Volg ons op facebook
|
< terug
Bieb zonder complimentje
Op een middag deed de juf in de tweede (nu groep vier) tegelijk de hemelpoort en hol naar de hel open.
Bij mij was ineens het hele harde zekere hek van de dam. Ze vertelde dat er een gebouw bestond waar je boeken kon halen. ZONDER te BETALEN. Het was of ik een mokerslag kreeg en ik was meteen bij de les. Wahat? Wahaar? Een wonder? Volgens mij nam ze mij in de maling. (Ze wil me straffen omdat ik me altijd verveel, zit te dromen) Maar ze vertelde door, voor iedereen, legde uit dat je ze kon omruilen! Bijna zakte ik in katzwijm van de stoel, hoorde nog net dat je dan weer een nieuwe mee kreeg. Dit kon toch niet mogelijk wezen? Of wel? Nee toch? Zoiets geweldigs. VOOR NIETS! Oh als dat eens waar zou wezen, ik had alle boeken van school al uit. Het was niet te geloven. Had ze ons deelgenoot gemaakt van een miraculeus geheim of wilde ze zien wie van ons te goedgelovig was? Op hete kolen zat ik net te doen of ik de taalles volgde totdat ik in het speelkwartier kon vragen of ik het echt goed begrepen had. Ja, ze verzekerde mij dat het klopte. Die tien minuten heb ik op het plein lopen puzzelen. Hoe kwam het dat mijn ouders daarover hadden gezwegen? Zij wisten altijd alles. Waarom was me dit nieuws onthouden? Nog durfde ik het niet te geloven en na school klampte ik juf nogmaals aan. Ze zal gedacht hebben dat ik niet spoorde, maar ze bleef geduldig en zei dat ik het beslist aan mijn ouders moest vragen als ik het zo graag wilde. Het was of ze me een fantastisch cadeau gaf waarbij direct een donderbui mee kwam. Oh Heer, zoveel mogen lezen als ik wilde. Hoe zat dat met mijn ouders en wie had er nu gelijk. Mijn hoofd liep om, zoeken naar het hoe en waarom en ik zag de rest ook al voor me. Haarscherp. Ma zou niet luisteren, eerst zou de onverschillige afwijzing komen om van me af te zijn. Ze zou boos worden omdat ik haar bekritiseerde, beslist niet zien hoe gelukkig ik ervan zou worden. Vervolgens zou ze me niet geloven, zeggen dat de juf er niets van wist en me lastig vinden. Daarna zou ze er smoesjes tegen verzinnen en uiteindelijk zou ik het onderspit delven. Toen nam ik dat besluit: Deze keer zou ik er géén genoegen mee nemen. Het was nu of nooit, alsof ik met doordouwen de rest van mijn leven kon verpesten of verbeteren:
Normaliter nam ik wel, stiekem pruilend, genoegen met dat gesnauwde "nee, is nee!". Jawel, want het had géén zin om door te drammen. Daar kwamen ongelukken van, maar dit was anders. Hier hing te veel vanaf, zo niet alles. Op weg naar huis maakte ik me alsmaar sterker. Mantra's in mijn hoofd, het moet, het zal, ik wil, ik moet, want ik wil. De worst die voor mijn neus hing zou ik beslist te pakken krijgen, zou er zelfs slaag voor trotseren, besloot ik. Het was de dood of de gladiolen. Inderdaad, het eerste deel van het scenario klopte, mijn moeder was te druk en luisterde ernaast. Dus besloot ik de avondmaaltijd ermee te verpesten. Iedereen (lees pa) moest merken hoe blij opgewonden de juf me had gemaakt. Ik vertelde het zo enthousiast ik kon, onder het prakken van de aardappels, ma beloofde erover na te denken,....
(Jaha dat foefje ken ik. Pa zit er bij, dus...u moet welwillend lijken.)
Mijn vader knikte, had me gehoord en ik moest nu dooreten.
"Ja maar, niet weer vergeten hoor ma?" Met een verveeld hoofd knikte ze.
"Wanneer hoor ik het dan?" riskeerde ik nu zelfs mijn vaders gram, want tijdens het eten geen gezeur.
"Ja, eet nou maar, het wordt koud." zei ze. Het antwoord bleef uit, dus gerust was ik er niet op.
Drie weken lang, ongelogen, om de dag zeurde ik tijdens het eten. Of ze van de bibliotheek hadden geweten. Hoe het kwam dat ze mij er dan niets over hadden verteld. De eerste week: had ma al besloten? De tweede week: het herhaalde argument hoofdzakelijk dat ze mee MOEST voor de handtekening, dat ik van haar afhankelijk was (snapt u nou echt niets?) Ik wist best dat het strontvervelend was voor iedereen, ik speelde met vuur, liet als een bloedhond niet los. Het was zoveel meer dan vragen om een speeltje, zeuren om een lollie. Dit was voor mij als zeker weten dat je met je kop in een plastik zak stikt. Ik vond het ook gemeen, dat ze me aan het lijntje hield terwijl ik haar nodig had, verdomme, die ene handtekening hield alles tegen. Ik denk dat ze er in bed een aardig robbertje over hebben liggen woordneuken of klaagvechten. Uiteindelijk, gaf ze toe toen mijn vader donkere ogen kreeg. Niet tegen mij, dit keer was het voor haar bedoeld. Ja hoor, mauwend gaf ze toe, woensdagmiddag zou het gebeuren. Die vier dagen konden me niet snel genoeg voorbijgaan en ik wist:als ma woensdag weer een smoes verzon, zou ik de hele boel op zijn kop zetten. Dan kwam de echte Door uit haar hol. Ik was te vaak genegeerd.
Inderdaad, ze probeerde het tot de week daarop uit te stellen, maar ik bleef als een betonblok op mijn strepen staan. Ik wist dat ze met pa aan de stok zou krijgen als ik dit zou vertellen en met weer die halve maanmond en een goed slechte bromzin stampte ze op haar hoge hakken naast mij naar de Jans Buitensingel.
Ik wist het wel, dit koste tijd voor mij. Was het voor Broer nodig geweest, dan vloog ze.
(Kan ik het helpen dat hij altijd dwars ligt, niets leest?)
Ik kon daar niet over de toonbank kijken, maar erachter zag ik een vriendelijk hoofd met een grijs knotje. Ik moest het met de hand op mijn hart zweren. Op straffe dat ik de boete zelf (vijf cent zakgeld) moest betalen, voordat mijn moeder haar handtekening zette. Er gingen met ieder boek nieuwe werelden voor me open. Nooit had ik boete, ging er twee keer per week naar toe, nieuw leesvoer halen. Ma had geen kind aan mij, ik had haar voorgedaan hoe ik gelukkig kon zijn en, precies was zoals ze me hebben wilde, onzichtbaar. Ik vergeet weinig.
"Goed zo meid, ik hou van jou, eindelijk ben je lief en heb geen last meer van jou." dat verdiende ik er niet mee. Ben je gek, dat was voor de mooiste koningin der moeders zoiets als kielhalen. Sorry kwam niet in haar vocabulaire voor. Meten met twee maten: Mij leren dat ik van jokken in de hel kom, maar zelf niet recht door zee, het met de waarheid niet zo nauw nemen? Dat mocht ik niet constateren, moest ik allemaal vergeten.
Stel, iemand weet niet hoe aardig zijn moet? Ma en haar zoon konden brommen, donker kijken, af en toe een meesmuilende sneer rondstrooien. Ik heb nooit begrepen wat daar zo gezellig aan was, heb nu een broertje dood aan zeurend mokken. Dat lege ontevreden gejammer zie ik als negatieve aandachttrekkerij. Was het bij Broer méér dan alleen jaloezie? Kon ma het niet uitstaan dat mijn vader mij wel zag staan? Bij zoveel overwicht krijg je als jongste vanzelf eelt op je verlangens en mijn vader kwam altijd pas vlak voor het eten thuis. Tegen hem klagen over wat er overdag voorviel? Klikken, doe je niet en wat dan nog? Wat hielp het?
Misschien is het geven van een compliment wel een kunst? Net zo als het tegendeel. Wellicht haalt men het eenvoudig door elkaar? Die koel kikkerervaring van thuis heeft het me wel geleerd. Als kind weet je precies waarnaar je verlangt, dus nam ik goede voornemens mee....daar zouden mijn kinderen geen last van hebben. Ach ja, misschien begint iedereen wel met grootse idealen? Want wat gij niet wilt dat u geschiedt....doe dat ook een ander niet, toch? Maar wat als je je dat soort dingen niet bewust bent?
feedback van andere lezers- manono
Voor mij een zeer schrijnend verhaal, Dora, dat je verschrikkelijk treffend hebt geschreven.
Schrijnend omdat er thuis altijd boeken waren (ik was vijfde kind) en omdat mijn eerste bibliotheek in een barak was met een kolenstoofje en een man die sigaren rookte. Alle boeken, ook die van Pietje Puk roken naar sigaar.
Mijn eerste boek voor ik naar school ging was een oude Larousse. Al die prentjes....
Maar misschien dienden die boeken ook om al de kinderen zoet en 'onzichtbaar' te maken. Wie weet.
En ja, in deze wereld worden er te weinig complimenten gegeven en teveel gekeken naar het negatieve. Alsof het goede vanzelfsprekend is en voor de hand ligt...
Dora: Dank je wel, maar het was niet anders. Men vraagt me wel eens:
Heb jij je die dingen niet een beetje verbeeld? HaHa.
De bewijzen van wat ik me zogenaamd heb verbeeld vliegen me al jaren om de oren.
Het ene kind ziet niets, het ander te veel. Bij ons stond er geen boek
in huis en mijn broer lag dwars, wilde en deed negatief.
Ja, dat soort (negatief) mensen ziet men eerder natuurlijk....
Dan is een jong zondebokje zo handig als Arabische Gom, kom kom....
(blijf uit mijn buurt was hun boodschap) - silvia
een compliment volgens Victor Hugo : un compliment est comme un baiser à travers un voile...mooi hé :-)
Dora: Dank je zeer, ja ik denk dat een compliment meer doet dan een hoop stuwen duwen en dwingen... - Mephistopheles
Woordneuken? Hoe doe je dat precies?
Complimenten geven doet men inderdaad weinig, maar dat stoort mij niet. Ik weet nooit wat zeggen wanneer ik een compliment krijg. Kritiek heb ik altijd een antwoord op, complimenten bezorgen me alleen maar een mond vol tanden, en het zijn geen melktandjes meer
Dora: Woordneuken is niet op de essentie ingaan maar iemand op de uitspraak of een verkeerd gekozen woord vangen, om over de essentie heen te kletsen. Dan strijdt je maar niet over de hete brei...
Ja, je moet er als kind leren wennen dat je complimenten waard bent. Ik heb jaren geoefend om ze te leren accepteren. Nu geniet ik, het moet niet rieken naar paaien om iets mee los te krijgen of op mijn gevoel werken want dan haak ik af....
Ik heb mijn kind veel complimenten gegeven, maar ze dacht dat ik loog, ze niet meende, dat kan ook nog...
|
