Volg ons op facebook
|
< terug
Of zie ik iets over het hoofd?
Leef in het NU is de remedie tegen werkelijk alles.
Ik bedoel dan ook ALLES, of ik zie iets over het hoofd, dat kan ook.
Voor mij was en is het NU een medicijn tegen het verleden, volgegoten met oude idealen die me zouden genezen van de last die ik had van mijn jeugd. Er zijn een paar idealen overeind gebleven: Ik ben nog steeds het zonnetje in huis en niet verbitterd geraakt, geniet per dag van wat er wel is.
De Dalay Lama zegt ook; verlang niets en gij kunt het geluk zien.
Het volledig in het ogenblik zijn werkt zelfs tegen de angst voor de toekomst. Waarom het ongewisse bang tegemoet treden? Het is een zwart gat en zolang ik het nu zelf mag inkleuren ben ik te druk om bang te zijn voor later. Ik schreeuw liever pas als ik geslagen word. Wat kan gebeuren anders dan dood gaan en weer thuis komen? Of ik er ook zo over denk als ik niets meer kan? Wie dan leeft, die dan zorgt......
In het heden leven is het mooiste leven dat mij is gegeven.
Bij mij aan de overkant zie ik af en toe het gras geel en droog wegkwijnen. Ik gaf het al vaak regelmatig water maar het hielp niet. Geef mij dan toch maar mijn eigen grazige weide...Ik geniet namelijk, zie prachtmensen voorbij komen en ik heb de afgunst leren kennen en verdragen. Geloof me, jaloezie maakt veel te veel kapot.
Lieve glunderende, interessante mensen. Blije opgetogen lieden, volwassen mensenkinderen. Warhoofdige luitjes. Verliefdelingen. Gekke, bezadigde, wijze en onwijze schepsels en het is heerlijk om te zien hoeveel unieks er bestaat in allerlei soorten en maten.
Op die verdroogde graszoden aan de overkant van de rivier leven mensen met een strak aura waarin strenge strepen staan, gaten van verdriet en onzekerheid. Ik ben er al veel tegen gekomen waarbij die gaten zich door niets laten vullen. Niet door aandacht, warmte, noch liefde en begrip. Het lijken putten die niet te dempen zijn. Hoe komt dat? Zweren zij bij wat ze hebben? Durven zij oude regels niet los te laten?
(je weet immers niet wat je ervoor terug krijgt) Pas op Het Geluk ligt op de loer!!!
Ik noem dat bang zijn voor de ontdekking dat geinternaliseerde ellende niet gelukkig maakt.
Als het te leuk word, te gezellig nabij, krijgen zij wellicht een band met mij en oei, wat lastig.
In de ban van bindingsangst is men snel weg als ik te dichtbij komt. 't voelt te onvrij voor "lijstenmakers". Ze maken optelsommen van redenen, argumenten van dat ik niet deug, waarom ze me buitensluiten.
Ik ben kennelijk geen schilderij maar een enge ziekte en uiterst besmettelijk.
Mij best.... Ik laat hen, geef ze de tijd en bidt dat ze ooit het vermogen zullen vinden om zichzelf (hun ogen en oren) te openen. Uit mezelf, nieuwgierigheid en interesse, want ik vind veel mensen de moeite waard, kom ik niet meer bij hen in de buurt. Ik laat hen pas binnen als ze mij opzoeken en willen weten wie ik ben. Dan weet ik zeker dat ik niet te vroeg heilige huisjes ommieter, geen te grote waarheden langs neus en lippen naar buiten laat slippen. Waarom zou ik hun zichtbare onzekerheden verzwijgend onder het tapijt spitten, Hen achter het behang plakken zoals ze dat met mij willen? Voelt men zich door mij bekeken? Wat valt er te verbloemen? Doodmoe wordt ik daarvan. Ik zwijg me te pletter bij hen in de buurt.
Aan hen gaat veel moois voorbij, in een wereld beheerst door wazige stille wezens. In hun hang naar regels en macht is het leven niet veel meer dan een lange ganzenmars van ingepakte mensen, postpakketjes. Is de buitenwereld wellicht in hun beleving een berg fruitschalen waarnaar men afstandelijk kijkt maar waar men beslist geen deel van uit wil maken? Glimt ik als appel vrolijk? (Oei, ik steek er dofdufsaai bij af) Heeft ik als banaan minder bruine plekjes? (Wat erg, de mijne zullen wel erg opvallen.) Vergelijken is méér dan funest, blijf ik beter bij lieden uit hun buurt, die strijd zoeken, naar negatieve kenmerken speuren om in kunnen zetten bij een spelletje woordneuken (alsof anderen omlaag trappen hen omhoog zal stuwen). Het kan zelfs zo ver gaan dat men aanneemt dat men een boek kent door het zien van alleen de kaft. Denkt men bij voorbaat te worden gefopt, zoals zijzelf zich verschuilen achter een nep-ego, loze dop.
Soms verzuipt dat soort mensen in hun eigen wantrouwige gedachten en snelle waardeoordelen. Drukker dan druk zijn ze om de anders langs hun maatlat te leggen. Gooi hen geen reddingsboei toe want ze zijn bang dat jij hen zult verstikken of openbreken. Ben jij zo iemand die met oneliners op de stoel van God moet zitten?
Besef dan dat het JOUW vooroordelen en angstgedachten zijn die HEN onzichtbaar maken.
Begrijp ook wat JIJ jezelf in eerste instantie te kort doet en pas daarna hen.
Dat mes snijdt geheid aan twee kanten, stil en zuur verdrietig worden alle partijen ervan. Ik heb mijn familie dan ook maar in de koelkast gezet. Ze zijn me te ijzig en veroordelend. Wat een gemiste kansen doet men zich daarbij aan. Mij niet gezien hoor. Ik leef nu en ik ga pas hemelen als mijn tijd gekomen is en niet omdat ik daarover ga, omdat ik dat wil. Of ik zie iets over het hoofd? Dat kan natuurlijk ook.
Soms kom ik schijnwerperlichten tegen, flitsflards, voorbeelden, herkenning. Mensen met een groot aura van oliekleuren, die vreugde en plezier rondstrooien. Samen met hen is het leven een open doel, de spannende moeite waard. Af en toe ontmoet ik ook wel kleurige lichte lampionnetjes, die dansen en bij wie onmiddellijk het gevoel is: "Levenslange levens ken ik jou. Wat gaat er veel moois van je uit, vertrouwd, wat kan ik me veilig bij jullie voelen." Ik weet het zeker.
Dus lieve mensen, bedankt voor gisteren, het samenzijn, de mailtjes, de complimentjes, de moeite die men nam om me te lezen en horen. Het was een oergezellige en interessante dag....
Het straalt vandaag nog van me af.....
Kussen en warme omarmingen....
feedback van andere lezers- manono
Ik vind het verschrikkelijk wanneer mensen andere mensen veroordelen omdat ze niet geloven of in die bepaalde godsdienst niet gelovig zijn. Of omdat ze er anders uit zien, of omdat ze ... wat dan ook.
Ik denk dat het angst is. Zoals de uitdrukking zegt : 'onbekend is onbemind'.
Dora: Men lijdt het meest door de angst die men vreest.
Ja Manono, angst is een slechte raadgever en zachte heelmeesters maken stinkende wonden.... - Magdalena
gniffel 'ik zwijg mezelf te pletter': wat een zin!
Mijn handen ruiken naar vernis, ik ben bezig een poging 'echt werk' te doen :).
Je tekst is heel boeiend, knap, waar, maar... verhindert niet dat ik NU zowat alles zou over hebben voor een eigen, bloedeigen vriend(je), een kameraad, lover, aanwezigheid van een man die mij kent, mijn zwakke plekken en sterke plekken, mijn buik, mijn vreugde en mijn eenzaamheid en TOCH... mij de moeite waard vinden om te glimlachen als hij opkijkt en mij ziet...
inclusief handen vol vernis
Dora: Ja MagdaLena, zou ik ook wel willen.
Edoch. edoch...
al waar ik niet zocht
kon ik niet vinden
|
