|
< terug
*Clandestien* - 29. ... of in het raadsel van je navel
Je ligt roerloos op het kerkhof van mijn grijze handpalmen. Dood. Op de plaats waar je jaren rondgezworven hebt, als een wees in onherbergzaamheid. Ik hoef mijn handen nooit meer te sluiten. Je wiegt nog enkel zachtjes heen en weer mee met het onverstoorbare ritme van mijn gezonde hart.
Ik durf je haast niet aan te raken. Zo teer ben je geworden, zo broos, zo dierbaar. Maar ik moet. Ik moet die bergen schroom doorheen om je te wassen. Ik lik je behoedzaam en zorgvuldig met het puntje van mijn tong. Je laatste weekdiertje valt uit het fijn gevlochten schelpje van je oor. Je laatste woorden ontbinden tot gedachtenis: Het is volbracht.
Elk plooitje van je proef ik schoon. Tot je nog enkel jij bent, vrij van war en stof. Dan neem ik je voorzichtig in de mond. Mijn tong beheerst zich tot een hemelbed. Mijn warme vocht omgeeft je. Je laatste biotoop is mijn verstilde holte. Je hoeft niet bang te zijn. Er rest geen woord dat je nog schaden kan. Letter voor letter heb ik ze verbannen. Ze hebben me verlaten in inkt en schrijverszweet. Ik droog je met mijn haren. Het nat verdampt als sneeuw voor mijn blik.
Uit mijn verleden diep ik het kruikje op. Ik kreeg het van de koningen die reisden naar het westen. Met de vloeibare mirre uit het kruikje zal ik je balsemen tot ik je laat varen als herinnering. Gulliver ben ik. Ik word kleiner en kleiner en trek je lijf door met een enorme kruik die ik nauwelijks dragen kan. Zo klein ben ik dat ik je porie per porie kan ontdekken en bewerken met mijn handen die druipen van de mirre. Bij elk borsthaartje hou ik even halt voor een groet. Van bovenop je schouders tracht ik mijn werkterrein te overzien. Nog 70 maal 7 dagen heb ik nodig. Dan zal ik je voorgoed opbaren.
Het wordt avond. Het einde van de eerste dag. Ik moet een schuilplaats zoeken om te slapen: in het kuiltje van je kin, in je okselschuur vol koperkleurig stro of in het raadsel van je navel. Morgen ga ik voort. Zorgvuldig werk ik mijn mythe af.
feedback van andere lezers- Jean_Loeckx
Een rite van rouw, Vs.
De schreeuw van de moeder voluit verstild verschreven.
De verplettering a capella.
Weergaloos want weergalmloos.
Heel heel mooi meander uit Clandestien, An.
PS
Ik dacht ook aan het door Rilke in het Frans geschrzeven vers :
"Paume, doux lit froissé
où des étoiles dormantes
avaient laissé des plis
en se levant vers le ciel."
Vansion: Rilke ... ach zwijg ... je moet een monster in het dagelijkse leven zijn ... om de ruimte en de tijd te stelen die zo'n verzen van je vergen ...
Ja rouw ... zou erover moeten zwijgen eigenlijk ... je moet het gewoon doen ... of laten gebeuren ... - feniks
Ik heb om de draad op te nemen (of althans een poging in die richting) nummer 28 ook gelezen, maar ik vind de link niet. Dus ga ik er gemakshalve maar van uit dat die er niet is.
Gemakshalve, ja... eigenlij ben ik nu te lui om het hele voorafgaande te lezen. Maar wat je nu schrijft, wat ik nu lees, slorpt mijn hele aandacht op. En ja, het bevalt me.
Vansion: In Clandestien is de link of draad niet zo nodig op te nemen... - commissarisV
Ik was niet in de juiste stemming om dit te lezen, ik word er in-triest van...'van hieraf laat ik je los, maar dan definitief'. Zo zie ik het.Teksten zijn als schilderijen:Je beïnvloedt en je wordt beïnvloed.
Vansion: ach ... deel van het leven hé ... afscheid nemen ... geef toe dat het keimooi is als je eerst grondig gebalsemd wordt ... al doe je dat misschien beter met wie nog leeft :)
allé: lach er eens mee en speel lijkje vanavond ... - geertje
"Bij elk borsthaartje hou ik even halt voor een groet"
dit soort zinnen kan mij heftig ontroeren zonder me pijn te doen.
ik kijk, lees en vind weer de details in jouw tekst zo heerlijk....
en ja, weer denk ik aan het beeldhouwwerk van Käthe Kollwitz...
je bent en blijft voor mij de "beste" schrijfster van de site an.
ik stel het gewoon vast, zonder bewondering, wel verwondering...
naast harmandi, zij staat voor mij althans, nààst jou !
geertje
Vansion: oeioeioei nu heb ik echt goesting om rap in mijn schulpje te kruipen ...
ja ... die borsthaartjes ... die zie ik zo graag ... ;)
|
