|
< terug
Het geheim van het verdwenen kruis 10
10
"hoe kon het dan dat ik gisteravond toen ik naar het dorp liep, ik met mijn brandende fakkel aan de viersprong kwam en het kruis dat wij daar samen voor twee jaar hadden geplaatst opeens niet meer daar was". "op de terugweg toen jullie me aan het zoeken waren, was ik opnieuw langs die eik gelopen, en nog steeds was het kruis weg. Het was ook op die plaats waar ik dat vreselijke krijsend lachen hoorde. Ik ben toen tot tegen de eik aan gelopen en heb daar al tastend en zoekend langs de stam zo naar beneden tot op de grond gezocht maar geen kruis gevonden. Het was ook daar dat ik die vreselijke lach vlak achter me hoorde, gelukkig dat jullie juist op dat moment om de hoek aan kwamen gelopen".
"Ge weet dat ik voor niemand en zelfs niet voor den duivel bang heb, maar daar gingen bij mij toch de nekharen helemaal rechtop staan, en mijn knieën bibberden als van de kou".
"Weet ge wat , kwam Perke en Berta tussenbeide, we gaan nu het al licht is naar het kruispunt en dan zullen we zien of dat wat gij daar vertelt ook echt gebeurt is. Wie zou het in zijn hoofd halen en dat kruis dat de pastoor nog zelf gezegend had hier weg te halen, en trouwens ge weet wat de pastoor gezegd heeft, hé, dat alles wat met wijwater besprenkeld werd niet meer aangeraakt mag worden op straffe van een zwerende vinger". Berta sloeg meteen een kruis over haar boezem, en spuugde over haar schouders om alle onheil van zich af te weren.
De twee vrouwen met hun mannen gingen gezamenlijk op zoek naar het verdwenen kruis, niet zonder eerst de kinderen te waarschuwen dat ze die bosaardbeitjes niet zo mochten eten maar dat ze moesten wachten tot dat mamma terug zou zijn om ze dan ook eerlijk te verdelen.
Op het kruispunt aangekomen stonden allen vol ongeloof naar de eikenstam te kijken en zochten de plaats waar ze het kruis ooit hadden bevestigd.
Zelfs de nagel waarmee het kleinood mee werd vast geklonken was verdwenen. Ongelofelijk riepen alle vier tegelijk en ze sloegen gezamenlijk een kruisteken. Enkele baden zelfs een schietgebedje waarbij ze hun ogen ten hemel richtten. Het was einde mei maar het voelde alsof het vriezen ging.
"We gaan elke struik en elke steen ondersteboven keren en stoppen niet vooraleer we ons kruis weer gevonden hebben".
"Ik ga met Maria verder naar de twee kruizen toe en vandaar doen we de overkant en dan gaan we langs de leem putten tot bij de …. Verder kwam hij niet omdat Bertram en Berta zeiden;"wij gaan terug onze straat in totdat we aan den Heibrick komen, en vandaaruit keren we terug om, om dan terug naar jullie te lopen. Het oudste van Berta was haar moeder stiekum gevolgd toen deze de wilde aardbeien aan het zoeken ging. Het meisje had zich zo goed verstopt dat mamma haar niet betrappen kon. Hildeke had in haar ijver om zoveel mogelijke aardbeitjes in haar buikje te krijgen niet bemerkt dat mama al lang weer weg was. Op deze plek was ze nog nooit geweest. Papa had haar ook altijd gewaarschuwd om nooit naar deze plek te gaan, omdat je daar niet doorkomen kon vanwege de ondoordringbare bramenbossen die in deze buurt stonden.
feedback van andere lezers- hettie35
Ik sluit mij gelemaal aan bij GoNo, je schrijft een prima opgezet verhaal.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Dank je wel Hettie, ik had dit gevoel om te schrijven al veel eerder maar verdrukte dat omdat ik er geen brood in zag, nu trouwens ook nog niet.
Willy - Dora
Oeps Hildeke verdwaald...... ook dat nog,
("Ge weet dat voor niemand) Mist mischien ik?
omdat Bertram en Berta zeiden) "wij gaan terug (naar) onze straat totdat= die zin loopt niet denderend, weet er mist iets....
Hoeselaar: Heb alles nog eens doorgenomen en verbeterd, ben dan ook blij dat je me hielp bij het opsporen van mijn fouten
Willy - manono
Ik heb de zelfde opmerkingen als Dora. Nog eens nalezen misschien?
Ik vind het zo spannend dat ik er zelf bij zou willen zijn. Ik zou al mee willen gaan zoeken, of in een hinderlaag gaan liggen.
Hoeselaar: Dat is daar nog altijd een warboel daarom komen daar ook geen mensen naar toe
Willy - GoNo2
Die paar kleine foutjes doen geen afbreuk aan 't verhaal!
Hoeselaar: dank je wel, deze uitspraak geeft weer moed
Willy - Magdalena
Aha!! We naderen de titel en... (hoop, hoop) de oplossing van het zinderende mysterie?
Hoeselaar: Nee nog niet, dat zou een beetje te snel zijn
Willy
|
