Volg ons op facebook
|
< terug
Een rondje nostalgie.
Effe wat anders, dus. Nee, ik heb geen aandelen in de VVV
Ons rondje om begint uiteraard in Schagen voor de deur. Dit ritje doen we een paar keer per jaar, vrijwel altijd op zondag. In de zomer alleen bij slecht weer, omdat het anders te druk is langs de kust. We rijden Schagen uit, richting mijn geboortestad Alkmaar. We passeren het Geestmerambacht waar we af en toe met de kleinkinderen heengaan of met zijn tweeën een rondje wandelen.
http://www.naaktstrandje.nl/noordholland/Geestmerambacht/Geestmerambacht.html
Bij Alkmaar rijden we de rondweg op. We nemen de afslag naar Egmond.
http://egmondaanzee.org/nl/
Hier staat ons eerste eigen plekje samen, een etage onder een groot huis, dat in de zomer dienst doet als pension. Vanaf september tot april konden wij het huren. In oktober 1970 zijn we getrouwd. De wittebroodsweken hebben we voor een groot deel op het strand doorgebracht. Gedurende de hele periode dat wij daar gewoond hebben maakten we vrijwel elke dag een strandwandeling, ook in storm en regen.
We parkeren de auto op de boulevard. De storm en de regen beletten ons nu naar het strand te gaan, het is inmiddels veertig jaar verder. We worden ouder. Maakt ook niet uit, voor het strand komen we hier nu niet. We lopen het dorpscentrum in. In de eerste winkel die we tegenkomen verkopen ze mijn lievelingsmerk T-shirt. Twee voor vijftien euro, wat goedkoop is, we nemen er direct een aantal mee. We lopen verder voor het echte doel hier: het eten van een broodje kroket. De eigenaresse van de snackbar kent ons, omdat we altijd een praatje met haar maken, behalve wanneer het druk is. Twee broodjes kroket, een met en een zonder boter zegt de eigenaresse altijd wanneer we binnenkomen, maar nu niet. De snackbar is gedeeltelijk verbouwd. Een jonge man staat achter de balie en kijkt ons vragend aan. We doen onze bestelling en maken een opmerking over de verbouwing. We vermoeden direct dat de vrouw de zaak verkocht heeft. Bij navraag bleek dat te kloppen. Wij vertellen dat we een hier regelmatig komen en hoe dat toegaat. Hij vertelt dat de vrouw een paar weken na de verkoop plotseling was overleden. Hier schrikken we een beetje van. Na een leven hard werken kan ze eindelijk gaan genieten van haar vrijheid, niet dus. Een beetje beduusd eten we ons broodje op. We maken ons rondje langs de winkels in de dorpstraat af. De regen wordt steeds heviger, dus we besluiten snel naar de auto te gaan. Uit Egmond vandaan gaan we door 'Het Woud' richting Bergen. Eerst passeren we Egmond aan de Hoef. Hier staat de abdij van Egmond. Van oudsher een bolwerk van cultuur en nijverheid. http://www.liobaklooster.nl/
De ruïne: Slot op den Hoef, passeren we op honderd meter.
http://www.historischegmond.nl/egmondaandehoef.html
We rijden De Hoef uit richting Bergen. We passeren het restaurantje waarvan de eigenaar een aantal jaren geleden bij een overval vermoord is. Dit kleine tentje staat bij een parkeerterrein, waar een aantal mooie boswandelingen beginnen, die we veel gewandeld hebben. Rechts zien we weilanden waar de padden in het voorjaar naar toe trekken. Hiervoor zijn goten in de weg gemaakt waarin ze veilig kunnen oversteken. Dan komen we bij een plekje waar vroeger een ruïne van een klein huisje stond. Hier heb ik ooit een poging gedaan om mijn fotografische artisticiteit in zwart wit uit te leven met mijn Nikon FT2.
De ruïne is weg, daarvoor in de plaats is, in stijl, een nieuw huisje gebouwd. We bereiken de rotonde waar je linksaf naar Bergen aan Zee gaat en rechtdoor naar Bergen. Vlak voor de rotonde staat aan de rechterkant een kaasboerderij met een winkel. Daar tegenover staat: De Franschman, een voormalige boerderij met een bloedige geschiedenis. Op 2 oktober 1799 zijn daar 1000 Franse soldaten gesneuveld. Vijf dagen voor onze trouwdag, maar dat terzijde. Mijn vader vertelde vroeger over De Franschman, voor zover ik mij kan herinneren ging hij daar met zijn vrienden kaarten. Nu is de boerderij opgesplitst in drie vakantieappartementen.
http://www.noordhollandsdagblad.nl/wandelen/verhalen/article6154335.ece/De-Franschman-is-geliefd-bij-Duitsers
We rijden door richting Bergen. We passeren op de Eeuwige laan met grote villa's in het bos, waar onder andere Albert Heyn heeft gewoond. Aan het einde van de weg is rechts een bosje waar wij in 1970 trouwfoto's hebben gemaakt. Op dat moment schiet de song: 'who knows where the times goes' in de liveuitvoering van Nina Simone in mijn hoofd. Op dat moment mijn lievelingsnummer op YouTube.
http://www.youtube.com/watch?v=OXeh742_jak&feature=related
We slaan hier rechtsaf in plaats van rechtdoor te rijden naar het hotel waar Ellie vanaf onze verkeringstijd werkte en waar we onze bruiloft hebben gevierd. Na een kilometer komen we bij de Hertenkamp Bergen. Om de weide is een schuin hek van halfronde palen geplaatst. Hier hebben we ook trouwfoto's genomen, waarbij mijn geliefde echtgenote met haar voet klem kwam te zitten tussen deze palen. Onder veel hilariteit heb ik haar los kunnen wrikken. Nu komt het Plein in het centrum van Bergen in zicht, waar we in onze verkeringstijd af en toe een patatje haalden en waar we naar een kelderdiscotheek gingen die onder het plein zat. De ruïne van Bergen bezoeken we niet. Dat hebben we al te vaak gedaan.
http://www.ruinekerk.nl/
We rijden langs de zoom van het Bergerbos naar het openluchttheater en de kunstijsbaan. Dit openluchttheater speelt een rol in mijn roman, maar dat doet er niet toe. In deze bossen hebben we vaak gewandeld, maar nu even niet. Op de hoek is de speeltuin Duinvermaak met een restaurant erbij, waar we met de kinderen pannenkoeken aten. http://www.duinvermaak.nl/
Het Bergerbos gaat over in het Schoorlsebos. Hier is sinds 1960 niets veranderd, wat een verademing is. Uit bergen vandaan rijden we Schoorl in. Manege Poelenburgh komt in zicht. Hier heeft onze dochter enkele ruiterwedstrijden, succesvol, gereden. Slingerend door het Schoorlsebos komen we bij het centrum. Vlak voor het centrum worden we gedwongen af te slaan. Aan de linkerkant is het klimduin. Hier fietsten mijn vrienden en ik, in de jaren vijftig, uit Alkmaar vandaan, om te spelen. We renden het duin op en weer af. Een kinderhand was snel gevuld.
Om het parkeerterrein, dat achter het centrum ligt, heen komen we weer op de doorgaande weg in het dorp. Aan onze linkerhand is het bezoekerscentrum van de Schoorlse Duinen. Daar rijden we naar toe om een nieuwe plattegrond van de omgeving te kopen voor toekomstige wandelingen.
http://www.opentuinagenda.nl/?l=124
Bijna alles is nieuw. Het knusse centrum is uitgebouwd tot een monster. In het nieuwe gedeelte is een brasserie gevestigd. De voorkant van het centrum is geëgaliseerd en geasfalteerd met een laagje witte steentjes om de ergste lelijkheid iets te camoufleren. Het regent zachtjes terwijl we van de auto naar het centrum lopen. In het centrum koopt Ellie een kaart van de duinen. We zijn op weg naar de uitgang als we zien dat de regen een stortvloed wordt. De bliksem en de harde klap bevestigen dat. We hebben geen haast, dus we wachten de bui af. Wanneer de regen een aanvaardbaar niveau heeft, lopen we snel naar de auto. Vandaag geen wandeling naar de Berenkuil voor een kopje koffie.
http://www.deberenkuilschoorl.nl/
We rijden door de dorpen die bij Schoorl zijn gevoegd tot we bij Groet zijn. Hier heb ik, midden jaren vijftig, met mijn ouders de eerste vakantie van mijn leven doorgebracht. Mijn vader was melkboer. Verspreid over de stad Almaar had hij zijn klanten. Op vakantie gaan betekende klanten kwijtraken aan de concurrentie, dus dat deed hij niet. In de jaren vijftig kwam de wijkverdeling zodat iedere melkboer zijn eigen clientèle had. Nu nam een collega je wijk tijdelijk waar zonder dat hij de klanten kon inpikken en was daar de mogelijkheid van een week vakantie. Mijn vader had een 'huisje' gehuurd op de camping: De Paardenhemel.
http://www.depaardenhemel.nl/
Deze huisjes werden in het voorseizoen opgebouwd en voor de winter weer afgebroken. Met zijn zessen sliepen we hier in. De leverancier van boter en kaas had met zijn vrachtauto een enorme hutkoffer met kleren, de kleinste kinderen en mijn moeder naar de camping gebracht. Wij gingen op de fiets. Het is nog steeds de mooiste vakantie van mijn leven. We steken de dijk 'De Slaper' over die hier begint. Deze dijk is de voorloper van de Hondsbossche zeewering, die ook wel de Waker genoemd wordt. We naderen nu een haarspeldbocht op weg naar de dijk. Deze haarspeldbocht heeft niets met hoogteverschillen te maken, maar met het einde van een kwelwaterplas waar je omheen rijdt. We komen bij de zeewering aan. Na een paar honderd meter kan je de auto parkeren en met een trap op de dijk komen. Bij storm is dit een beangstigend, maar ook spectaculair gezicht. Bij eb waren hier altijd delen van een wrak te zien. We zijn er wel omheen gelopen bij springeb. Nu zie je het nog zelden. We rijden richting Petten. Hier ontmoeten de Dromer en de Waker elkaar. De volgende enigszins opmerkelijke plek is het Pettemerbosje dat onderdeel is van Het korfwater.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Petten
Hier wandelen we regelmatig. Een kunstenaar heeft hier jaren geleden een windorgel gebouwd, dat inmiddels verdwenen is.
We passeren het ECI en een bedrijf waar isotopen worden gemaakt.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Kernreactoren_Petten
Onze dochter werkt hier als farmaceutisch medewerkster. We zijn bijna bij onze laatste stop: Callantsoog. Net voor we het dorp bereiken komen we langs het Zwanenwater waar we regelmatig wandelen.
http://www.natuurmonumenten.nl/zwanenwater
We rijden het dorp in. Dit is een erg toeristisch plaatsje, waar veel zomerhuisjes staan. De omgeving heeft de meeste zonuren van Nederland. Plus de schone zeelucht maakt het een zeer gewilde plek voor mensen uit de industriegebieden in Duitsland. Veel bezoekers zijn mensen met longproblemen die speciaal voor de schone zeelucht komen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Callantsoog
Wanneer het weer het toelaat maken we hier regelmatig een strandwandeling voor we naar onze laatste stop gaan. Een donkere wolk boven zee neemt de illusie weg om dat nu te doen. Ons rondje eindigt daarom direct in het centrum van het dorp, waar een snackbar gevestigd is die de aardappelen zelf snijdt en voorbakt, dat resulteert in een erg lekker patatje waar we uiteraard geen nee tegen kunnen zeggen.
feedback van andere lezers- hettie35
Heel ontspannend geschreven, ik heb het dan ook graag gelezen,
groetjes Hettie
badstop: Das leuk om te horen. Het is inderdaad ontspannen geschreven. - Dora
Lang nagedacht over de FB: misschien hadden meer mensen dat?
Goed geschreven, ontspannen ook, of er een conclusie mist.
Mij blijft iets hangen van veel, karig uitgewerkte aanzetten, die op zich allen meer aandacht verdienen en goed achter elkaar gezet, in hoofdstukken, samen een roman zouden kunnen worden over het leven, onder de titel Rondje Nostalgie....
Of het een schema is aan de hand waarvan de roman groeit...of zo......
badstop: Het is geen bedoeling om een roman te maken. Het is een probeersel om op een andere manier een rondje wat we rijden te omschrijven. Ik snap wat je bedoelt de aanzetten. Dat was een keuze maken tussen alles vertellen of alleen de motivatie geven waarom we dit rijden.
|
