdzame eenzaamheid en hij doodsbang dat zijn ochtenddroom uit zou komen hield hij zich vast aan de aanleiding van dit proces.
(Ik groeide toen Magda Lena mij de baas maakte over onze gezinsboekhouding.
"Dat doet mijn vader, mijn moeder hoeft alleen haar hand maar op te houden en zo wil ik het ook."
Ik beloofde niet te mislukken, zo moeilijk kon het niet wezen. Mijn keizerlijke koningin Magda de Grote moest krijgen wat ze vroeg. Flexibel was ik, vlot en vrijgevig peuterde ik heel makkelijk die bij de handte doorlopende persoonlijke lening los. Het luxe leven was verdiend en voor de hand liggend, een hele verademing na die verstikkende onfrisse vlucht uit de tang van haaibaai Noor.
Na vier maanden begon het te knagen, wilde ik Maartje zien, mijn ouders vonden het ook veel te lang geleden dat ze haar zagen. Voor de lieve vrede wilde Leen mij één dag per maand delen en ik dacht dat ze later wel bij zou draaien, als de eerste verliefdheid was gezakt......
"Meer lever ik niet in voor die vermaledijde bastaard. Daar ligt de absolute grens van onbaatzuchtigheid. Jij draait zelf op voor de fouten uit je verleden. Ik heb daar niets mee te maken, dat knap je zelf maar op."
En ze zei dat ze zich op die dag, als was het een opoffering, wel vermaakte met vriendinnen. Zo logisch en natuurlijk toch? (Dat moet ik uiteraard wel betalen, want het is immers mijn schuld)
Het was mooi in de zon, Cock dacht wat.... wachtte wat, tijd zat.....
"Ik moet me vanwege dat blaag uit de voeten maken, en dus... "
(Het steekt me wel dat ze nu nog steeds zo rigide op haar strepen staat, me niet helpt, maar ik ben er zo trots op dat ik tolerant ben, 'k wil niets riskeren, ze zal wel mee gaan moederen als Maartje eenmaal spreekt. Toen dacht ik nog dat ik haar begreep, wat een dom rund was ik eigenlijk. Is het niet vreemd dat het haar steekt dat ik voor Maartje betaal? Ze ziet met lede ogen aan hoe mijn kind iedere maand een bedrag krijgt van onze bankrekening. Vraagt ze regelmatig waarom ik zo veel verkwist van ons geld. Vreemd. 't Is toch normaal dat ik betaal, zolang Maartje nog best van mij kan zijn? Ik kies voor Magda, al zijn we niet getrouwd. Is toch duidelijk? Waar is ze dan bang voor?)
"Dat geld is van mij, wil ik zelf kunnen gebruiken. Zo'n vetpot is het niet met jou. Noor hoeft ook geen geld voor een ander uit te geven, toch. " had ze beargumenteerd, het klonk verstandig, al wrikte het wel ergens......Ze is van goede wil, zegt ze en ik geloof haar, normaal toch?
"Ik zal je verwennen, dat kost geld", zei zijn liefste gisteren weer eens.
"Ik zie het als compliment aan jou, 't is mijn plicht, jou behagen, Cock, Ik moet er perfect representatief, de mooiste vrouw van het hele land, uit te zien. Zoals mijn moeder dat voor vader doet."
Cock zat op een stategische plaats, kon de ingang van het gerechtsgebouw alsmede de parkeerplaats geheel overzien. Hij had nog een kwartier en Noor was ook nog niet gearriveerd.
Ik ben trots als een pauw dat Leentje dat allemaal voor mij, lulletje lampenkatoen, over heeft, zichtte hij.
"Mijn meisje is ons oogappeltje, je moet goed voor haar zorgen anders krijg je met mij aan de stok." grapte schoonvader vaak en ik wil er mijn leven wel voor geven om die sterke wereldwijze man te behagen.
"Wie dan leeft, die dan zorgt," roept hij vaak. Mijn eigen vader heeft het zo anders gedaan, nooit één cent uitgegeven aan mijn burgertruttige afgetrokken moeder, met haar creatieve invallen. Macramé, emailleren, kralen rijgen. Ze mocht het, moest niet denken dat pa er iets aan mee betaalde. Ze moest haar idiote kinderlijk hobby's zelf maar bekostigen, erbij gaan werken. Echte interesse, zoals de ouders van Magda Lena voor elkaar hebben? Nee, altijd hing de dood van Raoul tussen de gemoederen. Als een donderwolk, op tafel naast de bami of de doperwten met worst, waar Raoul zo van gehouden had. Leentjes ouders weten meer van leven, ik moet gewoon beter voor mijn rechten vechten.
In de verte zag hij Noor met haar manke advocaat uit de auto stappen. Hij rechtte zijn rug en liep gemaakt zelfverzekerd op het grote gebouw af....Manke vent, denkt zeker dat ie het winnen kan? Het klonk als een marsmuziekje en hij stapte er makkelijk op weg, om het varkentje te wassen..
feedback van andere lezers- manono
Ik dacht dat het een nieuw verhaal was maar nu lees ik dat het een andere invalshoek is, die van Cock.
In het eerste deel had hij een nachtmerrie.
Heel graag gelezen, Dora.
Tikfoutje : Klaarwakker
Ik meen dat het 'acte de présence' is : acte (= daad) en 'présence' = aanwezigheid
Dora: Dit stuk zat nog niet in het boek ook, is er ineens, duveltje uit een doosje, tussen gesprongen...Ja, klopt, was er nog in aan het knoeiwroeten, gisterenavond las ik over dingen heen...(na een nachtje slapen zie ik het beter) Heb er weer uit weggehaald ook...maar ach, het blijft vaak nog groeien...net een schilderij... - tessy
Zeer graag gelezen Dora, je weet je erg goed in alle personages in te leven.
Dora: Dank je wel.
Weet je hoe dat komt? Als ik iets niet snap, er met de pet niet bij kan probeer ik me voor te stellen, fantaseren, hoe iemand het HEEL anders zou doen dan ik.....
|
