Volg ons op facebook
|
< terug
Magdalena krijgt hulp van prostituées (2)
De temperatuur is zacht en aangenaam, maar ik heb vage koppijn terwijl ik de melk door mijn koffie roer. Na gisteravond lijken Sonja en Diane niet verder af te kunnen wonen, ondanks het feit dat ik slechts vijftig kilometer van huis verwijderd ben. Ik kon even goed op een andere planeet zitten.
Vanuit mijn ooghoek (denk ik) bekijk ik stiekem grote Marianne. Haar dik donker weelderig krullend haar hangt ongeborsteld over haar schouders. Ze is prachtig, met licht schuin opstaande groene ogen, een rechte neus en symmetrisch gezicht. 'Moest je een man zijn, ik zou denken dat je een vaste klant wordt!' zegt ze bitsig, waardoor ik besef dat mijn 'stiekeme vanuit mijn ooghoek kijken' sterker opgemerkt wordt dan ik besefte. Rita glimlacht.
De keuken is modern, strak. Lichtgroen geschilderde houten ramen boven een modern aardekleurig keukenblad. De vloer is van zuiver donkerblauw labradoriet met de typische glinsterende stukjes. Alles heel duur, strak, helder, proper, afwasbaar en in tegenstelling met hun aanpalende werk 'Aphrodite'. Vijf van de vrouwen die in Aphrodite werken wonen hier samen met twee mannen. Een van hen, Roger, is buiten de haag aan het snoeien. 'Roger spreekt nooit,' zei Rita gisteren.
Het zonlicht heeft iets onwerelds, onwezenlijk. Ik ben nog geen dag vertrokken van huis. De wroeging dat ik loog tegen mijn beste vriendinnen is opgelost als het suikertje in mijn koffie. Mijn kop bonst vriendelijk, pijnloos.
Rita had met gekruiste elegante benen op blote voeten met lichtblauw gelakte verzorgde teennagels zitten luisteren naar datgene wat ik al jaren verzweeg. Alsof zwijgen de realiteit kon wijzigen. Alsof geduld zou beloond worden met het bewijs dat wat gebeurde niet echt, niet waar, niet bedoeld was.
Kylliath, mooie fiere, zachte glimlachende Kylliath die mij fysiek tot in regionen vervoerde waar ik nooit eerder in mijn leven geraakte, blij, vol vertrouwen, vervuld. Vlak na het grootste seksuele feest uit heel mijn leven stond hij drie jaar geleden ineens recht en is sindsdien elke dag gaan rechtstaan in mijn wezen en kern. 'Ik gooi jou buiten!'. Ik was naakt, ongedwongen, bevredigd, vredig, zeker van verbondenheid. Hij kwam op mij af. Prins Kylliath werd Blauwbaard. Ik deinsde achteruit terwijl hij mij glimlachend, gefixeerd, minachtend naderde. Ik sprong buiten, midden in de nacht, poedelnaakt. In een flits iet of wat opgelucht omdat de nacht mij beschermde en burenslaap indiscrete blikken en fantasie verhinderde. Kwetsbaar, ontzet. Van bevrediging naar vernedering op drie minuten tijd.
Hij sloot de deur. Ik klopte op zijn raam. Weende. Smeekte. 'Kylliath, in godsnaam!'
Marianne kwam gisteravond binnen samen met Selien, net toen ik nadrukkelijk vertelde dat de buren niets zagen: de rolluiken waren naar beneden. Het is zo belangrijk dat er geen getuigen zijn bij vernedering!
Bij deze vrouwen is discretie niet afhankelijk van afwezigheid. Zonder enige gène gingen ze beiden zitten en luisterden muisstil naar wat mij overkwam. Rita drukte mij een pakje lichtgroene papieren zakdoekjes met eucalyptusgeur in de hand. Ze heeft iets met eucalyptus. Hun aanwezigheid stoorde totaal niet terwijl ik vertelde wat drie jaar lang letterlijk niet over mijn lippen geraakte:
'Hij opende de deur terug en liet mij terug binnen. Hij leek geen enkele emotie meer te hebben. Hij…'
'Hij…'
'Hij ging aan zijn computer zitten en las voor wat hij typte en mailde aan een internetvriendin. 'Ik heb hier een vrouw binnen gelaten die als een gekkin midden in de nacht op mijn ramen klopt. Wat moet ik daarmee?'
Gisteravond krijste ik meer dan ik weende bij de herinnering aan het weeë gevoel tussen mijn benen drie jaar eerder en de zekerheid dat ik in alle vrijwilligheid en vertrouwen erger verkracht was dan om het even welke verkrachting. Vanmorgen, in een vreemde waas lijkt de herinnering aan gisteravond sprookjesachtig , vreemd, magisch, toen Marianne en Selien gelijktijdig opstonden en zich uitkleedden. Ik zweer dat ze niet spraken, niets afspraken. Alsof ze een geheel waren stonden ze zonder spreken gelijktijdig recht en kleedden zich nonchalant uit.
'Dat mens, zijn dierbare internetloeder, mailde hem. Wat voor gekkin heb je daar binnen gepakt? Zet die vrouw buiten voor je teveel miserie op je nek haalt!'
'Kylliath!' Prins Blauwbaard Kylliath draaide zich onverschillig om en viel in slaap op zijn sofa terwijl ik twee uur staarde in ongeloof, klaarwakker en geen enkele gedachte een zinnige weg vond in mijn brein.
'Kom' zei Marianne gisteren. Ze gaf geen commentaar, geen blijk van medeleven, geen ontzetting, geen lamlendige goedkope verklaring voor Kylliath's gedrag. Trots en naakt stapten zij en Selien mij voor naar buiten. Waar ik ook mijn kleren uit deed en we dansten rond de grote kastanje in het midden van het tuintje en Rita in de deuropening haar honderdste sigaret van de dag rookte.
De zon schijnt echt deze morgen. Selien is iets kleiner en blonder dan Marianne, die gisteravond vrolijk 'I can get no sleep' roffelde op het keukenraam en Selien scandeerde: 'Vrouwen die op ramen van mannen kloppen zijn knettergek!'. Ze hief een been hoog en piste tegen de muur als een hondje.
We lachten, dansten, brandden een klein theelichtje bij de kastanje terwijl Rita ons alle drie een dekentje over onze schouders legde. We zaten als overjarige chiromeisjes rond een theelichtje.
HOE kan een enkele avond drie jaar overbruggen? Bespreekbaar maken wat nooit kan toegegeven worden? Er hangt geen sprankeltje van het medelijden dat ik zo lang vreesde in de lucht. Het zonlicht maakt dansende stofjes zichtbaar.
Kylliath lijkt niet meer zo groot en sterk als een dag eerder.
feedback van andere lezers- Dora
Over de witregel springend puzzel ik. Dat zorgt ervoor dat ik verdomd goed op moet letten, niet makkelijk door kan lopen...terug moet grijpen steeds.
Oef, dit is wel even aanpoten zeg...onwerkelijk. Ik stel het me toch zo voor. Niets vermoedend, vol vertouwen, zo onverwacht die paar woorden. in je blootje niets vermoedend. Te horen hoe volkomen van een andere planeet hij erover kletst met een viruele vriendin maakt het nog veel ongelooflijker (logisch dat je Magda er drie jaar over doet om het aan te pakken) Goed goed, ben benieuwd....Morgen verder?
boog zijn gezicht naar (het) mijne
Magdalena: Thanks, ik heb het een klein beetje veranderd: heel dat buigende gezicht eruit gebonjourd
Het doet mij deugd om eindelijk terug tijd te hebben om te schrijven :):):)
XXXXX - jack
Blijft boeien!
Magdalena: thanks!!
xxxx - manono
Vergis ik me nu of is de Kylliath hier anders dan deze in de vorige stukken?
Deze vorm van vernedering was me nog niet bekend. Wat maakt het ook uit? De ene doet het zo, de andere doet het ietsjes anders maar de schok is in gronde het zelfde; de grond valt plots onder je voeten weg en je begint aan je zelf te twijfelen en weet niet meer wat te doen.
Perspectief krijgen? Zeker niet met medelijden.
Magdalena: Nee, het is dezelfde Kylliath en Magdalena die voor het eerst spreekt over wat de echt briljante Kylliath als duistere kant herbergt. Zijn wil is de absolute wet. Zo lang je buigt voor zijn impulsen en wil geeft hij je de hemel op aarde. Echt: zo gigantisch mooi en vervullend dat je boordevol heimwee nazindert.
Maar je hebt een stalen harnas nodig om geen slaafje te worden en jezelf te bewaren. Hij werkt met beloning als hij naar de mond gesproken wordt en geeft alles wat je maar wilt. Hij vernedert en werkt met psychische pijn om U tegen te zeggen als je ooit 'nee, zo niet' zegt. De enige aan wie Magdalena ooit iets vertelde sprak van: psychisch sadomasochisme. - jan
tja die vrouwen geloven niet meer in sprookjes, zou het dan toch waar zijn dat echte liefde, zoals wij die dagelijks op tv zien eigenlijk niet bestaat....ik geloof wel in liefde op het eerste gezicht maar Christina Aguilera mailt niet terug verdoeme!!!
XXXXX
Magdalena: grinnik!! De échte liefde zoals wij die dagelijks op tv zien... je geeft mij mijn glimlach terug schobbejak-Jan! - tessy
Ik denk dat er in het ware leven meer dan één Kylliath bestaat.En dat er veel vormen van mishandeling zijn die door de grote massa ongekend is (gelukkig maar)
Enne de echte liefde bestaat wel degelijk hoor..;-)
Magdalena: pfff Tess, ik heb eigenlijk al een paar keer echt en oprecht geloofd in ware liefde, maar... it didn't last
snif
|
