naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het tribunaal (3)

door Dora

Magda Lena ligt nu vastgeketend, precies zoals zij haar man en vader vastpinde aan haar vrouwelijkheid. De halve arena loert en weet; ze kan zich niet meer maagdelijk voordoen. Holle geilheid ligt weerloos te kijk, de zuigend kloppende bloeddoorlopen mond waarmee ze hem behekste en overheerste, heeft de toverkracht verloren. De slagkracht waarvoor hij klakkeloos wellustig naar haar pijpen danste, die ons gezin zo gehaaid naar de ondergang regisseerde, is uit de vermagerde lippen van haar geslacht gevloeid. De donkere spelonk die, na de geboorte van haar kinderen bij haar ook onappetijtelijk slapsleurt, ligt kil te kijk. Laf kijkt haar man ervan weg, probeert te vluchten. Ik lach om zijn nog altijd aanwezige ziellaffe gemakzuchtige vluchtwegen, die ze hem nooit hielp overwinnen. Een onzekere vrouw ondermijnt niet vrijwillig haar moeizaam verkregen macht. Ontkennen? Zoals hij vroeger deed? De hem toewezen soldaat zweept hem naar zijn plaats. Hij moet de hele eredienst ondergaan tot het loflied klinkt, het doordringt tot in de stinkende etterende holtes van zijn ziel, wat hij verkwanselde voor zielig egoïsme en zielloos zelfbedrog.
Het slavenkoor heeft zich voor de uitgang opgesteld en het trommelen begint. Eerst zacht opdat het publiek zal zwijgen, maar al snel wordt het luider. Een hogepriester in volledig offertenue, purperen tuniek en gouddraad geborduurde stola, draagt de lange ebbenhouten lans met gouden speerpunt door de piste. Het is dezelfde waarmee mijn man ooit in één goedgerichte steek mijn hart doorboorde. Daarna verstopte hij me tussen een stapel krijgsdoden opdat niemand merkte dat hij mij had vermoord. Hijzelf herkent zijn wapen ook onmiddellijk en laat zijn hoofd hangen. Niet uit berouw of schaamte, maar opdat niemand zijn doodsangst zal lezen.
De priester wordt gevolgd door twee uit de groep van mijn jongste dienaren, één met houten schaal waarop een natuurspons en albasten honingpot, de ander draagt een waskom plus linnen droogdoek. Als iedereen rond mijn troon is verzameld bereikt het tromgeroffel een majestueus hoogtepunt waarna de stilte zindert. Een beroemd zangduo start na de laatste drumslag het Melisum Decoratum, begeleid door de vijftig zangers bij de uitgang.
Nu moet ik het vreemde ritueel voltrekken. Nimmer is het me uitgelegd, ik weet het uit onuitgesproken overlevering. Het volk wordt bespeeld door de zon, die flitst in de duizend maal vermenigvuldigde duizend en één spiegelsplinterreflecties. 20 000 verhitte gezichten in oliekleuren , kijken verslagen zwijgend toe. Als het Melisum Decorum is uitgezongen neem ik de spons, doop hem lang in de honing waarna ik hem, verzadigd van de rijke waldhoning, aan de speerpunt steek. waarna ik mijn handen was. De priester zingzegt Latijnse gebeden om het wapen te zegenen. Ik haal drie maal diep adem, ik ben misselijk, een weg terug is er niet.
Langzaam verlaat ik het podium, gevolgd door de jonge lansdrager in lendendoek, een zoet honingspoor nalatend in het maagdelijk witte zand totaan Magda's slappe lijf, uit de luidsprekers klinkt de zware stem:
"Magda, vanaf heden zult gij Krotum heten, gij hebt de eretitel moeder verspeeld. Uw gemeenmond wordt gesloten omdat gij de zuivere liefde tussen man en vrouw hebt bezoedeld. Uw wellust zal verschrompelen aangezien ge het mooiste liefdesmiddel dat het universum de mensheid gaf, hebt misbruikt. Gij hebt uw seksgenoten daardoor een slechte naam bezorgd, te schande gemaakt."
De euforie van het publiek ontploft als ik het symbool van haar verraad, in haar schaamte steek. In naam van alle verraden vrouwen, liefdevolle moeders, rollen de gemeenste veroordelingen en vergezochte leugens als vanzelf over mijn tong. Met de stem die alleen in paniek en volkomen machteloosheid uit mijn keel kromt spuw ik mijn persoonlijk haat in haar gelaat en het bevrijdt mijn liefdevolle moederhart. Oog om oog, tand om tand, leef ik door mijn schaamte heen, besef het ineens: Ik betaalde nimmer iemand met gelijke munt terug, liep weg, sloot me voor hun verraad af en liet hen begaan. Het opgezweepte publiek leeft zich ongeremd uit in woest geloeide oordelen. Als was het ingestudeerd smelten spreekkoren spontaan samen. In een rollende golf ontstaat de vierstemmig gescandeerde scheldaubade en dan eindelijk, breekt.mijn ex Zijn hart scheurt open op de maat van de hete verwijten. Dertien rafelige wonden, één voor iedere verjaardagskaart, die zijn verschopte kind van hem ontving. Voor elke keer dat hij haar daarmee stak, onder de neus wreef dat ze haar broer en zus nooit bezoeken mocht. Eindelijk barst hij in huilen uit. Zoals hij nooit deed, ook niet toen zijn broertje stierf.
Heet als kokend pek, verkleven zijn tranen in het borsthaar en stollen daar. Het worden briljant geslepen kristallen. Hij zal daarna nooit kleding kunnen dragen zonder zichzelf te verwonden. Ondertussen breek ik met het laagfrequentie klankcarillon, dat de krijgers bij de spijkerbank hebben geplaatst, alle botten in hun beider weke geweten. De brokkelige staketsels van hebzuchtige intriges steken als speren, één voor één, door het vel omheen hun verknipte herinneringen.
(wordt vervolgd)

feedback van andere lezers

• manono
  Dit is en echte afrekening. Zo zou het plaatsgevonden hebben in vroegere tijden.
  Eigenlijk zou je gemakkelijk fantasie of historische genres aankunnen. Welke eigenlijk niet?
  
  - uit de magere lippen... (haar weglaten)
  -toeGEwezen?
  - en laat zijn hoofd hangen ('hij' weglaten)
  
  Nu ben ik erg benieuwd naar het vervolg, hoe ga je eindigen?
  Dora: Dank je, ik bekijk meteen de hij en haar die ik weg ga laten.
• Magdalena
  Knappe afrekening en heel intens
  maar wel idem: tot de helft herleiden en bij iedere zin wikken en wegen of die nodig is zou m.i. de kracht verhogen.
  
  mmmmmm ik zou dit graag als blad papier in mijn hand houden en een rode bic hanteren... er staan echt zinnen die je helemaal kunt weglaten zonder iets te wijzigen aan de inhoud of intensiteit
  
  wel schitterend materiaal
  
  Dora: Dank je wel
  Graag kopier en haal er uit wat je weg kan en stuur me per mail,
  dan kan ik het aan den lijve ondervinden, kijken hoe het voelt en wat je dan weg zou halen...Lijkt me geen raar idee...
• tessy
  Ik hoed me ervoor om ooit tegen jou kar te rijden :-)
  
  Wel boeiend hoe je de wraakgevoelens een plaats geeft, ik hoop dat het schrijven van dit verhaal je ergens op zal luchten.
  Dora: Dank je Tessy..
  Ach, opluchten is niet de reden van dit schrijven, het ligt allemaal veel te ver weg..(anders had ik het niet gekund trouwens, zo te schrijven).