naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Eindelijk volwassen?

door Magdalena

Ik selecteer bijzonder streng.
Ik maak dit huis verkoopsklaar en dat wil zeggen: weg met mijn persoonlijke spullen die zo veel soms heftige herinneringen opwekken. Weg met de tekens van vriendschap die eindigde in verraad van alles waar ik in geloofde. 30 jaar vriendschap, weggegooid met nonchalant gebaar omwille van dezelfde minnaar. (Wat alleen ik niet wist.)

Weg met het foto-album van een huwelijk dat slechts schijn bleek.
Weg met zoveel speelgoed en herinneringen aan mijn eigen verlegen tedere liefde die weinig indruk naliet.

Wat overblijft is een koestering en de herinnering aan hoe dit huis mij borg, verborg, mij warmte gaf toen geen mens dat deed.

Mijn taak is volbracht. Mama is geen mama meer. De kinderen herinneren zich scherper mijn fouten dan al wat ik deed. Wat in stilte goed gebeurt valt niet op. Dat is normaal: wat niet gebeurde toont hen wat ze zelf kunnen doen is vaak is dat niet wat ze willen of graag doen.

Ik popel. Met dezelfde hoop en vreugde van weleer. Hoe leger het huis wordt, hoe duidelijker de wolken, hoe helderder elk geluid. Ik hoor de vuilkar buiten.

Ik begrijp het niet. Zoveel verdriet, schroomvolle tranen, vernedering, schaamte, echt veel. En toch... wat overblijft is: vreugde en een gevoel van 'Ik heb het gehaald!'. En ik ben niet eens dood!

feedback van andere lezers

• Dora
  Mooi stuk, opnieuw beginnen, volwassen worden door het kind in je de kans te geven. Kinderen zien alleen je falen, maar dat doen zoveel mensen (Ik ben zo onder de indruk dat ik van de weeromstuit jouw naam zet onder een gedicht van iemand anders.) Over falen gesproken....
  Maar je nieuwe plek, je nieuwe start, ik ben benieuwd hoe je die in gaat heiligen.
  Magdalena: Doortje, het is een zalige kans die ik krijg.
  Soms heb ik de indruk: ik doe nu zelf en vrijwillig wat vele oudjes verplicht overkomt als ze te zwak of beginnend dement worden.
  Ik kan niet anders dan een heleboel achter laten, word ermee geconfronteerd dat de kinderen veel zaken waardeloos achten wat ik koesterde.
  't Lijkt een zuiverende confrontatie. Niet pijnlijker dan een wondje ontsmetten met alkohol.
  
  XXXX
• tessy
  Dit vind ik nu echt fantastisch hé, vernedering, schaamte en tranen mee met de vuilkar,..op één of ander manier denk ik plots aan "testament" van Boudewijn De Groot, het zinnetje, wie ze hebben wil die mag ze komen halen :-)
  Laat diegene die van zichzelf denken de perfectie te benaderen ze meenemen. En voel je vrij.
  Magdalena: Grinnik... O Tess, de impact van jouw fb hangt af van mijn stemming.
  Soms: YES!
  en ook soms... kreun!!... niemand is zo imperfect geweest als ik... niemand heeft zo veeeeeel dingen verkeerd begrepen en daardoor flaaaaaaaaaaters ++++++++++++++ geslagen....
• manono
  Een nieuw hoofdstuk dat begint, wanneer het vorige zich heeft afgesloten. Het leven gaat verder, en dus volmondig ja : je hebt het gehaald!
  
  
  Magdalena: De kwaliteit van afsluiten van het vorige hoofdstuk is wel super belangrijk hé? Dat het geen weglopen wordt van iets 'wat je nooit meer wilt meemaken'/'waar je je nooit meer zo in doeken wilt laten doen'...
  't is nog trip, trip, trip
  nog verlegen 'zou het?'...
  
  't lijkt goed: én de resultante van het verleden goed én de toekomst super goed... (ik zwijg om geen kwade goden aan te trekken :):):) )
• Mephistopheles
  Je kinderen herinneren zich scherper je fouten dan al datgene wat je deed zeg je? Lena, heel de wereld zit zo in mekaar. Doe honderd keer goed en men zal het waarderen, maar doe één keer slecht en al het goede is vergeten en die ene keer blijft men je verwijten. Dat is de natuur van de mens. Het is nu eenmaal een rottig wezen dat graag anderen door de zeik haalt zonder al het goede in acht te nemen
• killea
  super, super, super Karine. Chapeau! Made enormous changes in my life over the last twelve months, got out and gave up everything (well actually I was cheated out of everything by a malevolent ex), but although it is temporarily difficult, it has been worth it. A voyage that is new, neverending, challenging and sometimes, when the I sit in the shit to my eyeballs, dramatic. Yet I have no regrets. Told my daughter my mothering days are over - she thinks I'm having a midlife crises - who cares. I don't and neither should you. You are a star, baby!
  
  luv ya
  xxx
  j