|
< terug
Dag mam
Omgeven door lucide nevels lag het er: mijn einde. Voorbijgangers hadden er geen oog naar, ontweken het ongeïnteresseerd. Even twijfelde ik - valse hoop? - over de echtheid ervan. Misschien een luchtspiegeling? Wervelende deeltjes die een schijndood ensceneerden?
Een zachte gloed van herinneringen maakte me duidelijk dat er geen ontkomen aan was. De geur van warme wafels, die moeder slechts op tweede kerstdag bakte, bleef plakken tegen mijn gehemelte. De zwarte had ik het liefst. Mam tikte me op de vingers wanneer deze er naar graaiden. 'Krijg je buikpijn van!'
Later beweerde men dat je er behalve buikpijn ook kanker van kreeg. Kreeftenleed, door opkroppen aangetaste cellen, zou mij bespaard blijven. Voor mij geen populair einde. Was nooit een meeloper geweest.
De grote markt was gevuld met klikken en klakken van hoge hakken en fluisterende sportschoenen. Gelaten naderde ik mijn einde. Een jonge knul op een skateboard ontweek het maar net. 'Kijk toch uit!' riep ik. Het was alleen voor mij, zijn tijd zou heus nog komen. Talloze benen met schijnbewegingen, overstapjes, begingen zelfs overtredingen om mijn einde te dribbelen. Vanuit een openstaande deur van een kroeg begeleidde monotoon pianogetokkel mijn laatste wandeling. Muzak, even kleurloos als alles wat geweest is.
Ik was tevreden dat er geen tunnel met wit licht mij wachtte of een engelenkoor met stralende vleugels en al. Ook geen vlammen of een Cerberus of het zou dat schoothondje moeten zijn dat als vergane jeugd met dichtgeknepen strot door een verbitterd grijs vrouwtje werd meegesleurd. Nu liet mijn aankomende dood me even koud als mijn leven tot daar, maar rechtvaardig was het niet dat zij een meer gezegende leeftijd bereikte dan ik. Hoe oud zou mam nu zijn als ze nog onder ons was?
Voor het laatste beetje eergevoel dat me nog restte was ik bereid een daad te stellen. Ik bevrijdde het beestje: ren jeugd, ren! Verken de uithoeken van alles wat mogelijk is! Geniet van het overvolle vat energie dat door je levenslustige aderen vloeit!
Het mormel, buiten adem, keek me verontwaardigd aan. Vervolgens hapte het keffend naar mijn enkels. Toonaard: C-mineur. Slecht gestemd.
'Vandaal!' kreet de grijze tante. Ze sloeg met haar enorme handtas, waarin voor driehonderd euro straatwaarde goud zat: kettingen, ringen en oorbellen, geschenken van haar inmiddels overleden man die ze koesterde. Met een welgemikte zwaai knalde ze mijn gebit naar een andere dimensie.
'Laat me met rust, ik ben stervende!' riep ik.
'Mietje,' krijste ze, waarop ik repliceerde met 'oude tang', want zo kort voor de dood kwam me geen ander gereedschap voor de geest.
Anderen gingen er zich mee moeien. Een verontrustende afranseling kon ik echt missen. Hoe of wat er ook zou zijn aan de andere kant van het bestaan, ik zou er niet op mijn best uit zien.
Terwijl ik vluchtte, mijn einde tegemoet, dacht ik aan het kostuum dat moeder voor mijn plechtige communie gemaakt had. Verschrikkelijk! Die dag had God me zijn rug laten zien. Ik heb Hem een week later samen met het kostuum ritueel verbrand op een kampvuur in een weiland naast de Maas. Zou ik daar rekenschap van moeten geven na mijn overgang? Of mam mij staat op te wachten? Als het zo zit hebben leugens geen zin meer, zelfs niet voor bestwil.
De woedende menigte naderde. Ik werd bang. Niet voor de wrede massa, die kon mij niet deren! Maar ik zag haar weer voor me. Ze zat met gekruiste benen. Haar rechtervoet die ze in een open schoen gewrongen had - altijd maar weer die open schoenen! -wiebelend tegen de poot van de keukentafel . Het begin van tenenhaat. Sigarettendamp die haar opeen geperste lippen ontglipte. Brandwonden op mijn onderarmen jeukten.
Mensen weken uiteen. De lafaards stopten abrupt toen ik met een zegegebaar het rood/witte lint doorbrak. De eindstreep bereikt. Een vreugde van enkele meters diep. Wat enkele tellen waren, veranderde euforie in uren. Stank van uitwerpselen die, anders dan in mijn geval, in een ander bestaan wel nog van enig nut waren geweest, ontging me.
Wat mij betrof, mocht het deksel erop.
|
