Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (48)
Het stilaan in kracht afnemende zonlicht gaf de deurklink de bleke glans van een wereldvreemde maar beeldschone jonkvrouw. Teer maar trots. Ik probeerde me voor te stellen hoe ze zich moet gevoeld hebben, de vele keren dat Zijn hand haar omsloot. Hoe ze eerst kil weerstand bood, om uiteindelijk toch langzaam op te warmen onder zijn aanraking. Hij nam zijn tijd. Het was dan ook met graagte dat ze elke keer weer geruisloos voor Hem boog.
Ik wandelde behoedzaam om de lage tafel heen, erop lettend geen lawaai te maken. Naarmate ik dichterbij kwam, verschoof de lichtinval van het raam over de klink, waardoor ze tot leven leek te komen. Alsof ik haar uit een lange diepe slaap had gewekt en ze zich waakzaam, in één trage vloeiende beweging, in gevechtshouding posteerde. Elke stap die ik zette kon de laatste zijn, voor ze me als een leeuwin naar de hals sprong. Bij elke stap schreeuwde mijn instinct luider en luider dat ik in looppas rechtsomkeer moest maken, om telkens opnieuw door mijn allesverpletterende ratio tot orde te worden geroepen zodat de volgende stap een feit kon worden. Dat ging zo door tot ik vlakbij de deur stond, constateerde dat mijn vrees ongegrond was geweest en de klink me koud toelachte, wat zo mogelijk nog angstaanjagender was. De jonkvrouw bleek van dichtbij een ijskoningin te zijn, wiens waanzinnige lach in mijn schedelpan galmde als een waarschuwing voor wat achter de deur lag te wachten. Nochtans bevond er zich in de gang en op de bovenverdieping naar alle waarschijnlijkheid niets vernoemenswaardigs, op een schare hersenschimmen na.
Dichter bij de kern van onze woonst gekomen, werd de aandrift om dieper binnen te dringen bijna onmogelijk te weerstaan. Nerveus beet ik op mijn lip, half verwachtende dat mijn hand vanaf het eerste fysieke contact met het metaal ogenblikkelijk vast zou vriezen en ik levenslang gevangen zou blijven, geknield en mettertijd versteend voor de bewaakster van Junkie's tombe. Een niet geheel onaangenaam vooruitzicht. Geen mooiere plaats om tot in de eeuwen der eeuwigheid in stilte mijn zonden te berouwen. Mijn leven zou ik in haar schoot leggen, uit dankbaarheid voor de genade die ze me schonk door mij deze - zij het onvrijwillige, voor zover zij wist - beschutting te laten genieten, in deze spelonk waar geen enkel geluid nog weerklonk dan soms vage, dan weer oorverdovende posthume manifestaties van mijn ter ziele gegane vriend, als verdwaalde kogels in wat tot mijn terugkeer een niemandsland was geweest. Zijn toeschouwer zou ik zijn, zijn enthousiaste publiek, zijn trouwste aanhanger. Zo hij het verlangde, zou ik handenklappen tot de huid op mijn handpalmen, kapotgeslagen het been losliet en in vochtige flappen langs mijn polsen hing.
In mijn haast, en in de veronderstelling dat ik kracht zou moeten gebruiken, zwaaide de deur onder mijn handdruk veel sneller open dan verwacht, waardoor het uitzicht op de hal aankwam als een slag in het gezicht. Niet omdat er iets uitzonderlijks te zien was, maar omdat de plotse echtheid van het tafereel zich met een benauwende scherpte recht in mijn hersenen boorde, alsof ik zopas mijn zonnebril had afgezet. Acute duizeligheid verplichtte me een stap opzij te zetten om tegen de deurlijst te leunen. Ik overwoog terug te keren naar de woonkamer om te gaan zitten, maar ik wilde alleen vooruit, niet achteruit. Achter mij leek zich een muur van leegte te hebben gevormd, een zwart gat dat ik kost wat kost voor moest blijven. Als ik op dat moment tekenen van aarzeling zou zijn gaan vertonen, zou er geen weg terug zijn en zou ik opgesloten blijven in mijn leven zoals het het laatste decennium was geweest: zinloos. Ik moest deze kans met beide handen grijpen.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
veel eerder gelezen, en nu een uitstekend!
ja, ik word trager...
xxx
jack: tis de leeftijd! - Dora
Hoe jij een minuut minutieus beschrijft,
een sprookje met nachtmerrieachtige helletrekken en dan een open eind.
Ik wordt een fan...
jack: Haha Dora, een minutieuze minuut he.
Ik denk dat ik gewoon een paar whisky's teveel ophad, dan valt dat soort gelul als vanzelf uit mijn pen ;-) - Mephistopheles
zinloze jaren, I know the feeling.
Heel goed stuk, de opening met de jonkvrouw kon mij wel bekoren op deze betekenisloze dinsdagavond. Voor de rest geen praatjes.
Zo je nog wat drinkt vanavond: cheers!
jack: Danku.
Enja, ik zit as we speak aan mijn tweede Paternoster (een lokaal zwaar bier). Schol ! - Mistaker
Ik ben toe aan borrel...
G
jack: Ik ook :-)
|
