Volg ons op facebook
|
< terug
Tribunaal-slot: Viljadoradie
Drio is al vijf dagen komen voelsprieten, deed echter toertje snelweg, zonder iets met me te drinken want ik durf niet te vertrouwen op mijn weten, lijk lam, verzombied door de veelvoud van diverse mogelijkheden.
(3 x 3 =9 kan mijn Herniarug op, met ongeneeslijke ruggenwervel en al, want via de numerologie vind ik het antwoord niet, al heb ik volgens die filosofie wel de levensopdracht van een 9 leven) Ik race weer per driewieler over mijn kinderlijke kiekeboepad, de lolgrap schiet gerijmeld te hulp:
"Drioni, ik zit nu in periode drie, de 7, na 2 x de 1 te hebben getrotseerd. Ik heb op die oude opoefiets aan al die boekenkennis niets. Ik ben te mooi in de brulaap gelogeerd." Het heeft niet zo'n succes....
"Vilja, hang versleten lolbroeken aan de drooglijn of maak er poetsdoeken van maar leg ze niet voor mijn voeten om erover te struikelen, want het schiet niet op zo. Je talmt, hangt rond in onwetendheden, danst om de hete brei. Je weet het allemaal al en dit tijdrekken is onnodig onzalig zondig tijdverlies. Ik mis je."
"Oh, jij mist mij? Drio, je moet niet zeuren en me al helemaal niet pushen, dat helpt niet." Hij blijft dominant kortaf en is van mijn spelregels niet onder de indruk. Tranen dringen bijna langs mijn krop.
"Ik ben gewoon bang, dat snap je immers." piep ik schor.
"Bang? Jij? Ga toch weg. Waarvoor ben jij in Godsnaam bang?"
"Dat weet je best. Daar heb jij ook wel eens last van, toch? Zenuwen, opgenaaid gevoel? Malend hoofd, trillende vingers, opgefokte kop en zo? Weet je nog? Toen je vreemd was gegaan." Ik weet dat ik kant noch wal oreer, me eruit klets, de aandacht verleg, maar God ik voel me zo alleen. Hij met zijn engelengeduld.
"Ja, ik ben bang en doe jij alsjeblieft niet zo hooghartig." bijt ik hem ook nog toe.
"Hooghartig? Ik? Waar slaat dit op? Ik heb maar te wachten tot jij, de balangrijkste, koningin van het spel, klaar bent. Ik kan niet ontspannen achterover leunen noch in liefde bij je zijn. Dat noem ik je reinste onderworpen nederigheid," zegt hij nu toch wat getergd.
"Wat? Klets niet uit je nek, zeg. Nederig? Jij neemt van hogerhand de opdracht aan om mij de les te lezen. Kennelijk denk jij, net als zij, dat jij het wel veel beter weet dan ik?" Hij telt tot tien.
"Jij reageert verdraaid, aards en kinderachtig Doradisch. Beter weten? Ik? Waar heb ik meer verstand van? Ik ben altijd een volger geweest, nimmer een belangrijk Orakel, Vilja."
"Oh, draai ik Doradisch door, volgens jou? Zwets ik maar een eind in de ruimte? Mijn naam is Dora en ik moet het in dit leven nou eenmaal altijd en eeuwig alleen zien uit te vlooien. Nu ook weer. Alsof dat nou zo gezellig is. Zelfs jij houd je in deze afzijdig, laat me gemakshalve maar gewoon lekker in de steek." Op het moment dat het laatste woord aan mijn lippen ontsnapt heb ik al spijt als haren op mijn hoofd en Drio's ogen krijgen een gekwetste natte traanwaas. Hij draait zich af.
"Nee, nee, sorry lieverd, sorry. Zo bedoel ik het niet. Je hebt me nog nimmer in de steek gelaten, maar ik mis mijn maatje, verdora Drio, dat snap je toch wel?" Ik vraag te veel van hem, weet het dondersteen goed. Hij staat van mij af gekeerd naar buiten te kijken en ik verdenk hem ervan een traan weg te pinken.
"Jij wilt alles van mij weten, maar eh, eh, wat vreet jij eigenlijk zelf uit als je niet hier bent?"
"Dora! Stop! Ik weiger, sla jouw afleidende zijweg niet in. Mijn belevenissen hebben hier niets mee te maken." Ik ben ontketend, trek een gekke bek, want hij heeft uiteraard gelijk, al doe ik van niet.
"Als ik morgen kom eis ik iets van een uitleg over wat je deze week hebt zitten navelstaren." snauwt hij en ik knik schuldbewust, sla mijn ogen neer, hij gaat en ik weet dat ik hem op zijn hart heb getrapt…Omdat ik bang ben, zonder te weten waarvoor en nu heb ik zeker een grondige zuurhekel aan mezelf.
(Wat moet ik GeVeGe met die nieuwe naam? Hoepel op met Viljadoradie. Moet je zien wat een sekreet ik ben. Het nieuwe stadium van groei bereik ik nooit. Dora, Vilja of Radie? Van mij mogen de hogere machten met alle namen erbij op het dak gaan zitten. De mussen vallen er onderhand van de hitte ook dood vanaf. Poehee. Prik mij lek, maak me gek, het is te moeilijk, ik ben te imbiciel voor het verheven nieuwefase gestreef. Zie hoe ik als een rietje beef met mijn grote bek, gatsie.
Plotseling staat mijn vader in de hoek naast de grote yuka, schudt zijn hoofd en fluistert dat ik niet koppig moet zijn. Ik wil hem pissig tegenspreken. Hoezo koppig? Ik ben verwrongen versleten stinkende vaatdoek, te zielig voor koppig,mijn humeurige gemok zet hij ijskoud op de pot.
"Angst is de slechtste raadgever Doortje, hoevaak hebben we het daar over gehad?"
"Pa, mooi lullen is ook thuis. Kom je zo direct weer aan met zachte heelmeesters en stinkende wonden, maar ik schiet niets met mooie kunstgrepen en gezegdes op, er hangt te veel vanaf."
"Oh ja? Hangt er zo veel meer vanaf dan vroeger, terwijl nu echt alles wel weet?"
"Ach ja. Het DoOrakel. Ga toch weg, pa. Stel ik geef het verkeerde antwoord?"
"Lieverd. Verkeerd? Lekker dierke toch. Kom met de voeten op de grond. Er is geen fout antwoord."
"Oh nee? Waarom ontmoet ik dan altijd en eeuwig gemene weerstand? Zelfs voor het goede doel?"
"Eeuwig? Dora, dat is wel erg lang, vind je niet? Jij roept zelf die weerstand op!" patst lelt hij droogweg.
"Wat? Ik? Ik laat iedereen vrij." Hij haalt zijn wenkbrauwen op en glimlacht.
"Je kunt niets doen Door. Je aura is groot, dat intimideert. Men heeft het niet bewust in de gaten, kan er de vinger niet opleggen, dat maakt bij voorbaat argwanend."
"Pa, ik kan mijn aura niet intrekken! Hoe krijg ik een uitstraling van lief? Ongevaarlijk?"
"Vindt een weg opdat je hen toch als Orakel van dienst bent zonder hen in het mindere te raken. Men denkt nu automatisch dat jij hen te licht bevindt...men gunt zichzelf geen fouten."
"Ik acht iedereen gelijk, arm of rijk, heel of half. Ik erken mijn fouten en vertel openlijk over de geschoten bokken."
"Kennelijk schat men dat anders in als negatief gedachtengoed de baas is en een vraag voor hen al als aanval voelt. Men heeft alle welvaart, maar geen veerkracht meer en de ketting is nou eenmaal net zo sterk als de zwakste schakel. Jij kunt hen niet veranderen noch sterker maken. Dat is aan hen." Ik zucht, duizend- of éénmaal gelijk schiet niets op, geeft geen rust.
"Doortje mijn lieve Viljakind, 't Is eenzaam aan de top. Wanneer accepteer jij eens je lot?"
"Top. Lot, bahbah. Dat wil ik niet, ik wil tussen anderen leven in harmonie, er niet boven staan."
"Dat weet ik.....maar toch." Ik kijk hem verwachtingsvol aan.
"Maar pa, ik zet mezelf nooit op een voetstuk, bewondering zegt me niets." Hij knikt.
"Lieverd, naar een Orakel komt men toe wanneer men er zelf behoefte aan heeft. Dan is men er aan toe! Wil men iets horen, maar nu loop je naief confronterend rond zonder dat ze erom vragen."
"Moet ik me dommer voordoen, pa? Dan val ik toch steeds door de mand. Wat moet veranderen?"
"Dit kreeg je mee, mag je niet verloochenen. Maar....toch, sommige dingen heb jij niet voor het zeggen. Het is niet jouw wil die geschieden zal. Jij bent niet verantwoordelijk of baas over anderen, mag niet op de stoel van God zitten." Alsof ik dat zou willen, nou nee, maar oef, de waarheden als koeien vliegen weer als warme broodjes over de toonbank. Het gonst om mijn hoofd als een zwerm geilwoedende naar bevruchting hunkerende bijen. De bekende weg flitst vlak voor mijn neus op en ik trek een rimpel in mijn neus als IenieMienie van Sesamstraat.
Ik weet het wel, wil er niet aan.
"Nu heb je voldoende ervaring opgedaan om je kinderverlangens los te laten. Je weet inmiddels van je vroegere levens. Het is tijd daar conclusies aan te verbinden," zegt pa kordaat, lief, zonder boos te klinken. (Hij heeft zeker in de hogere sferen zijn verbittering weten af te zweren,) denk ik haantje de voorste, maar het schaamrood vliegt naar mijn wangen. (Pa liet zich op geen enkel geloof vastprikken, had mateloos meer vertrouwen in hogere macht dan mijn katholieke moeder.)
Hoe weinig spelden zijn er nu weer tussen te steken, al zou ik het willen, mijn paps is ongekend wijs.
"Vertrouw het engeltje op je linkerschouder," zegt hij zoals zovaak toen hij nog leefde. Met het gewuifde handkusje neemt hij afscheid, trekt zich terug in de plant, die al jaren in de hoek van mijn woonkamer staat. Hij lijkt zoveel op Drioni, duikt ook altijd op de vreemdste plekken en momenten op. Ik zucht. (Dag pa, doe je de groetjes even aan ma? Love you!)
Ik kom met nieuwe energie uit de bank, loop naar mijn vuilplakkende onopgeruimde keuken en maak een snee brood met een gebakken ei. Neem me ondertussen voor om vanmiddag door te pakken, dat reeds lang gevallen appeltje met mezelf te schillen en betrap mezelf erop dat ik zing: Appeltje eitje is een klein kinderkarweitje. Tot op hun diepst puttende eerlijkheid moeten Vilja en Dora samen grasduinen in ons levensdoel, op zoek naar de oorzaak van mislukkingen tussen ratio, spiritueel en zielig aards. 3 x 3 zing ik mijn eigen lied.
Het reine geweten van Dora Weltevree? Anderen hebben niet zo'n exact uitgewerkte landkaart.
Oh, Heilige Madonna, Moeder, dochter en volwassene is 3 in 1.
De medaille met voor- en achterkant en de alles verbindende rand is 2 x 3
Integriteit, eerlijkheid plus streng doch rechtvaardigheid maakt 3 x 3 in reingeweten.
Moet ik dat loslaten of juist met elkaar verbinden? Waar eindig ik zonder mijn geweten? Als ik me net zo schuldig maak als anderen kan ik mezelf niet meer in de ogen kijken. Mijn vaste veiligheid ook, dat zwaarbevochten en beproefde zonder schuldgevoel geweten. De kleurig glanzende Cox Oranje laat zich smakelijk wegsappen.
Hoe leeft het eigenlijk zonder schuldloze leidraad? Altijd onzeker? Bang voor blunders? Knalt er, vuurwerk pangster, een deurtje open in mij hoofd. Ik verschuil me er óók graag achter…met gemak maak ik mijn geweten maatstaf voor Jan en alleman. De makkelijke oordelen vliegen me als gebraden haantjes uit de bek als ik moraalridderend even niet oplet...Mijn naieve goedbedoelde leven is verkloot door minne gewetenlozen, zij hebben mij keer op keer mijn positieve mogelijkheden gestolen. Vergeven kan ik goed, maar eenvoudige wraak, simpel oog om oog? Dat kan ik alleen als hoofdrolspeler in een groots opgezette bombariefilm. Onnodig beestachtig, jaloezie en wrok bestaat in mijn leven niet daar word ik echter wel de dupe van? De daders vertrekken daarna schaamteloos, leven onbekommerd verder, eenvoudig zonder enige zichtbare spijt. Natrappen is ook doodgewoon. Wie is hier nou eigenlijk gek? Zelfs mijn bloedeigen kind vind mij een monster…terwijl ze me niet eens kent.
"Houd toch op met dat positieve gedoe van jou, dat heeft ons nog nooit gelukkig gemaakt," riep ze op haar zeventiende omdat ze me wel schieten kon. Wat stak me dat, alsof ze heel mijn persoon tegen de vlakte werkte. Zij kent alleen negatief, weet niet hoe het voelt om niet bang te zijn. In de film liet ik het, niet graag, maar uiteindelijk dan toch, wel toe.
Omdat het nodig was, het hoorde bij mijn rol en taak. Was dat het doel? Heb ik via Drios film geleerd hoe het bij anderen werkt? Wat het verschil uitmaakt tussen de anderen en mij? Was ik voordien gehandicapt omdat negatieve emoties geen vat op me hebben, omdat ik ze enkel opmerk maar er niets mee doe? Is het daarom dat men me verwijt dat ik hen minderwaardig maak?
Weigert mijn actieradius van voelen dat alles serieus te nemen, samen te voegen?
"Jij bent niet alleen." hoorde ik destijds toen de wereld voor het eerst instortte, ik in het zwarte gat sprong, waarna ik verlicht verder kon…Moet ik dan toch non worden, dienst van God leven?
"Nee, jouw taak kun je niet uitvoeren door je buiten de maatschappij te zetten!" galmt het nu door mijn woonkamer. Moet ik gewetenloosheid goedkeuren? Nee alleen accepteren...
"Ik moet geen waardering willen ontvangen voor mijn levensroeping." galmt Radie door mijn hoofd. Waar de stem vandaan komt doet er niet toe, het klinkt als een klok.
Zet je ervaring in daden om, zei pa. Blijf erover schrijven, adviseerde Drio.
Kaarten, klankschaal, creativiteit maakt samen ook drie. Middelen, die ik inmiddels hebt vergaard.
Nu de praktische oplossing om de laatste openstaande zaken van mijn levenlijstje waar te maken. Angst is verdwenen als sneeuw voor de zon…heeft plaats gemaakt voor daadkracht. Ik zet de computer aan en begin op de knoppen te rammen alsof mijn leven ervan afhangt.
Mijn eerste fictieboek, dat al dertig jaar op mijn levenslijstje staat, schrijft zichzelf.
Drionidias komt in zijn witte katoenen tuniek binnenwapperen, heerlijk zacht en weer als vanouds. Hij kijkt tevreden, kust even vluchtig mijn nek, op de overgave plek.
"Ik schrijf mijn eerste fictieboek," zeg ik en hij knuffelt me even, leest mee.-Is waanzin blauw?-
"Mooie titel zeg, zit alles in en ik wist het wel, ik hoef je die opdracht niet eens te geven." glimlacht hij waarna hij naar de keuken verdwijnt om Earl Greythee te zetten.
Op de radio draait men net die de oude kaskraker van Cindy Crawfort "One day I'll fly away....leave my love for yesterday," galm ik knoerhard mee. Het bewijs is weer geleverd: toeval bestaat niet....
feedback van andere lezers- manono
Wat een analyse! En een mooi, beloftevol einde!
Ik heb ook vaak het gevoel dat toeval niet bestaat. Sommige zaken liggen voor de hand en andere niet.
Mo-nanna vind ik wel mooi!
Dora: Dank je wel. Ik heb tribunaal via Drio omgewerkt. Het was eerst geen "Les"
Nu is het een betere de kleerhanger voor mijn boek."Versplinterde spiegels"
Dank je voor het trouwe lezen... en je fb.
Mo Nanna. Heb je al eens eerder zo genoemd, maar ik wist niet of dat mocht,< : ))
Ik vind het als een eretitel klinken... - Magdalena
Doortje, ik blijf dezelfde feedback hebben bij dit verhaal: inhoud schitterend, schrijfstijl op zich heel goed
maar het strenge nazicht zin na zin lijkt nog niet gebeurd
het materiaal en het verhaal op zich is wel uitstekend waard
Dora: Ja, ik denk dat je me misschien even kunr helpen door het me voor te doen? - tessy
Blijf even beduusd achter, ben ik toch even stil van hoor..wat een verhaal.
Dora: Dank je wel, ik hoop dat je er snel kop en staart in vindt, het is het begin van mijn boek...
|
