Volg ons op facebook
|
< terug
Door de dood
Ik schrijf me het schompus.
Niet normaal meer, maar voor mij dan toch weer wel. Ik ken mij zoals niemand mij kent.
De dood ligt in mijn nek te hijgen. Als een minnaar, een peperdure gigolo, die denkt dat ik hem omarmen zal uit honger, hunkerende geilheid. Na al die jaren verstoken te zijn van liefde, begrip en een aai over mijn bol, denkt hij me even makkelijk te kunnen verschalken. Maar dan kent hij Dora Weltevreden niet.
Hij kan de buikloop krijgen, maar niet bij mij in bed. Oprotten met je mager poten, je vale ontblote lijf, ik heb iets anders aan mijn hoofd. Ik wil alles op papier krijgen want mijn mes moet aan alle kanten snijden
Het is mijn erfenis, sprong naar de toekomst, geschiedschrijving en de oeroude droom.
Ik wil schilderijen in woorden omzetten. Integere beelden van mijn nalatenschap schetsen, voor als de brandstapel onverwacht toch moet worden aangestoken.
De dood komt niet zachtkens op kousenvoetjes aangeslopen. Ben je bedonderd.
Als hij dat wel doet sla ik hem eigenhandig de trap af, totdat ik klaar ben mijn hersens leeg te scheppen.
Het zijn mijn grijze cellen die ik moet ontdoen van kennis. Het is mijn hart met de abstracte droombeelden, de figuratieve realiteit en de impressies van mijn gedreven oprechtheid.
Het is voor de meisjes die ik heb geadopteerd, maar die ik in de steek moest laten.
Voor mijn dochter, die pas rond haar veertigste de moed zal hebben er één woord van tot zich door te laten dringen. Van en om hen zal ik zingen. Heb ik altijd al gedaan.
Pracht verhalen zijn er, die vertellen hoe mooi ze is, mijn kind, mijn dochter en oogappel. Hoe ingenieus, vrolijk, moedig en vol vertrouwen, vroegwijs, hoe gevoelig en bij de tijd ze was, mijn wereldwonder en ineens zat ik zonder. Alsof al dat unieke mooie gestorven was. Bedolven was. Weggeroofd was ze.
Weggedoken zat ze, achter angstgordijnen en vreselijk schreeuwende monsters. De duivels die ze had vertrouwd. Hoe zielig, een kind van drie dat haar moeder moet overtroeven. Beter moet zijn dan de vrouw die haar baarde, omdat ze mamma niet meer kan vertrouwen. De herinnering aan die gebeurtenissen blijven vreselijk, altijd staat die dolk in mijn hart, van hoe machteloos ik was.
Ieder moet lezen hoe heerlijk onschuldig ze was, voordat het toesloeg.
Ik had zograag samen met haar rond de foto's gezeten, met vochtige ogen verteld over die tijd, maar dat zijn we kwijt. Komt niet meer terug ook. Ik hoopte zo dat we ooit samen konden gniffelen om onze domme eigenaardigheden, minkukelige blunders. Het leek me zo heerlijk om haar te vertellen hoe ik dacht op haar leeftijd. Dat kan niet meer, al die kansen gingen voorbij. Dat is nou eenmaal kenmerkend van het leven.
Je moet het doen op het moment dat het er is en dat weigerde ze allemaal, wees ze af. Voorbij.
Het is een aanfluiting te denken dat je dingen van dertig jaar geleden over kunt doen.
Kom op zeg, het is geen goedkope B-film, take 36 shot 27.
Daarom schrijf ik. Omdat ik het haar niet mocht vertellen. Omdat ze niet wilde weten wie ik ben.
Daarom schrijf ik, omdat ik zoveel weet, waar ze misschien ooit iets aan heeft. Waar een ander wellicht iets mee kan. Ik ben een overvolle akker, mijn aren puilen uit hun vel en voordat de dood me komt oogsten moet ik mijn geest aan het papier hebben toevertrouwd, want ooit moet ze de puzzel kunnen ontwarren. Van haar geboorte en haar jeugd, die zo eenzaam en onoverkomelijk triest is geweest. Ooit, ja ooit, al maak ik het dan zelf niet meer mee dat ze het begrijpt. Mijn vader zei het al: wie schrijft die blijft..
feedback van andere lezers- GoNo2
Wie schrijft die blijft.....schrijven!
Dora: Ja, dat hoop ik wel. Dank je GoNo - manono
Schrijven is een beetje duim en middenvinger afwisselend opsteken.
Heel graag gelezen, Dora!
'figuratieve'
Dora: Ja en het moet af af af er is veel veel veel
|
