Volg ons op facebook
|
< terug
Lieve dromen blijven komen
Dagdromen zijn diepzeespiegels, ze illustreren wie men in wezen is, ontdaan van alle poespas. Vroeger wist ik dagdromend waaraan ik werken moest/kon/wilde. Meestal maak ik die dromen, zodra de kans zich voordoet, ook waar. Vliegende tapijten of veertig rovers nodig? Geen probleem. Alibabamachten heb ik bij elkaar gedacht. Het mag ook best een ware Tantalusoverwinning zijn, want niets is onmogelijk, toch? In geuren en kleuren heb ik het uitgevogeld en ik weet hoe makkelijk, als bij handjeklap, zovéél ineens op te lossen is. Duizend en één maal heb ik het al gedagdroomd. Intens doordacht, op zeker dag zal het gebeuren.
Patsboem. Adacadabra! Ik zou er compleet door zijn overrompeld. Beslist zou het onaangekondigd komen. Zonder overleg om de kans van een botte afwijzing te ontlopen. Ik zou hem onmiddellijk herkenen en bij toverslag mijn huis wagenwijd openzwaaien. Zijn ogen zullen onzeker heen en weer flitsen, hij verwacht dat ik de deur voor zijn neus, auauw, dichttimmer. Tot in mijn aller-fijnste vezel zou ik weten: hij is nog steeds onnodig bang voor mij, maar ik zal hem frank en vrij uitnodigen binnen te komen. Hoe bevrijdend zou zijn zucht klinken, die hij onwillekeurig opgelucht slaakt. Hij heeft zijn adem al dertig jaar ingehouden. Natuurlijk weet hij zich geen houding te geven, maar daar kijk ik omheen. Ik bewonder het dat hij is gekomen. Enorm respect heb ik ervoor want ik weet; voor hem ben ikx drie in een: het hol van de leeuw, de slangenkuil en een gifmengsel van behekste ellende. Niet omdat ikx hem molesteerde, aanviel, naar het leven stond of iets anders naars aandeed. Ooit maakte hij jacht op mij, met alles erop en eraan en nimmer deed ikx hem willens en wetens onrecht aan. Het probleem is heel simpel: ik besta! Ik ben in xijn ogen veranderd in zijn wandelende kerfstok. Het leven loopt soms raar, daar heb ik niet altijd grip op.
Stiekem dagdroom ik het nog wel eens. Kan geen kwaad. Dan zou ik spelen dat ik hem gisteren gedag zei. (Omdat hij wegging om op de grote vaart ervaring op te doen, bijvoorbeeld) Ik zou hem zeggen op de bank plaatst te nemen en meteen de keuken inschieten om koffie te zetten. Ik gun ons alle tijd om tot rust te komen. Hij weet niet dat ik geen natuurramp ben, nooit was. Die eerste stap is voor iemand als hij net zo heldhaftig als met eigen handen voorkomen dat de Vesuvius ontploft.
Na de eerste kop koffie, met een heerlijke roomboterstroopwafel erbij, zou ik pas vragen wat er aan de hand is. Want uiteraard moet ik het gesprek leiden, het geschiedt in mijn huis. Dan zou ik hem het hele eerste uur aan het woord laten en beslist niet in de reden vallen. Regelmatig zou ik vriendelijk knikken, als hij van schaamte weg kijkt, of wordt overmand door emoties, die hij destijds moest wegstoppen. Ik hoef hem niet af te zeiken. Ach, wat kan een mens fijn fantaseren, maar ik ken mezelf, weet wat ik zou willen en hij is niet zoals ik. Ik laat miskleunen van lang geleden nooit het heden confisceren. De leuke, fijne, bijzondere dingen van de geschiedenis bewaar ik als souvenirtjes. Een klein wriemeltje gevoel droom ik er bij, dat voelt fijner voor mij. Hij heeft dan al die tijd geweten dat er van mij geen kwaad te duchten was. In dat gesloten hart heeft hij stiekem voor mij een flinterministekje vrij gehouden. Omdat we zoveel hebben beleefd, samen volwassen werden, veel avonturen aan zijn gegaan, toen we jong waren.
Hij zal binnen no time rustig achterover leunen, weten dat hij al die jaren voor niets wegbleef. Is er verbaasd over, dat hij me nooit kende. Pas als ik merk dat hij de puinhoop, die hij achterliet, op wil ruimen zou ik hem vragen hoe het zo uit de hand kon lopen. Vooral zou ik willen weten wat hij er van heeft opgestoken. Of hij met haar dan tenminste wel een béétje gelukkig is geweest. het de moeite heeft geloond voor haar de hele wereld af te fikken. Ja, dat zou ik beslist zo aanpakken. Want ik weet al sinds mijn dertiende dat ik niet haatdragend ben. (Dan had ik losgeslagen de kont tegen de krib gegooid, al was het om mijn moeder recalcitrant met de beltreklummel te treiteren.) Daar koos ik toen ook al niet voor. Als het leven van mijn kind ervan af hangt waag ik zéker niet de wraaklaan te doorlopen Ik zal hem niet afslachten, want gedane zaken, jeugdzonden, nemen geen keer.
Mijn vergevingsgezinde instelling waardeerde hij destijd niet, dus zijn onbegrip zou mij nu geen zeer meer doen.
Pas als hij zijn verantwoording ontkent over zijn vaderschap, zou hij mijn ogen zien veranderen. Dan zou mijn mond strak afwachten of hij zich daar nog steeds onderuit probeert te lullen. Dat zou mijn geduld aanzienlijk minder rekbaar maken. Die grens mag hij niet overschrijden. Mijn hart is namelijk geen versleten stukske onderbroekenelastiek, nee dat niet....
In dit geval is dromen zinloos, maar ik hoop nog steeds, dat hij niets zal ontkennen. Dat zou voor alle partijen zoveel rust geven. Naarmate de tijd verstrijkt, denk ik vaker:
Doramora, doe wat "verstandigeren" adviseren: "Wordt volwassen. Geef de dingen eindelijk een plaats."
(plaats, ggrrr ommmom oh gatsie bah, plaats....) De positieve lade waarin ik deze droom al dertig jaar bewaar is niet de goede?..... Sommige wensen horen schijnbaar in de schijnveilige kist met verdoogde skeletten van familiegeheimen te blijven. Of in de doofpot met het gemummificeerde kinderlijkje. In ieder geval moet ik er in dit leven een ander opbergplaatsje voor zoeken. Op de brandstapel ermee?
feedback van andere lezers- manono
Maar ik hoop eigenlijk nog steeds, dat hij niets zal ontkennen, dat zou namelijk zoveel rust geven.
Ja, dat begrijp ik heel heel goed. Die droom had ik ook en op een maandag voormiddag gebeurde het, totaal onverwachts. Dat was heel vreemd! Ik heb er ook over geschreven omdat het zo vreemd was, alsof er iets raars in de lucht hing.
Jouw tekst doet me daaraan denken.
Heel graag gelezen, Dora!
Dora: Dank je wel....Dus toch maar niet op de brandstapel? Die droom? - jack
Zeker niet op de brandstapel.
Mooi stuk.
Heel degelijk taalgebruik ook. Met de nodige humor overgoten. Knap!
Dora: Dank je wel, ik lach ook vaak,
om niet te hoeven janken...
( Die quote van Max Tailleur lijkt me op mijn lijf geschreven)
Niet iedereen snapt dat. Dank je... - Magdalena
Doortje, dit is ZO HERKENBAAR +++!!
En zo begrijpelijk, boeiend, schitterend, genuanceerd geschreven!
Dora: Dank je wel, dat vind ik fijn om te horen. Ja echt waar, want dat gedoe met die plaatsjes, men doet wel eens of ik gek ben...
ja, ach, ook dat heeft zoveel facetten...maar wie is niet een flonkerdiamant? Sommige verdragen de zon soms niet, < : ))... - GoNo2
Probeer eens van mij te dromen als je van nachtmerrie houdt...
Dora: Haha, jaja, een goed ideetje, daar ga ik meteen mee aan de slag...
alleen Mhmmmmwaja,
Die nachtmerries, daar houd ik niet zo van.
Hoe doe ik dat dan? Heb je geen klein pietsiebeetje optimisme om er doorheen te donderen? - tessy
Je hoeft helemaal niets op te bergen, het leven neemt soms rare wegen om tot een oplossing te komen en dromen waar te laten worden..
ps moet nog veel bijlezen van je verhalen, ik wil ze niet missen, ik leer uit wat jij schrijft weet je..
Dora: Oef, dank je wel
Leren van mijn tekst, hoop ik niet al te schools....dat zou ik naar vinden.
|
