Volg ons op facebook
|
< terug
Ovalen in hun poere Loestige Loedwichse blootje
We zullen vanuit Wittenberg verder trekken, maar naar rechts, links, onder of boven? MJ haalt Ludwigslust een paar keer aan, wat zoveel betekent als, dat lijkt me wel leuk.
"Volgens mij zijn we er al eens geweest, weet je nog?"
"Met dat vervallen slot? Dat was toch niet in Oost Duitsland? Of wel. 'k weet het niet meer."
"Was dat die keer dat we door Tjechie toerden?"
"Nee, volgens mij deden we toen die trip door Polen, kwamen van Gdansk naar beneden."
"Het slot ligt midden in het dorp, is het niet?" De ANWBgids wordt geraadpleegt.
"Het barokke slot ligt in een schitterend park gesitueerd, buiten de stad." leest MJ voor met een teleurgestelde buiging aan het eind van de zin.
"Dat ding lag toen middenin het dorp. Met die grote knobbelkeien in de hoofdstraat. Het was op een zondag, niets te beleven. Ik neem niet aan dat ze het hebben opgepakt en ergens naar buitenaf hebben gedeponeerd?" zeg ik stellig, maar brdenk wel iets anders .
"Weet je wat we doen? We naar Schwerin, daar schijnt van alles te zien te zijn en volgens de kaart, kijk hier het ligt bijna op de weg, kan het makkelijk, maken we op weg daar naartoe dat loestige Loedwige bochtje, toch?"
Als we er aankomen blijken we er weldegelijk eerder te zijn geweest. Nu lijkt het veel vrolijker, de authentieke fachwerkhuizen aan de hoofdstraat staan er schitterend bij en we rijden over de joekels van onregelmatige keien rechtstreeks naar het slot. Schoon en maagdelijk pronkt het aan het enorm plein, met links de waterpartij, die toen zonder water niets aantrekkelijks had.
Daar achter valt in de verte een groot roze gebouw op, met zeven witte griekse zuilen.
Hoewel we last hebben van kasteelmoeheid staat het geheel ons toch uit te nodigen en bij de bieb mogen we internet gebruiken op zoek naar onderdak, de bibliothekaresse belt een aantal adressen die ze persoonlijk kent. Daar is alles echter bezet. De aardige dame van het VVV pleegt ook wat telefoontjes en jawel, vijf kilometer verderop is nog iets vrij. Men macht es gerade sauber. De vorige bewoners zijn die dag vertrokken en we kunnen best komen kijken......maar de prijs is te belachelijk, het lijkt ons eigenlijk niets...
We voelen ons er echter meteen thuis en dus mieten we ons "huis" bij Herr und Frau Wulff meteen maar voor vier nachten. Het beslaat twee derde van de bovenverdieping en kost (met zijn 2tjes wel te verstaan) wel 30 hele Euro per nacht. Alles bij de hand, kakelverse eieren, nog warm, zo onder de witte kippen vandaan, tomaatjes uit de tuin, fornuis bouwjaar 1951 op butagas, volledig servies "Ratjetoe vanaf 1955 tot 1980 en fris beddengoed voor een heel gezin. In de woonkeuken (stijl 1965) en de badzaal met ligbad anno 1980, zorgt de pas aangelegde zonne-energie sinds vorig jaar voor het warme water. We stappen vanuit de woonkamer incluis enorm bankstel stijlgroep 1978 plus Ikea eethoekje 2001 op een groot betegeld terras, met eigen 2e trap naar de tuin. Lnks en rechts hebben we uitzicht over de velden en middenvoor kijken we de enige straat van Wezensdorf af. Daar paffen we tijdens de natuurkundebijscholing prima onze peukjes bij een wijntje of de koffie.
De zwaluwen zitten namelijk met zijn vijftigen kwetterend links van ons op de nok van de schuur. Ik zag ze nog nooit van zo dichtbij, ben er ook nog niet achter wat of wie het teken geeft. In één en dezelfde seconde vliegen ze allen op en beginnen aan de dans in de lucht tijdens de vlieglessen van pa of ma. Piepend als zebravinkjes, scheren ze met een noodgang aan ons voorbij, watervlug in hun wendingen om de schuur heen. Ze cirkelenen met 50 km per uur door het hofje vlak over de kakelende kippenkoppen. Met het grootste gemak katapulteren ze zichzelf op volle snelheid naar beneden en weer omhoog. Op dertig centimeter schieten ze aan ons (of de poes van de familie) voorbij. Een stel vliegt regelmatig feilloos door het smalle kiertje van het raam in de schuur, alsof het niet maar tien centimeter open staat. Het heeft kennelijk binnen hun nest.
Er zijn ook gemakzuchtig zwaluwkinderen. Pa (of ma) zit hen dan achter de vodden en ik bedenk me erbij dat het gepiep betekent: "En nou hurrie op jij, luie donder, ga je eigen eten halen, dat veld over en weh je gebeente als je zonder eten weer op het dak terugkeert." Nadrukkelijk scheldend jaagt de ouder het jong op en ze vliegen samen over de weg naar het open veld rechts, waar zelfs onschuldige vlinders het loodje leggen in de zwaluwse rooftocht. Wat een enorme bonus!
Binnen vijf minuten zijn we met de auto in Ludwigslust.
Ja, eindelijk hebben het voor elkaar, middelbaar en alleengaand zijn we in de lust van Loedwig blijven hangen. Zonder het voorzien te hebben is deze vakantie uitgedraaid op een "toer de memorie" met diverse weerziens van plekjes die we ooit eerder zagen. In vroeger dagen, toen Oost Duitsland nog geen ervaring had met "Die Wende", er niets gerestaureerd was, men niet aan de weg timmerde in de toeristenindustrie.
Toen we het de eerste keer zagen waren we de enige bezoekers en de portier was verbaasd dat we enthousiast reageerden op de afbladderende, kierend krakende bestofte oude meuk. Je kon bijna horen dat hij dacht: die domme westerlingen laten zich ook makkelijk verleiden door troep die het bewaren niet waard is...
Het slot is inmiddels gedeeltelijk in zijn oude glorie hersteld.
Het park was destijds verwilderd en had geen enkele uitstraling. De kwekerij van Sandornen was destijds niet noemenswaardig. Men hoopt over tien jaar alle tachtig kamers klaar te hebben. Leuk om het terug te zien, fijn dat men ook hier niet alles te ver door restaureert, zodat het splinternieuw lijkt. Nu staan er tevens prachtige meubels bij in, gedoneert door oude adel.
De muziekzaal is werkelijk walgelijk overdadig gedecoreerd, volgestouwd met hoge zuilen, goud vergulsel, spiegels, kroonluchters en zwart marmer, in kenmerkende protserige allure die zo tekenend is voor barok. De engelenbeelden met kandelaars in de nissen zijn een pietsje schoongemaakt. Nog steeds zitten de scheuren in het acht meter hoge plafond en sommige muurschilderingen sind nog immer herlich verweerd. Ook hier weer de kleine stickertjes, genummerd. Ieder voorzichtig afgekrabd laagje vertelt over eeuwen bewoning. De onaffe ovale portretten (van voor ons onbekende adel) hangen er nog. Primitief zonder achtergrond, onaf en onaangeroerd. Soms deed een portretschilder de koppen en een leerling of andere spesialist de achtergrond. (die heeft kennelijk te vroeg het loodje gelegd) Men heeft ze gelukkig niet ingelijst, ze prijken in hun pure blootje tegen de muur, heerlijk. Het café/restaurent van waar je over het bordes rechtstreeks het park in loopt, was er toen ook nog niet, maar is an sich al ein erlebnis. Imposante hertengeweien, het hoge plafond, rijk gedecoreerde stucwerk, de grove parketvloer van prachtige brede, nog immer krakende, vloerdelen, het is werkelijk een plaatje. Tegenwoordig staat er wel in iedere zaal een suppoost, kennelijk heeft men ontdekt dat met het toerisme ook diefstal is meegekomen…..
Oostduitsers hebben niet dat protserige zelfverzekerde van hun westerse medelanders, Hier doet men af en toe nog verontschuldigend over hun "mindere" status, wat totaal niet nodig is. Ik vind het heel prettig om in hun land te zijn…..maak zelfs een little bit reclame voor hen, merk ik…..
We zijn inmiddels heelhuids thuis. Ik heb de tijd om het werk van mijn medeschrijvers te lezen...en met een Ibuprofennetje is mijn rug binnen een week weer zo goed als nieuw....
feedback van andere lezers- Runner
Zij die reist kan verhalen. Alleem moet je er wel de moeite voor nemen.
Ik heb wat meegeslenterd. Geen vermoeide benen op pijnlijke rug!
Dora: 2500 km en nog iets gereden.
Ik rijd altijd, MJ navigeert en bereid de tripjes voor...
Kijk eens, wat we voor een verhaal over hebben gehad. Nu hoef jij geen pillen te slikken, maar ik ben ook dankbaar dat we weer heelhuids thuis zijn....moet nu veel bijlezen.... leuheuk weer.... - fredvanderwal
goed verhaal
het woord kasteelmoeheid trof mij
Dora: Dank je Fred, dat loestige Loedwigske zal je ook wel hebben aangetrokken, jouw werk kennende - manono
Was dat Ludwig II, wiens persoon enkele keren verfilmd werd? Er waren meerdere kastelen als ik me niet vergis.
Een niet gerestaureerd kasteel zou me ook wel kunnen bekoren een eerste keer...
Heel graag gelezen!
Dora: Dank je wel. Door onze euforie in het weerzien, hebben we die site-info niet eens meegepikt. - bessy
mooi, de zoals je zwaluwen beschrijft in dit stuk reisverslag, graag met je meegelezen
Dora: Dank je wel, de afsluiter lomt er aan.... - tessy
En zo ben ik dan toch ook op reis geweest deze zomer...het was heel leuk met Doortje te mogen meegenieten :-)
Dora: Dank je Tess, fijn dat je met ons meeging, gezellig. dank je wel. - silvia
het lijkt of ik er zelf bij was !
Dora: Dank je voor het compliment, want ik vind van reisverhalen wel dat je het mee moet kunnen beleven....
|
