Volg ons op facebook
|
< terug
Kritiek als kadoo Ohzo (2)
Ieder die met hart en ziel van een vak houdt is in wezen kunstenaar maar levenskunst ligt op het gevoelsmatige vlak. Emoties en gevoelens verschillen; het één is persoons- en plaatsgebonden, het ander universeel. Persoonlijke groei gaat sneller als we leren van elkaar. De mening van anderen is een puik hulpmiddel om je eigen grenzen te verkennen. Zolang kritiek een kwestie is van wederzijds vertrouwen en respect (zonder te lange tenen) kun je het sluimerende ACHTER elkaars grenzen veilig ontdekken. Daarvoor moeten partijen wel zelfvertrouwen hebben opgebouwd, daar scheelt het nog al eens aan. In verbeter de wereld, begin bij jezelf is relativeren ook een zinvol, zo niet noodzakelijk, hulpmiddel. Mocht je dat afstand nemen moeilijk vinden, is volgende methode zowel geinig als simpel en ophelderend
Als de gemoederen hoog oplopen zet je jezelf in gedachten (samen met je opponent) tijdens het dispuut op het toneel van Carré en daarna ga je midden in de zaal zitten. Bekijk het eens door je KINDERogen.
Geheid dat vanuit de zaal dat meningsverschil als bij toverslag verandert in een komedie over een potje knikkeren, of tikkertje, landjepikkertje. Zie hoe die twee volwassenen elkaar in de strijd om het gelijk vliegen afvangen. Het lijkt wel of ze beiden land proberen te veroveren dat ze al lang bezitten. Geluk of gelijk? Je mening verdedigen alsof je de tachtigjarige oorlog nog uit moet vechten is redelijk achterhaald. Wat leek op een robbertje knokken blijkt gedoe tussen twee gekwetste ego's. Territoriumnijd of onzekerheid. Om jezelf lachen lucht op.
Zelfkritiek, -kennis en -spot helpt om andermans mening te waarderen, je eigen plaats te kunnen bepalen en er je voordeel mee te doen. Voor gevoelens kies je zelf. Vraag me niet hoe je zoiets doet. Ik heb geen psychology gestudeerd, ben een (redelijk bedreven) ervaringsdeskundige die van alle blunders heeft willen leren. Een beetje gek gebakje weliswaar, maar vrij en blij. Het kind in mij heb ik nooit verraden of uit laten roeien en mijn hart is een veldboeketje.
Uitgebloeide bloemen (idealen) moeten weg om voedende kompost te worden voor later.
Levenskunst leer je door je beperkingen zonder schuld of schaamte te kennen en aanvaarden.
Hoe ouder we worden hoe minder zicht er is op nieuwe bloemsoorten, je kent ze onderhand wel allemaal. Daarover zou je kunnen treuren, als je dat werkelijk belangrijk vindt, maar kniezen om wat je waarschijnlijk niet meer zult waarmaken is tijdrovend zenuwslopend. Ik ken mensen die ten prooi zijn aan de leeuw die verbittering heet. Hij heeft hen in zijn klauwen, vreet aan het gevoel van eigenwaarde en levenslust. Tot er een karkas van teleurgestelde fatalistische ontmoediging overblijft. Ik kies er niet voor om aan een verbitterd skelet te hangen, jammer van mijn tijd, nu ik nog lopen kan. Al stort er weer een deel van mij in, toch geniet ik liever met volle teugen, ook de tegenslagen. Niet uit masochisme, problemen zoek ik niet zelf op. Tegenslag komt onuitgenodigd, als onverwachte visite. Even wennen, koffie zetten en de plannen aanpassen. Sommige aanloop kan onverwacht goed uitpakken. Als het dan toch weer eens pet is, bedenk ik me dat leven zonder tegenslag een kindersprookje is en de gebroeders Grimmig las ik als kind al uit. Graag dráág ik een pet, dan kan er soms iets boven gaan en ik kan hem af en toe voor mezelf afnemen. Goed voor de broodnodige balans in de waardering. Is dat over het paard getilde zelfingenomenheid of in eenzaam zelfonderzoek opgedane zelfkennis? Levenservaring? Wie zal het zeggen.
Woekeren met talenten is misschien meer kunst met een grote K, dan kunst maken, iets creëren. Je in een ander inleven blijkt ook een gave, waarover niet iedereen beschikt. Jammer. De ander echt horen door jezelf uit te schakelen, levert zoveel mooie aspecten op. Heerlijk, leef mee, beleef drie levens tegelijk. Als kind identificeerde ik me eerst met de hoofdpersoon in een boek. Daarna kroop in de huid van de medespelers, had drie keer lol van één verhaal. Aangezien ik geboren ben met maar één goed oog, geen diepte zie, leerde ik (compensatie, noodzaak) details zien en horen, die kennelijk voor anderen onzichtbaar waren, niet gehoord werden. Is dat een verworvenheid of een uit nood geboren kunde? Men zei dat ik me dingen inbeeldde. Oh ja? Ik verhaalde over de werkelijkheid zoals ik die zag, wat me niet in dank werd afgenomen. Het was te confronterend. Hoevaak ik achteraf gelijk kreeg door de realiteit die de leugen had ingehaald is niet meer te tellen. Als je lang alleen leeft ontwikkel je foefjes om jezelf een schouderklopje te geven... Men kan dat bekritiseren, zolang men mij niet verbiedt van mezelf te houden, met alle voors en tegens. Voelt u zich in de kuif gepikt omdat ik anders denk dan u? Hebben wij dat recht dan niet? Laten we afspreken dat we het recht hebben het oneens met elkaar te zijn, dat lost ook veel touwtrekkerij op.
PS: Het boekje "Ik ben Oké, jij bent Oké" (van rond 1970, geloof ik) legt de werking van ons innerlijke systeem (ouder-kind-volwassenen) heel eenvoudig uit. Ik ben het kwijt geraakt.
Kan ik het toevallig van iemand overnemen? Ik start namelijk een nieuwe cursus levensgeluk, in groepjes van maximaal zeven. Het Weimars lachmirakelgeheim heb ik er in deze vakantie al voor aangeschaft.
feedback van andere lezers- bessy
dit gaat over meer dan feedback geven dit is een les in gelukkig leven
woekeren met je talenten, Runner Henk heeft je wel een enorm goede feedback gegevn gistern . Ik vind dit verhaal te goed om door de voorgaande aflevering naar de achtergrond te worden gedrukt....
geen psycholoog, een verhaal van een wijs mens
Dora: Dat bedoel ik, kritiek kan heel nuttig zijn. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat ik aan dit tweede stuk uiteraard wéér heb zitten klussen, krabben, schrappen en dingen toevoegen. Henk herkent er misschien nog maar weinig van, maar zo zie je: We kunnen niet zonder elkaar. Eigenlijk illustreren Henk en ik samen hoe leuk het is om aan elkaar te groeien - Runner
Natuurlijk heb ik bij het neerschrijven van mijn opmerking, getwijfeld om het wel of niet te doen. (en nog een beetje naar de derden). Is het niet arrogant, betweterig, wie meen je dat je bent enz. De vertrouwensbasis geeft dan de doorslag.
Terzake: Ik heb beide verhalen gekopiëerd. Ik moet er echt even voor gaan zitten om een fatsoenlijke B na de A te kunnen zeggen. Ik zal je het resultaat per E-mail toesturen.
Dit verhaal is evenals het vorige zonder meer goed.
Uit onze wederzijdse kritiek merk ik dat:
a. dat ik vind dat je vaak te uitgebreid verhaalt
b. dat jij vindt dat ik vaak te mager verhaal.
Eigenlijk een verschil in schrijfstijl. Iets waar we niet steeds op terug moeten komen. Wel moeten we begrijpen dat we elkaars lezers zijn en de verteller poogt de lezer te beroeren.
Dora: Ik vind NIET dat je te mager schrijft, Runner...deel die conclusie wat dat betreft beslist niet! Ik zie nu een vergelijk, wat jammer......
Ik gaf wat technische voorbeelden, hoe het óók zou kunnen, dat hoeft niet aan te slaan of in je stijl te passen. Het mooie van kritiek: ik hoor en kijk of er iets van mijn gading bij is....Ik vond jouw aanwijzing dermate zinvol en inspirerend dat ik het oorspronkelijke stuk in twee heb verdeeld. Dus voor de derde keer bedankt. - manono
Zit ik weer te lang te feedbacken en alles is weg...
Goh, nu is ook alles weg in mijn hoofd...
Wat ik wilde zeggen : ik hou van persoonlijke groei in het schrijven. Ik merk ook op dat sommige mensen hier in hun schrijven evolueren en soms echt tot bloei komen.
Persoonlijk hou ik van uitwisseling en heb heel veel geleerd van schrijfsels geschreven in een totaal andere schrijfstijl dan de mijne. Iemand schrijft bv een heel lange zin die slechts één gevoel naar de oppervlakte stuwt, iemand anders opent met drie woorden alleen een hele wereld, nog iemand anders kan door eenvoud en herhaling een rust genereren die vraagt om nog meer, enzovoort.
Hoe kan je trouwens je eigen schrijfstijl optimaliseren wanneer je blind blijft voor andere schrijfstijlen. De ene inhoud vergt een bepaalde stijl, de andere een totaal andere.
Een column vraagt om een andere aanpak dan een verhaal van 160.000 woorden. Een gedicht is weer iets totaal anders. En waarom het 'experimenteren' uit de weg gaan?
Ik moet stoppen want seffens is het weer weg. Ik zit wel op dezelfde lijn.
Heldere 'bloemenmetafoor', Dora en de zin : 'Uitgebloeide bloemen (idealen) moeten weg om voedende kompost te worden voor later.' staat op zichzelf. Prachtige zin.
Ik kies er niet VOOR aan een...
Dora: Dank je voor je zinnige en uitgebreide reactie, ga meteen naar dat VOOR kijken...Je verwoord ook wel hoe ik wil groeien aan anderen, je neemt toch alleen dat mee dat bij jue past....Maar genoeg over Feedback, zoveel mensen zoveel zinnen....Clax loop in zeven sloten tegelijk te banjeren.... - hettie35
Trek dan maar lieslaarzen aan dat voelt ietsje droger!
liefs Hettie
Dora: Haha Hettie, leuk, Clax is de hoofdpersoon van mijn fictieve verhaal over Meso en Nijlland, dat Manono en Bessy en soms ook Tess volgen....Leuk joh, ik begin nu ook vervolgverhalen te verzinnen, maar bedankt voor je alerte reactie....leuk dat je ondanks je eigen besognes de tijd neemt....ik onderwijl ook met je mee.... - tessy
Ik schreef reeds dat ik blij ben met elke fb. Op voorwaarde dat het eerlijk blijft en niet kwetsend wordt.
Ik ben iemand die veel d t fouten maakt, ik doe echt mijn best om dit te vermijden, maar helaas veel te vaak naar mijn zin sluipen er nog in mijn teksten.
Ik weet dat dit storend is voor de lezer, maar om één of ander reden krijg ik dit heel moeilijk in mijn hoofd.
Op een keer gebeurde het dat iemand die ik totaal niet ken, onder een tekst van iemand anders schreef
"er waart iemand op deze site rond die niet zonder d t fouten kan schrijven, ik kan dat mens wel schieten maar ze is de munitie niet waard"
Dan stokt mijn adem wel even, en denk ik mens waar haal jij het recht vandaan om te oordelen dat ik niks waard ben, terwijl je mij helemaal niet kent..
ik bedoel maar hoe kun je zo een hard oordeel vellen over iemand enkel maar omwille van een schrijffout.
Ik heb me suf gepiekerd of die dame me ergens van kent, en wat ik haar dan misdaan heb, dat ze zo over mij meent te mogen spreken.
Waarom dan geen pm sturen om je grieven te uiten, zodat we een eventueel dispuut kunnen uitpraten? mijn email adres staat voor iedereen zichtbaar bij mijn profiel.
En op welke basis oordeelt men dan dat iemand niks waard is zonder de ander de kans op wederwoord te geven.
.Dat heb ik nooit begrepen en het heeft me daarna wel enige maanden gekost om opnieuw de moed te vinden nog te schrijven.
Het gekke is dat ik die dame wel sympathiek vind in haar schrijven..behalve die ene keer dan :-)
Dora: Gossie Tess, ik zit ook altijd te husselen met die tees en dees, de lange en korte ij's. Haha, ja, ik weet het van mezelf en ik schaam me er wel voor, maar op het moment dat ik het ruiterlijk toegeef, stuur ik de veroordeling naar de afzender terug....Onder het commentaar wil ik ook nog wel eens een tikfout maken, jammer dahan.... als ze me maar begrijpen, denk ik en niet goed, geld terug, haha Wie foutloos is, zonder zonde hihi, werpe lekker de eerste steen. Heel erg bedankt voor je lange feedback.... Je had het zo als verhaal in kunnen sturen.. < : )))
|
