Volg ons op facebook
|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.3 A
Wie voor de eerste keer terechtkomt op één van mijn stukjes, kan ik alleen maar aanraden om vanaf het begin te beginnen. Ook dat eerste stukje kan nog altijd van extra feedback voorzien worden. Dus, waarde potentiële lezers, neem vooral je tijd. En plaats je eventuele feedback bij het stukje waar het van toepassing is.
Je kan dit begin vinden door onderstaande link te koppiepasten
www.writehistory.be/?p=verhaal&id=12237
Deze bedenking zal ik boven elk van mijn nieuwe stukjes plaatsen. Zij die het verhaal volgen, kunnen dit dan ook in het vervolg zonder zorgen overslaan.
--------
1.3
"Hij zit daar gewoon te zitten."
Ben liep door het trapgat naar John van zodra hij kon boven kijken, duwde hem opzij in zijn storm, en wierp een blik op de hoofdmonitor.
"Radioactieve besmetting. Medische module, westsector."
John leek dan blijkbaar toch de ernst van de situatie in te schatten. Gezien hij aan zijn middel in de zetel vastgeriemd zat, was hij niet in de meest comfortabele positie terechtgekomen, zowat dubbelgeplooid half eruithangend. Met een pijnlijk gezicht duwde hij zich makkelijk terug in de normale positie. Hij keek wat verontwaardigd naar mij, in de hoop dat ik er hetzelfde van zou denken, maar ik haalde gewoon mijn schouders op. Dan nam hij maar het pookje voor de intercom en drukte op een knop die het ding activeerde. Snel drukte hij de westelijke medische sector aan op de monitor erboven. Die lichtte op.
"John hier. Is daar nog iemand aanwezig?"
Er klonk enkel wat ruis door de intercom. John drukte een ander knopje in, terwijl ik ondertussen bij de twee kwam aansluiten. Ze keken samen naar dezelfde monitor, die voor de beelden van de verschillende camera's aan boord. Alletwee wendden ze snel en vol afgrijzen hun blik af.
En ik zag waarom. Mijn nieuwsgierigheid had mij natuurlijk naar dat beeld geduwd. Caitlin lag daar, vastgeriemd op de centrale tafel van de sector. Of toch wat er van haar overschoot. Buiten haar zwevend lang blond haar herkende ik niets van haar. Ze lag er naakt en vanaf haar schaamhaar opengesneden bij, met voor mij onidentificeerbare organen bloederig uitpuilend door het gebrek aan zwaartekracht.
John ledigde zijn maaginhoud. Nergens echt aan te raden, maar zeker niet in een gewichtsloze omgeving. Zelf deed ik mijn best om zijn voorbeeld niet te volgen. Met waterige ogen zag ik Ben dan maar enkele knoppen manipuleren, om te eindigen met de rood op de maat pinkende alarmknop. De deuren en de lifttoegangen in de medische sector sloten zich hoorbaar en het alarm stopte. Hij schakelde de horrormonitor uit.
Ik huiverde. Dat beeld zou me blijven achtervolgen, dat wist ik dan al. Ben en ik wisselden een blik, waaruit ik kon opmaken dat het ook hem niet onberoerd had gelaten. Hij hield zich mentaal staande met een diepmenselijke zorgelijke blik, en legde zijn hand op mijn rechterschouder.
"Wat we gezien hebben, wisten we al langer. Het beeld van de dood is niet erger dan de dood zelf."
Ben zijn gezicht verstrakte als hij dat zei, waarschijnlijk ook om zichzelf te overtuigen, maar zijn gelijk doordrenkte me. Droog knikkend zag ik John zich losmaken losmaken en zijn vooral waterige spijsverteringsproblemen achterna gaan. Hij greep en ontrolde een grote foliezak uit een houder aan de muur, die op elke module voorzien was voor dat soort gelegenheden. En hij had zijn sierlijk zwevende bruinige klodders al grotendeels gevangen, toen de lift activeerde. Enkele ogenblikken later stapte een erg bleke Mira binnen. Ze viel met de deur in huis.
"Ik denk dat de doodsoorzaak gevonden is. Het alarm ging af wanneer ik haar maag opende."
Ik dacht terug aan dat beeld, en dan aan de opmerkzame woorden van Ben. Ik zei gewoon luidop wat iedereen dacht.
"Dus de moord is gepleegd met radioactief materiaal."
Ben en ik keken weer naar elkaar. De sleutel op Anne haar plaats lag bijna zichtbaar ook in zijn gedachten. Hij was erg kortaf.
"Waar is Anne?"
Mira hoorde dat wel te weten, gezien Anne haar assistente was bij medische operaties. Ze gaf haar antwoord zacht maar zeker van haar stuk.
"Ik vond niet dat ik haar hoorde te betrekken in de autopsie. Ze zal nu wel bij Rick in de trainingsmodule zijn zeker?"
Als ze Ben zijn toon kwalijk nam, was dat in ieder geval niet te merken. Ze gaf ons gewoon een vriendelijke blik dat beide feiten niet zo moeilijk zelf te bedenken waren geweest. Eerst en vooral was Anne gewoon barslecht als assistente. Op trainingen lukte het haar na een tijd nog wel om het automatisme van de job wat pootje te baden, maar vooral de drukke en haastige werkomgeving mixte niet goed met haar. Ze was niet de handigste, en ze kon zich zodanig beginnen opwinden dat ze echt drukte op het beetje rust dat de rest nog probeerde in de job te leggen.
De dagcyclus neigde ten tweede ook naar middernacht. De overgang voor Anne, John en Mira om te gaan slapen, en voor Rick, Milo, en eerder ook Caitlin om aan hun zestienurige dag te beginnen. Rick stond echter altijd een half uurtje eerder op, zodat hij dat met Anne kon spenderen voor zij haar nachtrust ging vieren.
Rick en Anne waren onafscheidelijk waar mogelijk, hoewel de fijnere punten van hun relatie voor niemand echt duidelijk waren. Misschien ook voor de twee zelf niet. Rick hield in ieder geval van zijn vrouw, dat had iedereen kunnen zien bij het vertrek.
Toevallig droeg John om middernacht ook de controlezetel over aan Ben, wat eigenlijk best proper uitkwam. Ik kreeg een bevel van Ben, alweer in zijn typische droge, vragende stijl.
"Wozek, stuur jij Anne dan even naar hier? Ik zou haar enkele vragen moeten stellen. En als je Zarah op je weg naar boven tegenkomt, stuur haar dan ook maar, goed?"
Zijn bevelen klonken nooit echt als dusdanig, maar ze waren het wel. Ik bevestigde knikkend, en ging de oostelijke lift binnen, gezien die nog klaarstond. De twee parallelle liftschachten die als een as door het schip liepen, konden bijna helemaal evenwaardig gebruikt worden. Alleen gans beneden naar de reactor konden we niet met de westlift geraken.
Ik drukte op de tweede hoogste knop van het verticaal langwerpige platte scherm en de liftdeur schoof dicht en vergrendelde. Ik realiseerde me dan pas hoe opgelucht ik was. Er moest inderdaad maar eens een schipwand zijn doorgebroken. Met John zijn getalm had dat een korte maar krachtige nachtmerrie geweest.
---
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Weer genoten van dit deel, kleine vraag bij de laatste regel
moet dat niet was een korte maar krachtige nachtmerrie geweest?
Groetjes Hettie
Wardibald: Je vraag houdt mij bezig..
"Was" is zeker beter, maar "had" voelt niet verkeerd. Gewoonlijk houdt dat gevoel mij drijvend in mijn geschrijf.
|
