Volg ons op facebook
|
< terug
Zelfspot-logboek (1)
Misschien ligt het aan mij en is het toch niet zo algemeen geaccepteerd?
Zie ik dwars door de ellende onterecht de humor? Aan de reactie van sommigen af te meten is zelfspot een redelijk onbekend fenomeen. Ben ik soms gestoord en zo ja, heeft die storing dan een naam?
Zelfspot is formidabel opluchtend als het leven (dus ik) de idiootste omloopjes met me neemt.
(Zou ik alles echt zwaar op de hand wegen, is het op de keper beschouwd namelijk een te triest tranendal, een te gek voor woorden mislukking, maar ik weiger mijn leven en mij daardoor te laten onderschoffelen.)
Er is maar één goede remedie; humor, relativerend lachen. Het leven is te mooi, niet bedoeld om aan één stuk onder in de put rond te lummelen, af te wachten tot iemand je eruit sleurt maakt ook afhankelijk.
Alleen ik kan/moet mij gelukkig maken, als er zich verder geen vrijwilligers aandienen.
Zit ik de slaplachsalvo uit te vieren (vers Alldaysje tussen mijn benen) kijkt men soms of het busje voor de inrichting al is besteld. Ziet er de lol niet van in. Best een afknapper is dat, maar zelfs dat levert dan nog lachwekkende taferelen op. Denkt men dat ik hen uit lach. (Heb ik het dan over jou? Ik sta toch echt zelf zo idioot voor paal? Waarom lach je niet om mijn "domheden? Wat is er eng aan?)
Zelfkennis is uiteraard wel handig, een beetje eerlijkheid tegenover jezelf doet wonderen. Ik word namelijk wel eens, in mijn ongebreidelde passie en levenslust, ingehaald door een piepklein vergeten feitje. Iets dat een ander beslist niet over het hoofd zou zien. (Nou ja, En? Iemand die lang wikt en weegt, verzint wat er allemaal fout zou kunnen gaan (wellicht daarom niets probeert) overkomt zoiets natuurlijk niet. Heeft die persoon een lolliger leven? Lachen zij ook als er iets fout uitpakt? Om zichzelf? Of alleen als het een ander overkomt? Volgens mij kleeft daar een leedvermaak kluchtje aan.)
Ik kan er nog van schuddebuiken en het is nu toch alweer zo'n veertien jaar geleden.
Na loeimoeilijke jaren, vader en moeder tegelijk wezen, had ik niets met het zieligzwoele lege nestsyndroom. Eigenlijk had ik, niet verder vertellen, eerlijk gezegd juist last van het tegendeel.
(Komaan zeg, ik zie het toch aankomen dat ik straks alleen zit? Poehee, ik ben blij als die driedubbele taak er zo onderhand op zit) Ik liet me ook niet melancholisch leegzuigen om de idealen die niet uitgekomen waren. (Zinloos deprimerend om jezelf alle vervlogen dromen onder de neus te wrijven, in sneu blijven neuzelzwelgen. Met je bek dichtgeschroefd je lot als pispaal accepteren, niet zeuren. Blij zijn met wat er wel aardig is en wachten tot de tijd rijp is. Ik deed het noodgedwongen al jaren zo, 't was onderhand een tweede natuur geworden.)
UITpakken zou ik, als de moederzorgverantwoording over was, ja dan, vrij en blij. Oh zo… Genieten van aardig sociaal gelijkwaardige leven, met vrolijke mensen, was mijn doel.
Ik was al bijna jarig. Liever bij deze mijlpaal ook geen bloemen aan huis want die oersterke (niet kapot te krijgen) gigantische bossen grafchrysanten (oktober hè ) haatte ik mijn hele leven al als de pest. Was ik weg van dat servies bij Blokker, groen en blauw randje, negenpersoons. Die luxe gunde ik mezelf wel als beloning. Dus vroeg ik iedereen, drieëndertig stuks levenslustige gasten, een bijdragen in het eigenhandiggemaakte schooierdoosje met gleuf te doen. Een collectie dus. Ieder zou bijdragen aan mijn toekomstige geluk. Prachtoplossing: men weet voor zichzelf hoeveel het goede doel hem/haar waard is, dat kun je in de kerk ook niet altijd zeggen. Voor alle partijen de florisantste oplossing. Supersoepel bereidde ik, naast de gewone beslommeringen, alles voor, wat dat jaar aardig wat werk vergde. Misschien dat het daarom in mijn gedachte geen rol speelde?
Het servies had ik al gekocht, stond breedbordig uitgestald mooi te wezen op de twee kadoojentafels in het atelier, waar het feest met koffie en gebak begon. Ieder trok loodjes, zodat niemand kon lijmklitten in groepjes en men ook op zou trekken met mensen die ze niet kenden. Ik had vijfendertig opspeldstickers geponst, zodat iedereen zich als groep zou herkennen. Er waren de trompetters, trommels en violen. Oranje feestmutsbatches en de klarinetters. De leider kreeg het opgavenboekje met volnummer mee (niemand zou elkaar voor de voeten lopen) waarin hij/zij de score moest noteren. Aan het eind was er, om de competitie enig cachet te geven, een prijsje voor de lol. De feestmutsen begonnen beneden in het atelier als eerste aan de puzzel- en cryptogramronde terwijl de rest van de meute enthousiast de trap naar mijn bovenwoning beklom. Het "deel-mijn-vrijheidsfeest" was gepland over alle drie de verdiepingen van het huis, overal kon men iets anders doen. Op zolder luchtbuksschieten in de roos, in de keuken was de sjoelwedstrijd. Chineesfondue stond in de woonkamer, leuk met luxe lakstokjes. Voor het leerzame genot leverde ik er namelijk geen vorken bij. Wat een lol hadden wij. Grandioos gezellig werd het een onvergetelijk succes met dansen na en ik was best trots dit toch maar gladjes geregeld te hebben, de gasten trouwens ook.
De volgende dag, alle troep aan de kant, stond ik zuchtend in het atelier te glimmen van genoegen. Een slag in de rondte fantaseerde ik vast over hoeveel en vaak, met wie en wanneer ik etentjes zou organiekoken……Het zoveeldeligegeluk moest nu voorzichtig naar de keuken boven worden gedragen, ik wilde natuurlijk niet meteen met een berg scherven onderaan de trap belanden.
Toen ik met de eerste lading boven in de keuken stond kwam het eindelijk aan.
Kromgelegen heb ik mij een verkrampte buik gelachen of Toon Hermans exclusief voor mij een privévoorstelling gaf. Het hield niet op, dat rijgen met de associatiekralen, rare lolwoorden in mijn hoofd. Iedere keer als ik naar die stapel keek, begon de slappe lach opnieuw....
(Ik ruk natuurlijk toch voor mezelf de gepokmazelde doordeweekse borden uit de kast ) Oeioeiloei.
(En beneden staan notabene ook nog negen platte, diepe, dessert, hihi, dat zijn wel veel borden voor mijn kop) Hohaha...Plus drie sauskommen en schalen. Het was werkelijk een gigantische mop, oehoehahah. ....
(En wat te zeggen van het, compleet voor negen man ontbijt-ensemble, ohneehihee, en al die kop-en-schoteltjes, gebaksgebeuren en pot voor de thee.)
Glashelder staat het nog voor mijn geest, dat toefje op de taart van het zo beestachtig goedgelukte feest. (Alleen mij kan dit overkomen, niemand is zo gek als ikhikhikhahahi) dus moest mijn hartsvriendin komen.
"Iris, oh nee, je gelooft het niet, hihaha. Oh meid, dat heb ik weer. Moet je horen hahahihi, wat een rundvlees ben ik toch. Het servies kan helemaal niet naar boven. Hihihahaha" Ze keek prachtig, wat was er dan nu mis?
"Ga je zo dadelijk met me mee hahahihi?"
"Waarheen, hoezo, waarvoor?"
"Naar hahahi de goedkope treurniet zeurtoch meuheuhahaheu beuheu, Hahahahah, oh nee, hihihahahihi"
Ze wachtte geduldig. Waar kwam ik nou toch in s' hemelsnaam niet meer zo van bij,.Oef, de Alldaysjes vlogen er met een noodgang doorheen, als arme warme koekjes van eigen deeg.
"Ik kan het niet, hiha,moehoet er eerheerst een kast voor kopen om het in te zetten. HAHAGagaga HAHa"
Zij rolde toen ook gierend van de bank. Wie is er nou zo gek een collecte te houden voor zo'n vracht borden en niet te bedenken dat er dan ook iets moet zijn om het in kwijt te kunnen, hahahah . Jahajaai, ik dus...
Het hele pak inlegskes was aan het eind van de dag leeg.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Levenswijsheid begint daar waar men met zichzelf en zijn leven door een humoristische kijk daarop lachen kan. Onderkennen dat men ook maar een mens is en geen ijzer met handen breken kan
Mooi en zeker vlot vol zelfspot geschreven, bravo!!
Willy
Dora: Dank je Willy
Ik denk wel dat je makkelijker om je eigen fratsen kunt lachen
indien je voldoende gevoel van eigenwaarde hebt
en het maakt het levensgeluk
incluis soms je falen een stuk
lichter. - MarieChristine
En ik maar denken dat er in het 'schooierdoosje' te weinig zat om je servies mee te betalen... Verrassend en hilarisch.
Dora: Ja, dank je wel...wat een oen he, jan ik wezen,< : )) - Magdalena
'Met je bek dichtgeschroefd je lot als pispaal accepteren..' meisje wat een sublieme plastische taal!
Wat een subliem verhaal!! :):):)
Dora: Dank je wel, ik begin er helemaal van te bloezen... zulke complimentenik heb og meer van die blunders achter de hand. Lachen... - manono
Weer prachtig geschreven, Dora. Wat een scherpe analyse!
Dora: Dank je, ben van plan er een paar van aan te dragen, ha ha, - silvia
weer graag gelezen Dora, en ik denk dat je gelijk hebt : weinig mensen zijn in staat tot zelfspot, en dat is best jammer, het maakt het leven een pak draaglijker.
Dora: Volgens mij is het een kwestie van zelfkennis in combie met een gevoel van eigenwaarde, (weet zoals alle anderen te zijn, falen kunt, dingen anders doen zonder meer of minder te zijn. Geen vergelijkingen willen maken) - tessy
Haha hoe herkenbaar, ik ben ook een blunderspecialist, of ik zeg steevast iets totaal ongepast op het meest verkeerde moment.
Heerlijk genoten van je uiteenzetting Dora
Dora: Leuk, gezellig dank je wel, zullen we een clubje beginnen? Morgen praat ik de duivel de hel uit...moet je zien hoe we de handen nog eens in elkaar kunnen slaan....
|
