Volg ons op facebook
|
< terug
Verspild belasting geld
"Als jij me een kogel door mijn lijf jaagt, kan ik als oorlogsslachtoffer naar huis. Toe dan!"
Er hangt om zo'n duistere deal, onnoemelijke wanhoops schanddaad, een stille geniepige waas en de dader verklapt ook niets. Het besmet alle betrokkenen, illustreert glashard de waan van het moordspel. De zogenaamd per ongeluk aangeschoten 20 jarige Marco gaat als held naar huis. Om opgelapt te worden, men kijkt niet onder de waterspiegel van deze vuurverteerde ziel. Na de lichamelijke genezing wordt hij eenvoudig naar het oorlogsgebied teruggestuurd. Niemand die het doorheeft dat hij inmiddels al een ondeugdelijke blindganger is. Een onontplofte bom. Zijn niet kloppende optelsom is onzichtbaar achter de ingetrainde niet-zeuren-doordouwen-stoere-jongens-klagen-niet spiegel.
Marco begeeft zich op een bepaald moment vol almachtig bravoure met ongeladen mitrailleur in een vuurgevecht. Gaat er prat op dat hij zijn wapen weigert te herladen en men lacht om hem. Om zijn durf, ongekende moed. Hij krijgt dan ook raar hoge PTSS giegellachtjes.
Het is een Chronisch Post Traumatisch StressSyndroom, concludeert men en dat krijgen alleen de zwakke broeders. Hij mag eindelijk naar huis. Ontslagen. Eenvoudig. Afgeserveerd. Voor dilettanten, onbekwame gestoorden heeft het leger geen werk. De duur opgeleide mislukte moordmachine is zelf de schuld dat hij niet meer voldoet. Nachtmerries van aan flarden geschoten mensen categoriseert men niet onder "aan oorlogsgeweld gerelateerde schade." Praten helpt niet, pillen slikken dus. Zijn herinneringen liggen vast op een plek in de hersens die met praten of training niet bereikbaar is. EMDR zou misschien wel helpen, maar dat is experimenteel gezever, zit niet in het zorgpakket.
Marco doet zijn best in de burgermaatschappij maar wordt agressiever. Het is het ruwe, onaangepaste dat iedereen verfoeit. Hij weet zelf ook niet waaraan het ligt, zijn woede, drankmisbruik. Hij doet gek, vindt het zelf de spuigaten uitlopen, maar kan er niets tegen doen. Het is als dwangmatig tien keer de WC doortrekken als je één drol hebt gedraaid. Ze gaan niet weg, die sporen, al zegt zijn vrouw dat er niets te zien is en hij houdt echt van haar. Zijn jonge mooie vrouw begrijpt hem niet, hij is onbereikbaar en zij werkt voor zijn gezin.
Op een dag treft men hem aan, volkomen lambezopen, in het bezit van honderden pillen, die hem rustig moeten houden. Hij krijgt dus wat méér pillen. Andere, om te kunnen slapen. De Marcoman wordt echter tegendraads en uithuizig. Begrip, zorg, liefde en aandacht, werkt niet. Of juist averechts. Bij nacht en ontij dwaalt hij langs de straat en zoekt de zelfkant van het leven. Marco zoekt lotgenoten die ook hopeloos op het randje van het leven gokken om iets verlorens terug te zoeken. Zij hebben behoefte aan een mes, om hun rotte plek weg te snijden. Genezing van een ziekte die niemand ziet. Marco is een levend perpetuum mobilis van woedende gevoelens in zijn hart, wraak, doodsgedachten spoken, vergiftigen hem.
"U koestert aan oorlogsstrijd gerelateerde moordgedachten." diagsnoezelt de deskundige burger psycholoog, die zelf geen muizenval durft te zetten uit angst voor de piepende dood met het staartje. Marco, die liever geen bloederige misdaad begaat, leeft meer bij zijn afgeleefde kameraden dan thuis. Zo kan hij zijn geliefde niets aan doen. Hij houdt van haar, maar kan haar doorzettingsvermogen, levenslust, teleurstelling en verdriet niet aan. Dan, op een zwarte dag, hij weet niet eens waarom, steekt hij zeven keer op haar in. Zelfs DIE wazige daad troost hem niet en gelaten wacht hij af. Men ontdekt géén berouw bij hem en oordeelt evenredig.
"Wat hebben we aan watjes?" vraagt de Kolonel aan de camera vanachter het bureau in zijn Kazerne Gallica in Amerika. "Ze zijn ervoor getraind. Dat kost ons machten met geld. Er is een kapitaal in hun opleiding geïnvesteerd, want zo iets is loeiduur. Wordt betaald met uw en ons belastinggeld, dat mogen we niet over de balk gooien. We hebben hier te maken met iets dat heet, calculated risks. Het moet natuurlijk wel eh, eh, ja, eh, om het zo maar eens te zeggen, rendement opleveren. De mannen die niet meer functioneren worden teruggehaald."
Wil is open, vertrouwt de filmer van de documentaire, hij schiet beklemmende beelden.
"Ja weet je," zegt Wil vlak, bedachtzaam, "je moet het uitblokken. Echt wel, anders redt je het niet." en
Hij haalt zijn schouders op. Leeg glimlacht hij in de lens. Een vleugje naief toch ook. Hulpeloos, betrapt en verontschuldigend.
"Maar, eh, hoe doe je dat dan? Je schiet toch onschuldige burgers dood." vraagt de intervieuwer.
Wilman spreekt rustig, afgemeten, te knap beheerst, zonder dialect. Keurig opgevoed
"Ze hebben ons geleerd dat zij niet deugen, die Hadji. Weet je, het zijn maar Hadji!" De film loopt door tijdens lange stiltes. William zoekt zichtbaar naar woorden voor de dingen in zijn hoofd.
"Wij zijn superieur, zij maar Hadji. Zo moesten we het zien. Anders kun je het ook niet, hoor. Hadji, ja, dat zijn het. Je schiet je eigen mensen niet dood." De camera zoomt uit, vanaf zijn bankje.
"Vergeten zegt men. Ze zeggen dat dat moet. Ja. Dat moet........ maar het gaat je achtervolgen als je terug bent. De beelden gaan niet uit je kop." mompelt hij droog, alsof het over de vuilnisbak van de buren gaat die net is geleegd. De broodmagere jonge man loopt even later in de zon. Achter het hek van de gevangenis in zijn vrije land. Zelf weet hij er weinig meer van. Hij was te stoned, te dronken. Vanwege zijn bloederige roofoverval op een bank met een paar kameraden heeft hij nog 62 jaar te gaan.
"Je moet je gevoel wel uitschakelen anders word je ter plekke gek. Ja, hoor anders word je gek," zegt Marco, de jongen met zijn mooie gevoelige ogen tegen de geduldige camera. Hij is nu 25 jaar.
"Toen we onze kameraden mee moesten nemen hadden we niet voldoende plek. Ze waren dood, onze kameraden...... Ja weet je? Snap je?........Wij kenden ze, 't waren toch onze vrienden."
Dan zie je zijn ogen even iets van pijn vertrekken, maar hij houdt zich groot.
"De klep kon niet eens dicht. Ze hingen half uit de bak. Die vrienden....weet je, vrienden, er hing zomaar van alles naar buiten." Zijn gezicht in close-op, een jonge knul, de pijn voorbij.
"Het is alweer een tijdje geleden, hoor. Ja, weet je dat het al drie jaar geleden is?......... en nog........die beelden." De neutrale voiceover als we hem weg zien lopen: "Marco's advocaat gaat in Hoger Beroep, als dat mislukt komt hij over dertig jaar vrij."
Kijk hoe gevoelloos die man is, denk ik. In de cel ermee! Om wat hij die jonge jongens heeft geleerd. Maar dat zegt niemand over een machtige Kolonel.
Hij heeft het beter geregeld in de militaire macht van de sterkste.
Marco, Harry, Rob en William, Jack en Howie mogen rotten, die onaangepaste foute jongens
Twintig jaar zijn, trots omdat jij al mee mag spelen met de grote heren en je best doen. Geloven dat Hadjis minder zijn. So what? Dan loopt hij de rest van zijn leven achter prikkeldraad met onzinnige molenwieken. Voor zijn kop wapperen de burgerlijke diagnoses, in zijn kop fladdert los mensenvlees en achter hem staan de hokjes om hem in te passen. Hij dient wel de regels te leren opdat straks, als hij op zijn vijftigste naar buiten mag, hij zich als welopgevoed heer beheerst.
Men is erg intelligent en inovatief, maakt van afgewerkte olie en oude verpakkingen perfecte heldere plastick frisdrankflesjes. Recycling noemt men dat in de kringloop van de weldoordachte economie. Jonge mensen stellen dus niets voor. Die drill je en als ze leeg zijn......Ja toch? Niet dan?
feedback van andere lezers- manono
Ik vind het schandalig dat jongens van twintig jaar oud naar een oorlogsgebied worden gestuurd. In mijn ogen zijn dat nog kinderen. Ze kunnen op die leeftijd nooit degelijk getraind worden in hun beoordelingsvermogen, en zeker niet in verre landen met ene totaal andere cultuur.
Dora: Ja, ik was zeer geschokt door die documentaire. Maar zo ie zo, hoe lang moet het nu nog duren voordat men begrijpt hoe veel schade er wordt aangericht?
|
