Volg ons op facebook
|
< terug
Opruiming
Oorsprong, Groei, Vrijheid, Loslaten, Dood=Opruimen.
Uitgeverij Schatelier brengt 5 prentenboeken voor volwassenen op de markt. Deel 5 "Opruimen"
Gaat over het opdoeken van het ouderlijk huis. Ouders laten naast inboedel en ongewassen, bijna verteerde, vitrage veel meer werk voor de kinderen na, dan ze bij leven ooit hebben vermoed. Keihard beschrijft "Opruimen" levens, in begrijpelijke doorkijkwoorden. In de verhalen klappen de soms nog aanwezige verstrikte leefgordijnen uit de school. Overlevingstactieken en familieverhoudingen. In harde kaft. De tekst is opgeleukt met weinig verhullende illustraties. Het is een eerlijk levensboek met houtsneden (Tinus Kijkmedood) en diep ingekraste etsen (Mina Bakgraag) De appels rond de stamboom spreken boekdelen voor en over zichzelf.
Ik zag er een docu-dramaserie over op TV. Zo tekenend voor de eigen wijze waarop kinderen dit afhandelen. De impact van levens. Man oh man, daar wordt je verdomd veel wijzer en niet altijd bakken vrolijker van.
Liefde, weemoed, gezelligheid, samen, sterk, wensen en verlangens, al dan niet waargemaakt.
Muren hebben niet alleen oren. Zodra de ouders het huis verlaten kruipen uit scheidingswanden de onderhuidse fantomen, draken en monsters. Dan blijkt dat, naast veel kleuren saus en drie lagen behang, er ook de energie aankleeft van geheimen, verdriet, ellende, buitensluiten, claimen, oordelen, elkaar benijden, competitie, etc. De echt waardeloze verouderde troep verdwijnt in pastic zakken.
Uit sommige (bestemming kringloop) dozen met oud gerafeld servies kijken jaloerse blikken nog steeds venijnig over de kartelrand. Het blijft voor de afstandelijke kijker meedogenloos.
Weemoedig sneu: die zilveren lepeltjes.
Ma blij, spaarde zegeltjes, iedere keer een nieuw provinciewapentje er bij. Levenslang draaiden ze in kopjes en mokjes en werden trouw gepoetst. De nazaten vinden het de moeite niet waard om ze te bewaren.
"Ach nee, die hoef ik niet. Kringloop, laat een arme donder er thee mee roeren. Ze liggen trouwens ook niet lekker in de hand, dom rond steeltje." Soms wordt het verleden eerbiedig, stukje bij beetje, uitgezwaaid.
"Nee, dat was haar beste jas, wie wil die? Moet je nou toch eens zien, Annie, al die met de hand genaaide steekjes. Kijk dan, José, hoe precies ze was. Het is of hangt de strijkbout er nog aan."
Miep is lyrisch maar Annie zal het een worst wezen. "Ja inderdaad, wat kon ze alles in haar vorm persen. Ze was er echt een kei in, al haar klanten waren tevreden, wij waren niet eens clienten."
"Ja hoor, 't zal, neem jij maar, wij konden het nooit precies goed doen" sneert José een beetje bits om voor haar weer geheel andere redenen. Eigenlijk had ze ma wel eens op de kop in de vuilnisbak willen poten. Nu is ze blij dat het zo ver niet kwam, ze is gelukkig, net op tijd het huis uitgevlucht....
Een andere kiepert het restant van ouders zonder enig bedenken eenvoudig in de container, want wat moet ik met die oude troep. Het is via de TV makkelijk te zien, achter ragdunne kantlaagjes, of kinderen en ouders elkaar begrepen. Maar, denk ik dan, ik zit niet in jullie hele of halve garen kluwen verstrikt.
"Ja, hieraan kun je wel zien hoe de familie in elkaar zit, hè" verklapt de open kletstante een beetje verlegen en de interviewer vraagt met zijn zeurstem gespeeld onwetend:
"Hoezo?" Zij is nog te veel onder de indruk en wil best iets kwijt. Voor heel Nederland.
"Niets is veranderd: Twee die de schouders eronder zetten en de anderen staan gezellig keuvelend aan de kant. Met veel commentaar, dus dat is nog net als altijd. Ze weten het alemaal zo goed, steken alleen geen poot uit. Ze zoeken uiteraard wel eerst iets van hun gading. Ja, dat wel. Dan houd ik mijn mond maar, wil geen ruzie over dode dingen. Veel te veel energie, kan ik nu niet aan hun gedoe verliezen."
De interviewer voelt de wereld achter haar intonatie en mimiek, hoeveel ligt onverteerd op de loer? Zoveel tijd is er voor het filmpje niet. Het blijft toch zoeken naar de scherpe kantjes en de hoogtepunten.
"Dus de verhoudingen zijn niets veranderd?"
"Nee, zo is het altijd al geweest, twee die de handen uit de mouwen steken en de rest kan alleen klagen. Zal ook niet veranderen, tenzij, eh, nou ja, eh hoe zeg ik dat? Er ooit iets wordt vergeven."
Die reporter ruikt een steengoede uitglijder, past perfect in het eind van zijn docu-drama.
"Vergeven? Is er zoveel te vergeven dan?" Ze kijkt even betrapt en lacht dat meteen weer weg. Toch denk ik dat ze het er wel expres heeft uitgeflapt. Wellicht schudt het de vastgelopen rolpatronen wat op?
"Oeps, hihi, vergissinkje, knip dit er later maar uit." zegt ze met een veelbetekenend krulletje in haar rechter mondhoek. Daarboven schitteren nog even ontdeugende oogjes en dan schiet ze uit beeld. De aftiteling laat de toeschouwer nog een wijle alleen met de woorden, die niet zijn uitgesproken. Daarna schalt reclame (waarom staat die altijd harder geprogrammeerd?) verstrooiing door de kamer.....
Zo herkenbaar is het voor hen, die het ouderlijk huis al hebben gesloten....
Zij weten wie uiteindelijk de laatste loodjes aan de harde werkers lieten, zullen het nooit toegeven.
Zo vaak hadden ouders grootse plannen, dachten eerlijk te verdelen, hielden van elk kind evenveel.
Ze probeerden in ieder geval te verbloemen dat er wellicht een lieveling was, die het meeste leek op wat ze verwachtten, wat zij diep in hun hart, maar daarover spreek je niet, herkenden, ze wilden.....
Er bestaat een verhouding in de volgorde van geboorte, die je plek in het gezin bepaalt. Weet daarnaast dat het karakter dat ter wereld komt uniek en eenmalig is en je begrijpt: ouders hebben een schier onmogelijke taak.....
feedback van andere lezers- manono
In een gezin met meerdere kinderen is er een scherpe hiërachie die onderhuids haar werk doet. Ook al doen de meeste ouders hun best om er niet aan toe te geven.
Bijna elke grote familie heeft wel een iemand die het 'zwarte schaap' is, of die bij familiefeesten niet meer opdaagt en dus ook niet meer op de familiefoto's staat...
Heel graag gelezen, Dora. Je hebt de verschillende nagels op de kop getikt!
Dora: Dank je wel...
soms lijkt het leven een spijkerbed
dan heb ik de feestneus opgezet
teken ik poeskemoeske keurig net
of haal ik de leeuw uit zijn luie bed. - silvia
Dora, wat heb je dit schitterend geschreven...zoals Manono zegt : verschillende nagels op de kop getikt !
Dora: Dank je , ik bloos er van . heb me onderweg ook op mijn duim, oef oei. - Mephistopheles
Zelf ben ik niet zo'n familiemens. De leden om wie ik geef en voor wie ik respect heb kan ik op één hand optellen, al de rest zijn vreemdelingen die hoogstens dezelfde achternaam hebben en voor de rest geen enkele betekenis bezitten
Dora: Na wat ik net van je las, als je op je achtste al voor het overleven moet zorgen kan ik me voorstellen dat ...
Troost je. Ik ben een familiemens met een heel kleine familie en ze hebben mij bij de vuilnisbak gezet...Nu heb ik er vrede mee,
wat moet ik met flapdrollen die mij gebruiken als pispaal of om hun eigen rotzooi op mij bot moeten vieren?
|
