Volg ons op facebook
|
< terug
Eventjes vrij
Ze woonden tweehoog in een oud, mooi opgeknapt 'Brussels herenhuis', vlak bij het park.
De benedenburen, die het kind soms konden horen huilen waren een weekendje weg. Net als Ans, hun jonge bovenbuurvrouw. Haar man had haar een paar dagen vakantie cadeau gedaan met drie vriendinnen.
"Ans, toe nou, gun het mij! Je bent aan rust toe en ik wil het echt graag," had Dennis gezegd, " want hij groeit zo razendsnel, 't is voorbij voor we er erg in hebben." Na lang aandringen had zij toegehapt, hij verheugde zich er op: 'Mannen-onder-elkaar', á la carte improviseren, zonder pottenkijksters vaderen.
Het weer was prima en dat ze de eerste avond geen gehoor kreeg verwonderde haar niets. Haar man zou met de jongen in bad zitten en de hele boel onder water zetten. "Ze lopen niet in zeven sloten tegelijk, die twee van mij. Ik ben zo blij met hem, hij is gek met Freddie, heeft er alles voor over," glom ze trots. Ze heeft het prima met hem getroffen, vonden ze toen ze in het eetcafé neerstreken, dat een legendarische reputatie opgebouwd had door de saté met patat. Daarna togen ze naar "De oude Toog", de oude dorpskroeg die aan de weg naar de camping stond en ze zakten daar door met de plaatselijk gevierde binken. De meiden waren alle vier bezet, maar een onschuldig flirtje hoorde er natuurlijk wel bij.
De volgende dag kropen ze giebelend van de luchtbedden en Ans was niet de enige met een fikse kater. De zon scheen, ze zouden gaan fietsen zodra de hoofdpijn was gezakt. Bij de fietsverhuur belde ze vanuit de telefooncel en kreeg geen gehoor. Ze bedacht dat Dennis vast met Freddie in het park zat, eendjes voeren.
"Hij is principieel, verwent zijn zoon niet met hebbedingen want samen iets beleven vindt hij van veel meer belang. Op de terugweg zullen ze vast saampjes langs de zaterdagsemarkt gaan om een makreeltje te kopen, dat vindt hij zo lekker, mijn Dennis." Ze zag hen samen zitten, pappa zou een patatje scoren bij de snackbar op de hoek en onder de tekenfilm zou hij Freddie stukjes gerookte vis voeren, wist ze.
Pas als ze de derde dag weer geen gehoor krijgt wordt ze zenuwachtig. Ze zit al om tien uur met haar vriendinnen in de dorpskroeg, slobbert sloten koffie en belt daar ieder uur naar huis, vangt echter steeds bot en dat is uitermate vreemd.. Het malen in haar hoofd begint en haar vriendinnen lukt het niet om haar gerust te stellen. Zou hij naar zijn ouders zijn gegaan? Iets anders hebben verzonnen? Ze bedenken diverse mogelijkheden, maar Ans wordt er niet rustig van. Had ze toch maar zo'n mobieltje gekocht, die sinds kort op de markt zijn. Nu heeft ze spijt als haren op haar hoofd dat ze niet voor die nieuwe ontwikkeling is bezweken. Zo'n ding zou op dit moment een uitkomst zijn, al was het duur.
Om half twee 's middags valt de beslissing. Niemand vindt het een punt om eerder terug te gaan. Ze hebben pret gehad en er is ook niets meer aan met een zenuwachtige Ans.
Zodra ze de voordeur opent drijft de stank haar tegemoed. Poep en ongewassen kleren en de stilte boven is op zijn minst gezegd onheilspellend. Ze treft ze gelukkig in diepe slaap aan, samen op de bank. Freddie ligt op zijn buikje, armpjes en beentjes gespreid, zijn lieve blote billetjes fier omhoog, bovenop pappa. Het ziet er zo schattig uit, hoewel hij uitermate vuil is. Verdorie, denkt ze wat geërgerd, hij heeft nog hetzelfde truitje aan. Ze ziet hen nog staan voor het raam, Freddie op Dennis' arm, ze zwaaiden haar lachend uit. De chaos in de kamer is ook enorm, ziet ze nu. Het lijkt of Dennis helemaal niets heeft uitgevoerd en ze krijgt zin om gigantisch te ontploffen. Verdorie, ze is voor niets ongerust geweest, dan versteent ze ter plekke.
Hoelang ze naar hen heeft staan kijken kan ze de vriendelijke politieman onmogelijk vertellen.
"Een half uur, vijf minuten? Ik schrok, alles, de hele wereld stond stil, ik weet het niet...."
De autopsie wijst uit dat Dennis al een uur na haar vertrek aan een hersenbloeding moet zijn gestorven.
Na gedegen onderzoek, vermoedt de politie, dat haar zoontje van drie zichzelf in leven heeft gehouden met droog brood uit de trommel, die hij van de aanrecht wist te trekken…..Hij heeft de loodzware eetkamerstoel naar de aanrecht gesleept om erbij te kunnen. De kraan kreeg Freddie echter niet open.
"Het is maar goed mevrouw, dat u de planten net water had gegeven. Uw zoontje heeft uit alle plantenbakken gedronken…..Dat vermoeden we tenminste, omdat ze allemaal op de grond lagen.
"Ja, de bloemengieter was ook leeg..." realiseert ze zich.
Ala het lichaam door de uitvaartondernemer wordt opgehaald fluistert Freddie nog aan één stuk, eentonig en onbereikbaar ver in het niets kijkend:"Pappaslaapie, slaapiePappaikkeroepslaapslaap…"
feedback van andere lezers- bessy
kippenvel,
verzonnen dit, ja natuurlijk, maar levensecht
Dora: Halaas, Bessy, zoals ik gisteren al schreef, toen ik Runner prees, ik hoef maar uit mijn herinnering te plukken...
het gebeurde echt.... - arwenn
Kippevel ook bij mij...
Het is luguber om te lezen; maar erger omdat het waar is.
Het spijt me. Het lijkt bijna te persoonlijk om te lezen..
Zet me flink aan het denken.
Maar mooi, o zo mooi.
X
Dora: Dank je, Arwenn,
Freddie was net zo oud als mijn dochtertje ....klein verhaaltje in de krant, maar het gebeurde een vriendin van een vriendin, vandaar dat ik inside info heb. Ik hoorde later dat "Freddie" altijd gevaarlijke dingen deed, geen angst leek te kennen en niet meer in de hand te houden was, niet verwonderlijk.... - Runner
Triest verhaal mooi geschreven!
Dora: Dank je Runner, wie bedenkt dat een knul van 28... en ik telde toen wel even mijn zegeningen.... - jan
de plotse dood is de meest voorkomende, veel mensen weten dat niet maar het is zo, en heel triest omdat er geen afscheid genomen kan worden, knap geschreven Doortje,
grtzz
Dora: Dank je Jan,
weinig mensen staan erbij stil hoe we zomaar, floep....
daarom beter leven met die wetenschap, dan haal je er uit wat er in zit
gebruik je de gegeven tijd optimaal, denk ik altijd maar... - Mistaker
Als je eenmaal hebt meegemaakt dat iemand plots overlijdt, neem je altijd afscheid en kijk je op een andere manier tegen het leven aan (wat dan weer een voordeel is).
Ik heb zelf nooit afscheid van mijn vader kunnen nemen, hij stierf aan een hartstilstand toen ik 14 was, maar ik heb eerlijk gezegd ook nooit behoefte gehad om afscheid van hem te nemen. Ik vraag me af hoe abnormaal dat is.
G
Dora: Dank je wel voor het lezen...
Soms zijn mensen nooit weg. denk ik wel eens...
Dus of je zo abnormaal bent? Ik zou er meer over moeten weten voordat we daar iets over kunnen zeggen, lijkt me...
|
