Volg ons op facebook
|
< terug
Mijn Drionidias
Soms zou ik wel eens hartgrondig gemeen, onuitstaanbaar willen wezen, verdorven tot op het bot, precies het wijf zijn waar sommigen mij voor aanzien of van verdenken. Ik schijn in hun ogen een verwoestende kracht, monsterlijk samengebrutseld wezen. (Schijn bedriegt, in schijnveiligheid leeft geen macht.) Men reageert af en toe op mij alof ik iets ben dat op bedorven schimmels groeit. Een heks, geboren uit het spel der moerasverlangens en zwarte hellebeesten, als was ik een smeltkroes waarin negatieve machten samenkoken. Iets dat het midden houdt tussen de opperdemonendraak en het aardse stinkdier, met zo daar en hier ook nog een lichte toets van een niet nader te definiëren afzichtelijkheid. Ik heb kennelijk ook vreemde slappe stekels. Niet zomaar als bij een cactus, nee. Dodelijk giftig schijnen die dingen te zijn. Gelukkig herken ik mezelf daar niet in, maar wellicht heb ik last van een klassieke vorm van ontkenning volgens de regels die deze mensen hanteren?
Als ik dergelijke verdachtmakingen hoor, proef, zie of detecteer uit toch echt gebeurde bewijsbare realiteiten en vaststaande feiten, gaat mijn fantasie wel eens aan de haal. Het roept mijn creativiteit op en in mijn hersens draaien de chemische processen dan op volle toeren. Dat komt omdat ik er al lang bekend mee ben. Vanaf mijn geboorte al of tenminste vanaf negen maanden daarna, een jaar misschien...
Het is, naar de gangbare goegemeentenormen, wel een beetje onaangepast, maar ik heb er veel plezier van ondervonden gedurende mijn hele leven. Dat uit mezelf stappen en in het wilde weg fantaseren bracht me op nieuwe aardgedachten en oude wijsheden, die ik al ken van de tijd voor de Piramides. Dan stap ik weg van de harde oordelen die mensen hebben. Heerlijk, veilige drijfbaarheid van mijn eigen warme wereld. Er zijn niet veel mensen die dat tegenwoordig nog doen, of kunnen, maar het is een verademing en ik heb mijn lievelingsplekjes.
Plots stap ik uit mijn eigen vertrouwde buitenwereld-ik en hup, daar zit ik ineens.
Boven op een stinkende vuilnisbelt, waar ik me fantaseer hoe het er bij anderen van binnen uit moet zien, wat er bij hen uit zal zijn, want waarom doen en denken ze zulke smerige dingen van mij? (Dan moet het bij hen, daar in de diepte, toch een misduistere gifgruizige grot wezen waar enge beesten wonen. Wraakzuchtige, nog niet bestaande Alteregontrassen of zo, die hun tijd ver vooruit zijn en wiens taak het is om hun innerlijk weten weg te vreten. Mensen die vanbinnen zover zijn leeggevreten door die Altersegodraken, dat ze geen houvast meer hebben aan hun eigen zieleaangeborenheden. Is het daardoor dat ze niet meer voelen wat fijn en veilig voelt, hoe liefde strelen kan en een aardig woord warmte brengt als het ijskoud is vanbinnen? Zien ze vast ook niet, dat ze de ander beschuldigen van dingen waar ze zelf mee worstelen. Wat een uitputtingsslag moet dat zijn, vechten tegen je eigen hellevuur, de monsters van angsten ontstaan in de tijd dat je afhankelijk was...)
Lang duren zulke diepe overdenkingen echter niet, want meestal staat er al binnen een paar minuten een prachtige welgebouwde man naast me, die ook over al die vuilnis heen is komen klimmen. Hij gaat dan naast me zitten en ik mag in zijn sterke veelkleurige aura, me warmen aan zijn kracht en zuiverheid. Hij is mooi gebouwd en straalt een heerlijk rust uit, kijkt met me mee, over de velden. Het hangt van het seizoen af of de vergezichten beneden geel, groen, bruin of veelkleurig zijn. Vaak hangt er in den beginne een vredige mist om ons heen, maar die vervaagt al iets zodra die prachtige man zijn arm om mijn schouder legt. We communiceren altijd zonder woorden:
"Meisje, tob niet, ze weten niet wat ze doen."
"Liefste Drionidias, waarom zien ze mij niet, 'k ben een open boek, verberg niets, heb geen kwade bedoelingen."
"Omdat ze dat niet hebben geleerd, meisje. Zij zijn nooit bekend gemaakt met de wet van aardig."
"De wet van aardig? Bedoel je, lieve Drio, de wet van de tien geboden?" Dan lacht de man zijn zuivere lach, die zijn schitterend, met opzichtige diamanten bezette spijkerpak, doet flonkeren, waardoor alle ons omringende natte dauw snel verdampt. Zelfs mijn tranen drogen.
"Kind, de tien geboden zijn een eeuw geleden al uit de gratie geraakt. We hebben veel simpelere wetten in moeten stellen. Zelfs dat kunnen die Alteregontrassen in hun ziel niet bijbenen, ze blijven het innerlijk van die mensen leegknagen. Het is namelijk uit het systeem van die Alters weggeëvolueerd. Er zijn inmiddels zelfs al mensen die zijn overgenomen door serpenten wiens ouders enkel mishandeling kenden. Van aardig zijn, zorgzaam en troost, zagen ze het nut niet in. Je mag het ze niet kwalijk nemen, hun kinderen weten niet beter." Dan word ik ook weer rustiger, want die woorden (zij weten niet beter) ken ik. Op zo'n moment is die afgekloven bijbel even iets minder onbegrijpelijk en Drionidias neemt me bij de hand, we lopen samen de stinkende afvalberg af en gaan door de velden. Het hangt van het seizoen af of het naar bloemen, koren, aarde of gras ruikt maar mijn hart danst weer met de vlinders mee. Drionidias vervaagt ook zodra ik mijn fantasie in de kast zet.
feedback van andere lezers- manono
Je neemt toch ook veel dingen in je op...
Prachtig! Wauw! Inhoud! Evenwichtigheid in het beschrevene...
Verlies Drionidias niet uit het oog. Dat soort mannen geven het nooit op. Ik heb er twee : Morton, die is al een beetje op pensioen, en Heany, natuurlijk, maar die staat ook al een beetje in de schaduw door weer een andere die nog geen naam heeft. 't Wordt wat moeilijk want er is er ene van vlees en bloed... en na tien jaar geeft die het niet op. Zo zie je maar, Dora. Polygamisme is in de lift, ook voor vrouwen!
Ik ken die tekens voor smileys niet dus zet ik er veiligheidshalve bij 'literaire knipoog'.
Dora: Dank je wel weer Mo Nanna.
Ken jij dat boekske: Ik ben Oké, jij bent Oké? Heel erg verhelderend en toch ook al meer dan 35 jaar oud... - Hoeselaar
Jouw zelfbeeld brengt me in verwarring, maar je weet je te handhaven zonder zelfbedrog. Men zou moeten kunnen maar dat lukt niet vanwege onze opgelegde zelfdicipline
Willy
Dora: Zie je dit als mijn zelfbeeld? Goh, zo had ik het zelf nog niet bekeken.
Zelfdiscipline Willy? Niet meer mediteren is mezelf mijn innerlijk ontnemen/ontkennen. - tessy
Moest jij eens hartgrondig, gemeen en onuitstaanbaar wezen, zou je met jezelf niet kunnen leven.
Ik denk dat mensen te weinig beseffen wat ze anderen aandoen, dat ze het werkelijk niet bevatten, denken dat hun gedrag normaal is, dat het zo hoort ..enfin ik kan hier veel schrijven, maar ik ga eerst nog eens herlezen...
Dora: Dank je voor je mooie feedback Tessy, het klopt, iki zou me rot schamen en mezelf nooit meer rect in de ogen durven kijken.... - silvia
weer sterk geschreven Dora !
Dora: Dank je wel. - Magdalena
O ik heb hiervan genoten!!
Ik ken dat: als je met een grote glimlach en in alle onschuld dingen doet en geeft en dan... word je verdacht van de ergste gemeenste dingen. Grinnik.
Ken je die uitsprzaak? Je ziet de wereld zoals je zelf bent.
Ik heb leren... afscheid nemen :):):).
EN.... ik ben minstens 3 keer echt ronduit door en door gemeen geweest. Meisje, dat deed zo'n DEUGD. Eerst bepalen of je die persoon echt nooit of nooit meer wilt in je leven binnen laten en dan... TRAP, STAMP, BIJT, bijtend venijn.
My dear, ik had geen greintje spijt en die spijt is nooit gekomen. Straf ook niet.
Dora: Oh ja, ik wilde maar dat ik dat ooit eens kon, TRAP, STAMP, BIJT, bijtend venijn. Ik ben gewoon niet tot zo iets in staat....Ik kan nog geen baksteen bij iemand door het raam gooien als hij me mijn onderdak afpakt, terwijl ik niets met moederthereza heb. Karma,... maar daarover later maar meer...
Ik doe het venijn nu maar op de creatieve toerlamoer. Morgen zit ik met mijn liefste op de hei...een kudde schapen te observeren.. - GoNo2
Wat schuilt er diep van binnen?
Dora: MOrgen meer, dank je GoNo.... op de hei kneuteren wij...
|
