naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

from beyound the grave

door sneakers1982

Met mijn handen diep in mijn zakken wandel ik door de dode straten van mijn dorp. Het is midden in de nacht. Nergens brandt nog licht. Het gewone dagelijkse leven is stilgevallen, terwijl de nacht zich in al zijn lugubere facetten ontplooit. De sterren begeleiden me naar het bos. Met iets verhoogde hartslag wandel ik over het oude pad tussen de bomen, en terwijl de bladeren me ritselend verwijten toefluisteren, krijgt de angst me meer en meer in zijn macht. Opeens blijf ik staan. Ik spits mijn oren, terwijl het bloed sneller en sneller door mijn aderen stroomt. Dit kan toch niet? vraag ik me af. Ik begin te lopen, en terwijl het nachtelijke bier in mijn maag klotst, hoor ik het steeds luider en duidelijk. Ik stop met lopen, handen op mijn knieën, hijgend van de inspanning. Nu is het ineens heel dichtbij, alsof iemand het in mijn oor fluistert: mijn naam. Ik draai mij in een hevige ruk om, en daar sta jij, een meter of vijf van mij vandaan. Mijn adem stokt in mijn keel. Heel gestaag kom je naar me toe, terwijl het door de bomen gefilterde maanlicht op je gehavende gezicht valt. Dit kan toch niet? Langzaamaan trekt het gevoel uit mijn ledematen, en ik val op mijn knieën. Het kogelgat waarmee ik je een tijd geleden doodde kijkt me verwijtend aan, net als je lege, zwarte, dode ogen. Hoe lang was het geleden? Een week? Een maand? Ik weet het niet meer. Ik ben me nog vaag bewust van de verschrikkelijke stank die rond je hangt, terwijl je koude vingers mijn keel dichtknijpen.

feedback van andere lezers

• Dora
  Dit kopt wel binnen, goed geschreven...
  genoten maar ik ben ook een nieuwsgierig aagje
  sneakers1982: thx
• tessy
  In een adem gelezen, je weet het wel spannend te brengen :-)
  sneakers1982: thanks :)
• hettie35
  Sluit mij geheel bij Tessy aan, mooi tot de laatste letter,
  groetjes Hettie
  sneakers1982: bedankt hoor